29 zaterdag 30 maart 2013

Het is weer eens teveel om op te noemen. Een kerkdienst bij de Ballanta’s in verband met Goede Vrijdag, een dansnacht in de nightclub van Gunjur, een baby voor Bruidje en Tapha’s afscheid als assistent lasser en tevens de start van zijn nieuwe bedrijf.
Om maar met de Ballanta’s te beginnen: ik was uitgenodigd door de priester van de Ballanta-gemeenschap in Kartong om de Goede Vrijdag dienst bij te wonen. De Ballanta’s komen uit Guinee Bissau. Ze zijn 35 jaar geleden daar vandaan gevlucht en in Gambia neergestreken. Hun ‘dorpje’ binnen Kartong doet me dan ook nog het meest aan een vluchtelingenkamp denken. De huisjes zijn wrakkig en oud. Ruines van oude huisjes zijn niet opgeruimd maar omgetoverd tot vuilnisbelt of wasplaats. Overal scharrelen varkens met hun piepkleine jongen rond. Er tussendoor de hele levende have van kippen en ganzen. Middenin staat een keurig gepleisterd en geverfd gebouwtje. De deuren staan wagenwijd open. Het kerkje van de Apostolische Gemeenschap. Binnen staan rijen bankjes met vooraan een stenen blok met een kleedje erover: het altaar. Erop ligt een open geslagen bijbeltje. Op de snede staat met grote letters ‘Marcel’ geschreven. Naar later blijkt, de naam van de Senegalese priester die de dienst gaat leiden. Twee zilverkleurige schaaltjes staan aan weerszijden van de bijbel opgesteld.
De priester lijkt vereerd met ons bezoek. Geen wonder want we zijn ongeveer de enige volwassenen onder de aanwezige kerkleden. De rest bestaat namelijk uit kinderen varierend van een half jaar tot tegen de zestien. Zijn we in een speciale kinderdienst beland soms? De Senegalese priester blijkt rond te reizen met zijn bijbel. Hij woont in Gunjur en doet de diensten in Gunjur Beach als ook in het dorp. En Kartong dus. Victor, de man die me uitgenodigd heeft lijkt een assistent te zijn. Hij heft regelmatig een lied aan en schoolmeestert over de kinderen. Hij sleept ze aan een arm van de ene bank naar de andere om de raddraaiers van de goeden te scheiden. Het werkt op onze lachspieren. Wat heet.. Als hij voor de zoveelste keer met een woedend gezicht een kind uit de banken trekt om het vervolgens met een smak ergens anders neer te zetten terwijl de priester zijn vermanende preek houdt, stikken we bijkans van het lachen. We generen ons dood maar kunnen niet anders. Tien en ik zitten diep in elkaar gedoken met de handen voor het gezicht in de hoop dat men denkt dat wij zwaar aangedaan zijn door ’s mans woorden. “Dit kan niet!Stop!” sis ik en ik hoor Tien snotteren en slikken. Ikzelf doe er niet voor onder en weet niet hoe ik os tot bedaren kan brengen.. “Ga weg Tien, go!” probeer ik om de schaamte enigszins te beperken. Als Tien schokschouderend het kerkje verlaat recht ik mijn rug en droog mijn tranen. Even serieus blijven nu. Proberen maar. Maar het lukt van geen kant. De lachspieren lijken wel verkrampt en stikkend verlaat ook ik de dienst. Buiten gekomen staat Saliou ons op te wachten. We vertellen hem over ons beschamende gedrag. Victor komt de kerk uit en belooft de dienst kort te houden. Tien gaat niet meer naar binnen, ik probeer het nog een keer om de schade enigszins te beperken.
De preek duurt en duurt. Ik ben protestant opgevoed en heb nog steeds geen idee hoe het werkt met de ouweltjes en de wijn. Van dat laatste heb ik trouwens niets kunnen bespeuren. Het ouweltje daarentegen werd pontificaal omhoog gehouden door de “father”. Vervolgens werden de kinderen wakker geschud om in een lange rij te gaan staan. Victor trekt kind voor kind naar voren en buigt zich naar voren om een ouweltje op de tong te leggen. Als de rij met onwillige kinderen afgewerkt is gaat de vinger nog eenmaal omhoog. “ Tens esperanza en o futuro! Heb Hoop voor de Toekomst!” en hij kijkt de pubers op de eerste rij strak aan. Zouden de jongens er iets aan hebben in dit land waar geen werk te vinden is? En dan nog als Ballanta tussen de Gambianen die op hen neerkijken. Hoop doet leven, ook hier klaarblijkelijk.
Hetzelfde lied wordt weer gezongen - ze lijken er maar een te hebben – en dan is de dienst voorbij. De ‘father’ nodigt mij uit iets te zeggen. Mijn God, denk ik heel toepasselijk, wat zal er uit mijn mond komen? Ik bedank voor het bijwonen van de dienst en zeg dat ik me iets herinnerde van vroeger op de zondagsschool: “ Laat de kinderen tot mij komen” . Het is een schot in de roos. Precies, zegt de priester, daarom doe ik het. Hij verontschuldigt zich voor de lastige kinderen die nauwelijks onder controle te houden zijn. “ The parents do not come anymore. They are poor and cannot expect nothing from us. That’s why.” Ik kan niet anders dan hem enigszins gerust te stellen dat de kerken in Europa ook leeg lopen. Hij haalt zijn schouders op. Of ik hem een lift kan geven naar de asfaltweg, dan neemt hij de GillyGilly naar Gunjur. Dan herneemt hij zichzelf en vertelt met een blij gezicht dat de dienst in Gunjur Beach altijd vol is en ‘ full of pleasure’ . We zijn uitgenodigd om daar eens te komen kijken.
We hobbelen over zandweggetjes en rijden via de zijkant van het voetbalveld naar de markt in Kartong. De GillyGilly staat op punt van vertrekken. Ik parkeer de jeep er schuin voor zodat de man nog net mee kan. Terug in de auto kijken we mekaar aan en beginnen een volgend lachsalvo. Een borrel aub.. een borrel.