20 zondag 10 maart

Kartong
&.45 uur. Zondagochtend. Stijf en slaperig strompel ik naar de wc. Direct maar lekker verder slapen. Maar ik moet beter weten. Het is alweer drie dagen geleden dat ik vis gehaald heb en het wordt dus tijd. Twintig minuten later hobbel ik richting de rivier met de kindertjes achterin de auto. Nog voor de eerste militaire controle springt er een vrouw de weg op. Meerijden graag. Sloom zet ik de jeep aan de kant en open de achterdeur. “Mijn zoon moet ook mee!” wijst ze me in de verte. Ok. We rijden richting zoon die een baby op zijn arm heeft. Ik wil net de deur dichtdoen of drie andere vrouwen staan al klaar om in te stappen. Je begrijpt niet hoe ze het voor elkaar krijgen in dat piepkleine achterbakkie van me te zitten. In elkaar gedoken met gebogen hoofden, want het is nog laag ook.
De soldaat bij de controlepost lacht me goedemorgen. “Saama Saama.. go for fish?”Ja hoor, lach ik terug en mompel nog iets over vrouwen achterin die naar Senegal gaan met het bootje. Loom wappert hij met zijn hand dat ik door kan. Op zijn rug bungelt vervaarlijk een automatisch geweer met een rits patronen.
Bij de rivier is het stil Dat wil zeggen, geen boot en geen vis. Wel is Sulijman bezig met koffie te maken in de Bantaba. Ik besluit lekker met de kinderen daar te ontbijten. Ovaltine voor hen en koffie voor mezelf. En elk een half stokbroodje met boter. Het is gezellig. De radio staat aan en schalt Salsamuziek de bantaba in. Ongemerkt begin ik erop te dansen. Ik waan me in Cuba. De jongens lachen zich een rotje. “Look mama Africa! Look how she danses salsa!” Son, slowe salsa, ik geniet. En de jongens genieten mee. Er komen verhalen over Cuba. Verhalen over naar Europa gaan. Over Visa verkrijgen en over Vluchtelingenkampen in Spanje. Nee hoor, naar Europa gaan is helemaal niet moeilijk. Je betaalt gewoon en dan laten ze je door. Of je trouwt met een Gambiaan. Wel in de winter, want dan kan je zeggen: “I need my husband because it is cold!” En dan laten ze je door. Ach, zo makkelijk allemaal. Ik ben geneigd het nog te geloven ook. Waar komen anders al die illegalen vandaan?
Het is al dik over negenen als we naar het dorp terugkeren. Dembo, een oudere man van 62 (!) staat op de weg als ik net ons laantje in wil draaien. ” No fish?” Nee, geen vis. Ik vraag hem de vissermannen te bellen die ik in mijn mobiel opgeslagen heb. De een iblijkt niet uitgevaren en de ander had alleen bonka gratenvisjes. “Why not go to Tesito?”vraagt hij me. Tesito is het strand dat je middels het andere eind van het dorp kunt bereiken. Ik heb er eerder vis gekocht van een boot die er toevallig net aankwam. “You go with us?” Dembo zit al naast me en ik draai de auto het mulle zandweggetje naar zee op. Bij zee ligt er inderdaad een boot op het strand. Maar het lijkt erop dat ze die er net aan het induwen zijn. De twee uren die er dan volgen zijn wat mij betreft vol verbazing, spanning en opgewondenheid. Ik ga meemaken hoe de vissermannen aan “instant fishing”doen. Het net uitzetten en direct weer binnen halen. De lange smalle houten boot heeft geen motor. De jongens en mannen duwen de boot met man en macht de branding in. Met blote donkere gespierde bovenlijven, in lange broek, duiken ze de golven in om de boot vooruit te duwen Plots springen ze erin en nemen razendsnel de peddels ter hand. De voorplecht steigert bijkans en dondert vervolgens met een noodvaart weer naar beneden. Het is adembenemend om mee te maken hoe de mannen het steeds kleiner wordende bootje onder controle weten te houden. Als ze de branding achter zich gelaten hebben peddelen ze evenwijdig aan het strand naar een hun bekende plek. Een plek waar vis zit. Op het strand zijn jongens meegelopen. Op een wenk vanuit de boot dat de plek bereikt is springt er één de branding in om het touw waaraan het net bevestigd is op te pakken. Het is als een lasso met een kogel eraan de branding in gesmeten. Elke stuk dat de man richting boot zwemt wordt hij weer even zo hard terug gesmeten door de golven. Uiteindelijk bereikt hij de drijvende kogel en spartelt er mee terug richting strand. Inmiddels zijn de andere jongens ook met kleren en al te water gegaan. Het wordt nu trekken aan het net, loodzwaar als je de zwetende lijven moet geloven. De boot is inmiddels een stukje terug gedreven en een kleine honderd meter verderop wordt hetzelfde ritueel herhaald. Touw met kogel de branding in en trekken tot het net in een halve cirkel in de branding staat. Dat schijnt het moment te zijn dat “het vissen” voor zover je dat nog zo kunt noemen, kan beginnen. De twee groepen vissers trekken het net centimeter voor centimeter het strand op. Dan verschijnen de eerste gele drijvers die aan het net zitten en komt het net boven water. De eerste Barracuda opent zijn bek en laat zijn tanden zien. De tweede is verstrikt geraakt en kan zijn kaken niet meer van elkaar krijgen. Beetje bij beetje spartelen de vissen uit het net het strand op. Een zwaardvis mist zijn kop, waarschijnlijk onderweg verorbert door de andere slachtoffers. Een captainfish van wel 20 kilo hapt naar adem. Ernaast liggen butterfish met hun grote voortanden glazig om zich heen te kijken.
Ik ben zo in het gebeuren opgegaan dat ik helemaal vergeet om te gaan onderhandelen. De vis zit al in een bak als ik me dsat realiseer. Ze wijzen me op de bak, zoek maar uit. Een loodzware captainfish ( 10 kilo?) glibbert door mijn handen het strand op. Mijn handen zitten vol zilveren schubben. Ik weet dat ik hem achter de kieuwen vast moet pakken wil ik hem kunnen houden , maar ik deins daarvoor terug. Dembo grijpt in en ik onderhandel ondertussen over de prijs. Met nog twee kleinere betaal ik 225 dalasis. Een flink bedrag, maar gezien het zware werk dat eraan vooraf ging, beslist meer dan verdiend. Dembo laat ik ook vis uitzoeken voor zijn gezin. Ondertussen feesten de kinderen er op los. Ze sjouwen rond op mijn schoenen en dansen met hun beentjes in de branding.
Het loopt al tegen twaalven als ik de jeep de compound op rijd. Zomaar een zondagochtend. Met zomaar heel veel geluk in mijn lijf. Wat hou ik van deze mensen, wat maken ze me toch altijd blij!
Ik ben een bofkont. Mama Africa.

laatste nieuws: mijn ticket is uitgesteld tot 8 april. I am more trhen happy!