03 woensdag 16 januari 2013

Hobbel-de-bobbel dondert het wagentje over het zandpad. De kuilen zijn zo diep dat ik er niet aan moet denken dit in het donker te doen. Mijn hoofd wordt wild heen en weer geslingerd, de rest zit vast in de autogordel. De rit van Serekunda naar Tanji was weliswaar over asfalt, maar dwars door de verkeerschaos je een weg banen is een sport op zich. Ik hou ervan en voel me de koning te rijk. Geen gesleep meer met spullen, gewoon alles achterin. In het schemerdonker kom ik bij Alhagi’s compound aan.
Vanochtend had ik een afspraak met Alhagie die de auto voor me aangeschaft heeft. Ik zou vandaag het nummerbord krijgen. Hoe en wat werd me pas duidelijk toen we ieder in een eigen auto op weg gingen. Ik kon hem nauwelijks bijhouden zo hard reed hij. Ik vind 60 hard genoeg met die plots overstekende koeien, kippen en geiten. En inhalen heb ik al helemaal geen zin in. Je zit zo op een tegenligger. Dus hing ik achter een dikke zwarte wolken uitpuffende zandtruck. Was het warm hebben of vies worden? De keus was gauw gemaakt . Ik sloot de ramen en stikte zowat van de hitte. Bij het tankstation in Serekunda wachtte Alhagi me op. Met een mijnheer die alle papieren van me wilde hebben. “Ik kan toch niet zonder papieren gaan rijden? En dan ook nog geen nummerbord..” Allemaal geen punt. Als ze moeilijk deden moesten ze de mijnheer maar bellen. Ik sloeg zijn nummer op en vroeg zijn naam. “Police officer” antwoordde de man. Ok, als dat werkt dan werkt het, bedacht ik ongelovig. En zo begaf ik me ontdaan van elk bewijs dat ik me suf betaald had aan allerlei belastingen, op weg naar de tandarts. De tand die in Nederland al voor veel problemen had gezorgd had ervoor gekozen om er vandaag helemaal maar uit te duvelen. Drie jaar geleden had een Libanese tandarts me uitstekend geholpen en me zelfs helemaal thuis gebracht naar Gunjur, 75 km verderop. De elektriciteit was zo lang uitgevallen dat ik niet op tijd met het openbaar vervoer terug kon. Het was even zoeken , maar uiteindelijk hobbelde ik een vaag straatje in. De tandarts kwam juist aanrijden – toeval bestaat niet – en ik showde me het gapende gat. Nou, dat werd een brug, vermoedde hij. “Sit!” Ik nam plaats en gelukkig viel het alleszins mee. Voor 4 Gambiaanse maandsalarissen zette hij er een stifttand in. Altijd nog veel goedkoper dan in Nederland. Meteen ook maar een kroon “besteld”.. Wie het breed heeft..
Wordt vervolgd..