14 woensdag 6 februari

Kartong
Een auto die over de weg zoeft, een motor die loopt als een zonnetje, prachtig beklede autostoelen en bankjes en een gekneusde teen. Een heel aardig resultaat voor vandaag afgezien van een manke poot. Het is ongelooflijk wat zo’n meubelstoffeerder kan in anderhalve dag. De carburateur zorgt ook voor een wereld van verschil. En om af te kicken van mijn dagelijkse gang naar de garage ga ik volgende week de ruitenwissers na laten kijken. Want geloof het of niet: ook vannacht regende het weer. Heel absurd. De smerige mooie lasser heeft vanmiddag het spatbord gelast. Ik moet nog uit gaan kijken want vandaag moesten we samen op de foto..ahum!
Boem! Hoor ik naast me. Adji van twee is van de stoel gevallen. Waarschijnlijk was ze op het randje in slaap gedommeld. Ik til het best wel zware meisje op en moet haar op de rug van haar “grote “ zus leggen. Het ritueel van elke avond. Na vijf minuten komt ze voor me staan en vraagt heel keurig: “Tineke, can you see she is sleeping?” Zelf kan ze dat net niet zien. Ik tuur naar de oogjes en knik bevestigend. Dan verdwijnen ze in het donker, op weg naar het huisje elders op de compound.
Morgen ga ik met hun moeder naar het kliniekje hier in het dorp. Twee maal per maand komt er een verpleegster de zwangere vrouwen nakijken. Vorige week mocht ik het al bewonderen toen we met de kleine Adji naar het hospitaaltje moesten omdat ze overgaf. Zelf kijk ik nergens meer van op, maar ik kan nog wel met Europese ernaar kijken. Dan zie ik een armoedige kamer met een televisie onder een viezige lap.. Op de grond allerlei telefoons die liggen te laden. Elders in de kamer een tafel voor de dokter cq verpleegster, bedekt met een vel aluminiumfolie zoals wij dat bij ongelukken gebruiken. Erop van alles door elkaar: pillen, stethoscoop, onduidelijke troep, papieren en vuile bekertjes. De dokter heeft duidelijk geen behoefte om er als zodanig uit te zien. Gekleed in een oude trainingsbroek en poloshirt, blote voeten in slippers, doet hij keurig zijn werk. Hij tempt het meisje. Prikt in haar vinger om bloed op te vangen voor de malariatest en wacht rustig de uitslag af. Hij vertelt me dat in Afrika diarree vrijwel altijd samengaat met overgeven. Ik dacht dat dat een teken voor malaria was, maar de test is ok. We krijgen een zakje ors mee dat we thuis met een liter water aan moeten lengen. Het liefst zoveel mogelijk ervan drinken dezelfde avond is het advies. Dat lijkt6 me nog een hele toer. Verder krijgen we een antibioticadrankje mee dat ze twee maal per dag moet krijgen. Ik heb een behoorlijk hoge pet op van de behandeling. In het kliniekje van Gunjur – een staatshospitaaltje – is vaak niet eens een test voorradig. Vorig jaar was er zelfs geen water. Het ziekenhuis in Banjul had niet eens pijnstillers voor na een operatie. Volgens de dokter worden de medicijnen door het personeel weg genomen en vervolgens in hun eigen “apotheekje”verkocht. Ik begrijp dat het kliniekje hier in Kartong onlangs overgenomen is door Zweden die het sponsoren. Het is dan ook een NGO ( Non Governemental Organisation) . Dat het een rommeltje is en de muren niet geverfd zijn zal me een worst wezen. Ze helpen de mensen tenminste.