04 zaterdag 19 januari 2013, Gunjur

Mijn zoveelste bezoek aan de “garage”van Omar. Dinsdag ga ik een paar dagen upcountry. Dat betekent zoveel als het binnenland intrekken. Eindelijk komt het ervan. Een vierdaagse trip naar plekken die elke toerist meteen doet en ik pas na zes jaar. Alhagi en Petra hebben dit voor hun gasten georganiseerd en ik mag me met mijn eigen autootje aansluiten. Het leek me niet slim om dit in mijn eentje te doen gezien de artrose in mijn voet en enkel. Helaas eist dat ook hier zijn tol, zeker met rijden omdat het rechts is (gas!) Regelmatig laat hij het afweten en moet ik terugschakelen. Ik heb een Gambiaanse kennis gevraagd of hij met me mee wil als bijrijder. Dat wil hij heel graag ware het niet dat zijn rijbewijs al twee jaar verlopen is. Nu is in Afrika alles te regelen als je met geld over de brug komt. Maandag geef ik hem 1000 dalasis om het te gaan regelen. Of het ook op tijd lukt blijft de vraag, want dinsdagochtend vroeg vertrekken we. We zullen in eenvoudige lodges slapen onderweg.
Dus laat ik nog maar eens de auto nakijken. Ik til de mat op om de vloer te controleren. Door een rafelig gat zie ik het zand van de weg. Oei! Dat wordt lassen. De mooie maar oh zo smerige lasser sleept meteen de gasfles dichterbij en begint de klus te klaren. Ondertussen begin ik het nummer van de auto op de nummerplaat te verven. Met een stokje dat ik zojuist van de grond geraapt heb. Het ziet er dan ook niet uit maar het is te lezen. Omar tovert een ware sticker tevoorschijn waarmee ik de wegenbelasting kaart op de voorruit kan bevestigen. Zonder al teveel omhaal zal ik nu de politiecontroles kunnen passeren. Tot nu toe doe ik dat met mijn liefste lach, groetend in het Mandinka.
Fatou van 14 had ik erop uit gestuurd om tiewraps te zoeken voor eventuele calamiteiten onderweg. Lachen hoe je dat uit moet leggen aan een kind dat weinig Engels kent en dan nog alleen het Afrikaanse Engels. Overigens ga ik daar lustig in mee en lijkt het alsof ik zelf nooit Engels geleerd heb. Dat gaat zo:
T: Fatou, can you get me something please?
F: You say what?!
T: please find me some tiewraps
Direct breek ik me het hoofd hoe ik dat het beste uit kan leggen met zo weinig vocabulaire.
T It is to bind something together. It is this size (laat de lengte zien met mijn handen) and it is from plastic. A kind of plastic rope. But stiff.
F: Is it for the car?
T: Yes. To fix things when they are broken.
Bij Fatou gaat geen enkel lampje branden, hoewel ik vermoed dat ze het wel eens gezien heeft.
T: I use it when I do not have a screw, understand?
Nee, dat begrijpt ze niet. Schouder ophalend sjokt ze weg. Ik denk dat het verspilde moeite is geweest. Echter, een half uur later propt ze me een restje bankbiljetten in de hand, wisselgeld.
T: You got it??
Triomfantelijk toont ze me een bosje flinke tiewraps. Ik kan er bijna een wiel mee vast zetten.
F: Five.
T: You are great! Abarrakaa Bake! Thank you very much!
Jammer wel dat ze geen kleinere hadden. Nu kan ik nog de nummerplaat niet bevestigen.
Slangenklemmen heb ik gelukkig zelf gevonden. Van de week zag ik mijn overvolle 40 litertank zichzelf legen op straat. Paniek! Voor ik het wist werd ik door een Gambiaan naar de overkant van de weg verwezen. Daar kroop hij onder de auto en schroefde met zijn handen de kapotte slangenklem weer op de losgesprongen ontluchtingsslang. Ik had bij het tankstation wel gezien dat de tank vol was, maar had niet door dat de pompbediende mijn gevraagde 20 liter zo letterlijk nam. Hij bleef dus gewoon door tanken tot hij dat bereikt had en er zat voor de benzine niets anders op om dan maar de ontluchting als overloop te gebruiken.

Ondertussen zit ik nog steeds op een stukke vuile autostoel onder de mangoboom in de schaduw. Twee oude motorblokken met een plank erover doen dienst als bankje. Erop zitten oude mannen ( 50 is hier oud!) heftig met elkaar te praten. Ik vang woorden op als Syrie en Pakistan en vermoed dat ze de politieke situatie aldaar bespreken. Op de grond staat een vuile jerrycan met een omgekeerde plastic kop erop. Regtelmatig staat een van de mannen op om ervan te drinken. Spraakwater. Als een van hen iets te scheutig de kop aan zijn mond wil zetten en ook nog commentaar wil leveren, gaat het mis. Hij giet het water naast zijn mond, recht in het borstzakje van zijn lange kaftan. Een hoop getier, want…in het zakje zitten zijn sigaretten. Hij vist een voor een de doorweekte sigaretten eruit en legt ze te drogen op een motorkap. Eentje is niet meer te redden, teleurgesteld gooit hij hem in het zand. Hij kijkt me hopeloos aan. “nee sorry, ik rook niet” beantwoord ik zijn vragende blik.
De mooie lasser kijkt even om het hoekje van mijn auto en lacht naar me. Blijf daar maar eens koel onder bij een temperatuur van 36 graden. Als hij het werk weer oppakt stijgen er onrustbarende rookwolken uit mijn autootje op. Bij de voorruit staat een jongen die hem klaarblijkelijk assisteert. Hij neemt een flinke slok water uit een oude waterfles en blust de oververhitte plek op de auto middels een ferme straal uit zijn mond. Ik verbaasde me altijd al hoe men hier van de scherpe stralen kan spugen. Alsof er een hogedrukspuit op staat.
Na uren bivakkeren tussen de werklui, kan ik eindelijk vertrekken. Nog “even”bij de timmerman langs om een vloertje te laten maken om de twee bankjes te verbinden. Handig om onderweg alle bagage op kwijt te kunnen. Helaas spreekt de beste jongen geen woord Engels. En dus sleep ik de veel te grote plaat triplex naar de auto en sommeer hem de maat op te nemen van het gat dat gedicht dient te worden. Na veel gehannes is de plaat op maat, maar als ik hem er weer uit wil tillen blijkt hij het in zijn ijver vastgeschroefd te hebben aan de bankjes. Pfhht! Uiteindelijk lukt het me hem via veel buurjongetjes, die vinden dat ze wel Engels kunnen, duidelijk te maken dat het een losse plank moet zijn zodat de kindertjes ”Dingdingelou!” met me mee kunnen rijden. De prijs moet natuurlijk aangepast na zoveel misverstanden en even zoveel extra werk. Ik moet wel 30 cent meer betalen. En dat op een prijs van 2 euro!
De dag is bijna om als ik zuchtend op huis aan ga. Maar dan bedenk ik me dat ik nog naar het kantoortje moet van de telefoonkaarten. Die ochtend had ik een hele dure kaart gekrast om het nummer tevoorschijn te tover waarmee je je krediet opwaardeert. Helaas kwam er maar een half nummer. This Is Africa. Op hoge poten naar dat kantoortje om een andere kaart op te eisen. Ik moest ’s middags maar terug komen, want het moest eerst uitgezocht worden op het hoofdkantoor.
Ik had geen zin om om te keren en reed achteruit over de zanderige weg naar het kantoortje. Ondertussen werd ik bestormd door kinderen en wist ik niet waar ik het eerste moest kijken om niemand te raken. Boem! Met een klap kwam de auto tot stilstand. Ik schrok me wezenloos. Sinds kort staan er electriciteitspalen langs de weg. Voor als we over een paar jaar elektriciteit krijgen. De paal stond fier overeind, maar mijn achterlicht en bumper lagen flink in de vernieling. Neeeee, ik wil dit niet! Helaas, Omar maar weer bellen. Vol schaamte biechtte ik hem op wat er gebeurd was. “Come back” was zijn antwoord. Ik werd met open armen ontvangen bij de garage. De mooie lasser en zijn baas trokken met veel geweld de achterkant weer in model. Omar plakte het in 6 delen gebroken ruitje van het achterlicht weer tot een geheel en ik kon nog net naar huis terugkeren voor de zon helemaal onder was.
Wat een dag. Doodmoe plensde ik thuis een emmer water over me heen en viel op bed. Morgen maar eens relaxen.