44 maandag 20 februari 2012

Of ik het wil of niet, mijn leven in Afrika is al ver weg. Slechts twee maal vierentwintig uur duurde de overgang en toen was hij er definitief. Vijfenzestighonderd kilometer ver weg. Alleen nog te bereiken voor dertig eurocent per minuut. De reuk nog slechts in mijn niet gewassen goed. Het stof nog op de zolen van mijn versleten schoenen. Ik probeerde het vast te houden. Wilde schrijven over mijn laatste dag. Hoe ik zaterdagochtend op de fiets stapte in Kartong, op weg naar Kaddi en haar zoontje Pappish. Nog even een speelgoed autootje brengen en een T-shirt. Nog even langs Fatou om haar nieuwe “restaurantje” te bekijken en om haar aan te moedigen vooral door te gaan, Nimbarra! Nimbarra!
Hoe Djanko’s moeder voor mij ging bidden. Ze vouwde haar handen open en wij gedrieën – Djanko moest erbij komen – luisterden plechtig naar haar geprevel. En hoe Djanko mij met gebaren ondertussen duidelijk maakte dat ik met mijn hand over mijn voorhoofd moest wrijven terwijl zij bad en hoe de tranen me in de ogen schoten.
Hoe ik voor de laatste keer mijn piesemmer leegde en hem onder het bed parkeerde. Het voelde alsof ik op vakantie ging.
Hoe ik de prachtige ronde nog groene tomaten van Djanko’s moeder in plastic verpakte en tussen mijn was in hoopte goed te houden. De grapefruits in mijn koffer, iedereen gaf me ze mee en later bleek ik er wel dertig bij me te hebben.
Hoe Malang op me toe rende toen ik uit het busje stapte en meteen in me begon te klimmen om zijn koppetje in mijn nek te wrijven.
Hoe verwend ik me voelde toen we de groepsfoto maakten met Djanko’s familie, waar ik zo bij hoor. Maar ook MbaFatou’s familie – Marrie en Kleine Robbie en moeder Ndaye – die zo dicht bij me zijn komen staan de laatste weken. En Mama, die nu een wijze jonge vrouw van negentien jaar geworden is. Kleine meisjes worden groot..En Djanko, die me uiteindelijk steeds weer wist duidelijk te maken dat ons cultuurverschil geen probleem hoeft te zijn.

Hier en nu. Hier is Amsterdam. Nu is maandag. De dag dat ik naar het Havenziekenhuis in Rotterdam ging om naar de vieze wond aan mijn been te laten kijken. De dag waarop ik weer een stevige antibioticakuur start omdat de amoxicilline in Afrika wel leuk geprobeerd is maar die echt niet helpt als het om stafylokokken gaat. Als het daarom al gaat, want een kweek moet dat uitwijzen.
Een dag met zonbeschenen polders, strakke snelwegen en smetteloos witte ziekenhuisuniformen.
Maar ook een dag met kant-en-klare roerbakgroenten, gesneden kaas en Becel boter. Witte melk in grote plastic flessen en links gedraaide yoghurt.
Ik ben beland in de andere wereld. En of ik het wil of niet, “daar” is al ver weg. Verdrongen door het “hier-en-nu”.

Dank aan iedereen die me gevolgd heeft via mijn schrijfsels. En dank ook aan de mensen die me financieel gesteund hebben. Dank dank dank! Ik hoop dat ik een klein beetje van de andere wereld heb kunnen laten zien.
Lieve groeten van mij, Tien