30 maandag 1 april 2013

Het is er niet meer van gekomen. De dansnacht in de nightclub van Gunjur, de newborn baby van ‘Bruidje’ en Tapha’s afscheids ceremonie, alles is alweer drie keer achterhaald bij wijze van spreken.
1 April of niet, ik ‘lig’ in het ziekenhuis. Helaas echt waar. Gisteren lag ik klappertandend in bed met 39 graden koorts. Malaria? De wond aan mijn been? Vanochtend met Gabrielle van het healthcenter in Kubuneh gebeld. Ik moest als de wiedeweerga naar het kliniekje in BIJILO om me te laten testen en de infectie te laten bekijken. Malaria kan zomaar omslaan en dan ben je er geweest. Het is mijn tijd nog niet. Dus gammel-en-wel naar Gunjur gereden met de jeep. Aldaar had Omar een chauffeur geregeld die me kon brengen.

Kort en bondig: geen malaria godzijgedankt! Wel een enorm abses in mijn been – 10 cm doorsnee - dat ze nu te lijf gaan met injecties antibiotica via een infuus, elke 6 uur. Waarschijnlijk is het de vissenbeet van vorige week zondag. De (dode) vis zat in een plastic tasje dat langs mijn been zwiepte. De scherpe ‘snuit’ van de ladyfish was al door het plastic heen gegaan en prikte venijnig in mijn been. Ik zag het wondje wel maar negeerde het omdat ik dacht dat het alleen maar zo erg leek omdat ik bloedverdunners gebruik. Mis dus. Verder bleek ik uitgedroogd en een te lage bloeddruk te hebben. En daar zit ik nu, in een lichtgeel geverfde privekamer in een privehospitaal. Hopelijk morgen weer naar huis. Op het laatste moment had ik vanmorgen nog mijn laptop mee gegrist en daarom kan ik me nu in ieder geval daarmee vermaken. Ik loop toch achter op de gebeurtenissen.
Vanavond stapt Tien1 op het vliegtuig. Ik kan haar niet wegbrengen , maar dat voelt op zijn Afrikaans niet eens echt heel erg. Het loopt zoals het loopt. We hebben een goeie tijd gehad samen en veel voor elkaar betekend in moeilijke tijden. Gelukkig recht getrokken door af en toe de slappe lach vanwege de meest absurde situaties.
Tapha zou vandaag zijn nieuwe bedrijfje beginnen. Maar dit is Afrika. De gasfles die speciaal voor hem gemaakt wordt door de baas-van-de-baas-van-de-baas is niet af en de slangen zijn niet aangekocht. Dus trof ik hem vanochtend op zijn werk aan, hoog bovenin een truck om een in barrels gereden zijspiegel te repareren. Ik liet het er niet bij zitten en vroeg waar zijn baas was. Ik heb de illusie dat zijn directe baas respect voor me heeft en dat mijn woorden zwaar wegen. Hij spreekt alleen Wolof dus is het een kwestie van gebaren en gezichten trekken. Als hij alles geregeld had zoals beloofd tijdens de ceremonie, dan wilde ik dat wel eens zien. Hij neemt me mee naar de overkant, naar het huis van de kleermaker. Hij opent een plastic tasje met een spiksplinternieuwe drukregelaar voor de oxigenfles, een enorme hamer, een ijzerzaag met zaagblaadjes en nog iets onduidelijks. Maar geen slangen te bekennen. Ik weet over te brengen dat die nog moeten komen. Ga naar zijn eigen baas en zeg dat het nog steeds niet in orde is. Dat ik eind van de week vertrek en dat ik Tapha voor die tijd aan het werk wil zien is zijn nieuwe ‘workshop’. Ik kan niet nalaten te zeggen dat een ceremonie met colanoten ‘nodig mag zijn’ , maar dat ik toch als sponsor vooral geinteresseerd ben in de uitwerking van het plan: Tapha die voor zichzelf begint.
Overigens is het me een raadsel waarom hij altijd zo stil is en nooit iets vraagt, nooit van iets lijkt te weten. Ik ben de enige die er achteraan gaat lijkt het wel. Pas toen ik erom vroeg zag Tapha zijn werkmateralen. Gaat respect voor je baas zo ver dat je niets vraagt en of verlangt?
De ‘club’ervaring ligt alweer mijlenver achter ons. Maar absurd genoeg om er nog iets over te vertellen. Tien en ik met Tapha en een vriend naar African Lodge. Allemaal een drankje en op naar de muziek. Uit enorme boxen op een podium schalt reggaemuziek. Verstaan kunnen we mekaar niet. De volle maan verlicht de dansvloer: nog het best te omschrijven als een ommuurd veld met mangobomen. In de hoek staan twee lange houten banken. De aandacht wordt continue getrokken door drie ronddraaiende discolampen. Erachter staat de dejay de muziek te overtreffen. “ Yeah! Yeah! Yes! Ahum! Here we areeeeee!” Onder de mangobomen silhouetten van vaag bewegende mannen en jongens. Geen meid te bekennen. Veel weetlucht. Dat brengt me op een idee. Genoeg ellende gehad, tijd voor een jointje? Ik geef 10 dalasis en even later staat Tapha’s vriend een enorme stick te draaien. De muziek is van mellow regae op gegaan in keiharde ‘solid’ wat dat ook moge betekenen. Tien houdt het voor gezien en wil naar huis. Ratsjak brengt haar thuis.
Maar even later staat hij weer voor mijn neus. Hij gebaart dat ik Tien moet bellen. Dat het belangrijk is. Ik schrik me dood, als ze maar niet aangerand is.. Ik probeer me af te sluiten voor de muziek en bel haar. “Kom alsjeblieft met de auto. Bruidje heeft buikpijn, we moeten naar het hospitaal!” Hemellief, het is kwart over twee in de nacht, ik ben stoned en heb een biertje op. Tapha heeft ook gerookt maar geen biertje en hij weet sneller de weg in Gunjur. Even later zit Bruidje met haar dikke buik op de voorstoel, Tapha achter het stuur en Tien en ik achterin. Tapha is niet subtiel met de kuilen in de weg en ik ben als de dood dat het kind ter plekke geboren wordt. Als Tien en ik elkaar aankijken kunnen we niet anders dan weer in gieren-van-het-lachen uitbarsten. Dit is teveel oip een avond. De kerkdienst, de disco en nu dit. Bruidje probeert mee te lachen en Tapha concentreert zich super op de weg.
We laten haar achter in het kliniekje. Twee centimeter ontsluiting, dat kan wel morgen worden. Uiteindelijk besluit Tien dat ze naar huis gaat en morgen terugkomt. Ik laat me naar huis rijden. Welk huis? Geen idee. “ Kartong? Yes. My home” . Ik verbaas me, is het nu al zijn huis? Dan doemt de muur voor me op, de muur van zijn compound in Gunjur. Ik val op de stromatras als een blok in slaap.

De volgende ochtend rijd ik – doodmoe en koppijn – als eerste naar het kliniekje. Bruidje zit stilletjes op de behandeltafel met de hand op haar pijnlijke buik. “ Eight centimeter now” zegt de aanwezige vroedvrouw. Ik ga Tineke ophalen dan is ze misschien nog op tijd. Een klein uurtje later ben ik terug met Tien en Jarra die thermosflessen heet water met zich meesleept. De verloskamer is dicht. Ze zal toch niet al bevallen zijn? In de ziekenzaal om de hoek ligt Bruidje op een zeiltje. De baby in een handdoek gepakt. Een jongetje. Met tien vingers en tien teentjes. Voor de rest moet je maar hopen dat het allemaal ok is.
Alsof het allemaal nog niet genoeg is overlijdt Stra zijn vader. Ik gun het hem, de oude zieke man die we vorige week bezocht hebben. Gisteravond om acht uur is hij direct begraven. Op Pasen notabene. Dat hij rustte in Vrede! Alhamdoulilai!