19 donderdag 7 maart

.

Kartong
Nog maar een kleine drie weken te gaan en dan moet ik weer naar huis. Het is letterlijk niet voor te stellen. Ik woon hier, ben ingeburgerd en zeg dan ook regelmatig dat ik gewoon niet ga. Basta, uit. Maar helaas zal dat wel niet zo uitpakken. Heb wel een mail naar de vliegmaatschappij gestuurd met de vraag of het twee weekjes later kan, maar ik vrees dat het antwoord negatief zal zijn.
Het is zo fijn om zelfstandig te wonen en eigen vervoer te hebben. Het is de beste keuze ooit gemaakt.
--pauze—dacht er goed aan te doen om te gaan schrijven om 7 uur ’s ochtends. Maar waterhalend voor de wc trof ik er autistische Sam aan die ook op de compound woont. Ik had hem eergisteren een sciencebook beloofd dat hij nodig heeft.
T: Sam where do I buy the book?
Sam: Yes
T: in School or in Brikama?
Sam: yes
T: That is not possible Sam, where do I go?
Sam: yes
T: tell me what I should do!
Sam went zijn gezicht nog verder van me af en rolt met zijn ogen terwijl hij er uiteindelijk uitbrengt: in school, you pay, I get the book.
T: Ok, I put my clothes on to go with you at 8 oçlock
Sam: Yes
Dus weer even einde verhaal, gauw een kop koffie en aankleden, over een kwartier moet hij op school zijn. Tot later dus!
13.00 uur Vijf uur later en vijf verhalen verder.
Het bezoek aan de hoofdmeester van Sams school is op zijn minst verrassend te noemen. Het is een katholieke Missieschool even verderop in het dorp. Even voor achten lopen groepen kinderen in marstempo op de school af. Buiten staat een meester klaar met de bel. Sam laat me desgevraagd zijn klas zien. Een paar kinderen zijn al binnen. Op de vraag wat ze van Sam vinden zeggen ze eensgezind: he can read very well! Sam went zijn hoofd weer af en glimlacht wat. Dan nemen we plaats op de stoelen in het kantoortje van de hoofdmeester. Zoals in elke school die ik tot nu toe gezien heb hangen de muren vol met teksten hoe je je dient te gedragen. Ook hangen er papieren waarop statistieken staan getekend. Daarop wordt het ‘slagingspercentage’ weer gegeven. Hoeveel kinderen over gegaan zijn naar een volgende klas en welk vak het goed gedaan heeft.
Als de hoofdmeester binnenkomt negeert hij ons volkomen. Eerst stalt hij de dozen bordkrijt uit in het raam. Dan checkt hij uitgebreid zijn telefoon en dan lijkt hij voor het eerst te zien dat er behalve een student ook een toubab aanwezig is. Hij reikt ons het nieuwe Sciencebook aan. 130 dalasis alstublieft. Het bonnenboekje op zijn bureau blijft onaangeroerd liggen als ik hem betaald heb. Ik vraag Sam naar de klas te gaan zodat ik nog even met de man kan praten. Volgens mij is Sam een autist eerste klas. “He is deaf. His parents not allow him to wear the earmachine”. Oh, dat is heel andere koek. Heb ik het dan zo mis? Van enige doofheid heb ik nooit iets gemerkt. Het was toch echt waar volgens de man. Hij is destijds getest op de dovenschool en ook begeleid door een meester van die school. Helaas is die meester overleden en sindsdien is het gehoorapparaat ook spoorloos.
Terug in de klas vraag ik Sam om het even uit te leggen. “Yes” is zijn steevaste antwoord. Dus besluit ik door te vragen. Wat er met het gehoorapparaat gebeurd is. Doodnormaal geeft Sam antwoord: “I throw it”. Ik geloof hem niet en zeg dat we het vanmiddag wel even op kunnen zoeken. “No, I throw it in the fire” Mijn hoofd zit vol met vraagtekens. Hij geeft antwoord, hij hoort me dus. Ik vraag hem toch nog maar eens waarom. “I do not need it. I can hear.” Niets is ooit wat het lijkt hier. Als ik de hoofdmeester vertel dat hij niet (meer) doof is. “ No problem, ok” is zijn antwoord. En daarmee blijf ik bij mijn conclusie dat Sam (slechts) een autist is. Niet doof. Met een sciencebook, dat dan weer wel ;-)
Terug op de compound is Tineke1 al op. Het theewater kookt en ik heb brood meegenomen. Het is niet te vreten. Het smaakt naar zeep, of naar verf, of naar iets anders wat beslist niet in brood hoort.