22 donderdag 14 maart
Blijf op de hoogte en volg Tineke
16 Maart 2013 | Gambia, Gunjur
Kartong
Half negen ’s ochtends. Net terug van slapen bij mijn vriendje in Gunjur. Wil ik met een kopje koffie even lekker aan tafel zitten om een verhaal te schrijven , is de batterij van de laptop bijna plat. GVD! Gisteren had ik de laptop afgegeven bij Gamtel. Ja ze zouden hem laden. Ik weg. Natuurlijk niet zelf de stekker erin gestoken en wat blijkt…nog leger dan gisterochtend. Klojo’s. Kunnen ze dan niks zelf regelen?! De dag ervoor idemdito met het opladen bij Tarud. Afgegeven om hem op te laten laden en niet zelf de stekker erin gedaan. Nog net zo leeg als toen ik hem bracht. Ik word niet vaak boos, maar hier ontsnapt me toch echt even een keiharde vloek. Genoeg erover. Door maar weer en kijken wanneer hij ermee ophoudt.
De laatste weken rijd ik regelmatig nog voor achten terug van Gunjur naar Kartong. Vriendje Tapha is lasser en moet om acht uur bij de garage zijn. Er is een gewoonte ontstaan dat hij de auto start en mij het dorp uit rijdt. Achterin het bakkie rijden drie leerlingen van de Upperbasicschool mee. Bij de asfaltweg aangekomen geeft hij het stuur aan mij over en loopt hij terug naar huis om zijn “uniform”aan te trekken: een vuile kaki broek en een gescheurd Tshirt. Als laatste zet hij de Koninginnedag zonnebril op zijn voorhoofd die dienst doet als lasbril. Beter iets dan niets.
Ik rijd alleen terug naar Kartong, licht in mijn hoofd van te weinig slaap. Met een zandzak als kussen en een matras dat de naam ‘sponge’ draagt kun je niet veel slaap verwachten. Ik heb weliswaar ‘slapen onder een laken’geintroduceerd, maar diep in slaap wikkelt Tapha zich er als een mummie in en ben ik voornamelijk bezig iets van het laken terug te winnen om niet ijskoud wakker te worden. Ik doe hier mijn eigen antropologiestudie denk ik wel eens.
Om kwart voor acht staat de zon nog slaperig aan de hemel maar de schoolgaande kinderen zijn klaarwakker en onderweg. In Gunjur zie ik ze van heinde en verre komen om naar de Upperbasicschool te gaan. Ze zijn te herkennen aan hun blauwwitte uniformen. In groepjes marcheren ze over de asfaltweg van Medina Salaam naar Gunjur. Een enkeling is op de fiets, met of een vriend staand achterop de bagagedrager of een vriendin voor op de stang, de benen over het stuur geslagen. Het is verbazend om te zien hoe snel ze gaan zonder dat het er gehaast uitziet. Hun houding blijft die van een relaxte wandelaar. Afrika.
Bij Medina Salaam verschijnen de de uniformpjes van de kinderen die in Kartong op school zitten. Blauwgeruite rokjes en witte bloes. De jongens een blauwe broek en geruite bloes. Ook hier weer dezelfde groepjes, maar nu de andere kant op. Vanochtend zag ik een groepje kinderen een enorm kunstwerk omhoog houden: een vliegtuig gemaakt van palmbladeren. Even daarvoor zag ik een groepje met een zelfgemaakt stuk speelgoed lopen. Drie rollende conservenblikjes aan een stang waar halverwege een soort propeller aan bevestigd was. Het leek me een opdracht van school, misschien iets van “maak iets vliegends”. Ik had de neiging rechtsomkeert te maken en er het mijne van te weten te komen. Maar ik was te moe, want veel te vroeg nog, en verlangde naar mijn eigen toilet.
De haan kraait op de compound, de schoolbel kingelt in de verte. De dag is begonnen. Saliou is met twee koeltassen naar de markt om ijs te halen. We hebben een enorme vis voor de komende dagen. Dat komt zo. Gisteren stond er een man voor mijn neus.”We varen om 1 uur uit, you want fish?” Ja dat wil ik wel, maar ik ben bezig in Gunjur om van alles te regelen. Ondanks mijn twijfel bood ik de man aan een vis voor me te reserveren. Ik had er 150 dalasis voor over. Ik realiseerde me dat er dan van afdingen dan geen sprake kon zijn en gaf de actie het voordeel van de twijfel. En inderdaad, gisteravond stond hij in het donker voor mijn neus. Het was al laat want we hadden in Boboi gegeten en we brachten Tineke1 thuis om daarna naar Tapha’s compound in Gunjur te gaan. Voor mijn voeten lag een stijve Captainfish van wel 65 cm. Dit gaat geld kosten dacht ik, en ja hoor, twee honderd dalasis. Wat moet je? Je hebt een borrel op en wilt naar bed. Betalen leek me het meest eenvoudig en gaf de man twee briefjes van honderd. Vis op bestelling, een raar idee.
Half negen ’s ochtends. Net terug van slapen bij mijn vriendje in Gunjur. Wil ik met een kopje koffie even lekker aan tafel zitten om een verhaal te schrijven , is de batterij van de laptop bijna plat. GVD! Gisteren had ik de laptop afgegeven bij Gamtel. Ja ze zouden hem laden. Ik weg. Natuurlijk niet zelf de stekker erin gestoken en wat blijkt…nog leger dan gisterochtend. Klojo’s. Kunnen ze dan niks zelf regelen?! De dag ervoor idemdito met het opladen bij Tarud. Afgegeven om hem op te laten laden en niet zelf de stekker erin gedaan. Nog net zo leeg als toen ik hem bracht. Ik word niet vaak boos, maar hier ontsnapt me toch echt even een keiharde vloek. Genoeg erover. Door maar weer en kijken wanneer hij ermee ophoudt.
De laatste weken rijd ik regelmatig nog voor achten terug van Gunjur naar Kartong. Vriendje Tapha is lasser en moet om acht uur bij de garage zijn. Er is een gewoonte ontstaan dat hij de auto start en mij het dorp uit rijdt. Achterin het bakkie rijden drie leerlingen van de Upperbasicschool mee. Bij de asfaltweg aangekomen geeft hij het stuur aan mij over en loopt hij terug naar huis om zijn “uniform”aan te trekken: een vuile kaki broek en een gescheurd Tshirt. Als laatste zet hij de Koninginnedag zonnebril op zijn voorhoofd die dienst doet als lasbril. Beter iets dan niets.
Ik rijd alleen terug naar Kartong, licht in mijn hoofd van te weinig slaap. Met een zandzak als kussen en een matras dat de naam ‘sponge’ draagt kun je niet veel slaap verwachten. Ik heb weliswaar ‘slapen onder een laken’geintroduceerd, maar diep in slaap wikkelt Tapha zich er als een mummie in en ben ik voornamelijk bezig iets van het laken terug te winnen om niet ijskoud wakker te worden. Ik doe hier mijn eigen antropologiestudie denk ik wel eens.
Om kwart voor acht staat de zon nog slaperig aan de hemel maar de schoolgaande kinderen zijn klaarwakker en onderweg. In Gunjur zie ik ze van heinde en verre komen om naar de Upperbasicschool te gaan. Ze zijn te herkennen aan hun blauwwitte uniformen. In groepjes marcheren ze over de asfaltweg van Medina Salaam naar Gunjur. Een enkeling is op de fiets, met of een vriend staand achterop de bagagedrager of een vriendin voor op de stang, de benen over het stuur geslagen. Het is verbazend om te zien hoe snel ze gaan zonder dat het er gehaast uitziet. Hun houding blijft die van een relaxte wandelaar. Afrika.
Bij Medina Salaam verschijnen de de uniformpjes van de kinderen die in Kartong op school zitten. Blauwgeruite rokjes en witte bloes. De jongens een blauwe broek en geruite bloes. Ook hier weer dezelfde groepjes, maar nu de andere kant op. Vanochtend zag ik een groepje kinderen een enorm kunstwerk omhoog houden: een vliegtuig gemaakt van palmbladeren. Even daarvoor zag ik een groepje met een zelfgemaakt stuk speelgoed lopen. Drie rollende conservenblikjes aan een stang waar halverwege een soort propeller aan bevestigd was. Het leek me een opdracht van school, misschien iets van “maak iets vliegends”. Ik had de neiging rechtsomkeert te maken en er het mijne van te weten te komen. Maar ik was te moe, want veel te vroeg nog, en verlangde naar mijn eigen toilet.
De haan kraait op de compound, de schoolbel kingelt in de verte. De dag is begonnen. Saliou is met twee koeltassen naar de markt om ijs te halen. We hebben een enorme vis voor de komende dagen. Dat komt zo. Gisteren stond er een man voor mijn neus.”We varen om 1 uur uit, you want fish?” Ja dat wil ik wel, maar ik ben bezig in Gunjur om van alles te regelen. Ondanks mijn twijfel bood ik de man aan een vis voor me te reserveren. Ik had er 150 dalasis voor over. Ik realiseerde me dat er dan van afdingen dan geen sprake kon zijn en gaf de actie het voordeel van de twijfel. En inderdaad, gisteravond stond hij in het donker voor mijn neus. Het was al laat want we hadden in Boboi gegeten en we brachten Tineke1 thuis om daarna naar Tapha’s compound in Gunjur te gaan. Voor mijn voeten lag een stijve Captainfish van wel 65 cm. Dit gaat geld kosten dacht ik, en ja hoor, twee honderd dalasis. Wat moet je? Je hebt een borrel op en wilt naar bed. Betalen leek me het meest eenvoudig en gaf de man twee briefjes van honderd. Vis op bestelling, een raar idee.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
