39 donderdag 9 februari 2012

En plotseling is het eind in zicht: zaterdag 18 februari kom ik naar mijn ijskoude thuisland.
De "projectjes"zijn met succes afgerond. De laatste puntjes op de I zetten en dan is het gebeurd. Maandag met Marrie naar het ziekenhuis in Banjul voor controle. Het is dan tevens de verjaardag van sponsordochter Mama. Hoe moet ik dat nou combineren? Mama ziet geen enkele probleem. Dan gaat ze toch mee naar het ziekenhuis?! Ok, doen we. En daarna via een ingewikkelde omweg naar het Libanese restaurant "Le Parisienne"om taart te eten. We gaan er een feestje van maken.
Helaas is het op dit moment wat minder feestelijk hier. Gisteren een tweede aanvaring met Matou gehad. De druppel wat mij betreft. Frustratie, jaloezie en wat/al/niet speelde een grote rol. Ik herken het, maar desondanks kan ik er af en toe moeilijk mee omgaan. Zo ook gisteren. Ze gaat tegen me tekeer op zijn Afrikaans. Haar woorden lijkt ze af te vuren met een mitrailleur. Razendsnel en trefzeker. Er is niet tussen te komen. Ondertussen wordt de stapel terechte en onterechte verwijten groter en ik kom er onmogelijk tussen om me te verdedigen. Het enige wat overblijft is autoritair voor haar gaan staan en in het Nederlands blaffen dat ze moet stoppen. Ik hoop dat ze mijn woedende kop verstaat en ophoudt. Dat doet ze. Plots is het stil in huis. Ze is verdwenen om haar beklag elders te doen.
Dit gaat me niet in de koude kleren zitten. Vind haar op zijn zachtst gezegd ondankbaar en besluit ter plekke dat het genoeg geweest is. Ik vertrek. Nog altijd een maand langer gebleven dan gepland, dus op de keper beschouwd niet eens zo gek.

Ik heb nog tien dagen om dingetjes af te ronden en/of te regelen.
Ik zal heel eat mensen gaan missen. Vooral de kinderen± Malang, mijn `kleinzoon` van 2, Marrie van 11 en haar familie, de kleine Robbie en last-but-not-least sponsordochter Mama. Vriend Djanko hoop ik binnenkort in Nederland terug te zien. Hoewel iemand vinden die hem uit wil nodigen niet eenvoudig is. Ikzelf kom net niet aan het minimumbedrag dat je moet verdienen als je iemand wilt uitnodigen en dus ben ik afhankelijk van vrienden of familie.

Het is twee uur in de nacht en door de problemen kan ik niet slapen. De zaklamp is leeg, de kerstverlichting gereduceerd tot een zacht oranje ketting van dennenappels.
Ik probeer de teleurstelling - die er klaarblijkelijk bij hoort als je "ontwikkelingswerk" doet - opzij te zetten.
Maar weet dat ik flink baal.