34 Zaterdag 6 april 2013

Gunjur.
Ik zag een kip scharrelen met haar kleintjes. Ze had een kop. Ik niet, ik voel me als een kip zonder kop. Van alles tolt er door mijn hoofd. Die nog zien, die nog spreken, dat nog brengen, dit nog drinken, dat nog rechtzetten, dat nog achterlaten en dat nog inleveren, dit nog schoonmaken en dat nog even snel fotograferen. Er is geen touw meer aan vast te knopen. First things first is makkelijker gezegd dan gedaan. Toch maar proberen alles weer op een rijtje te krijgen.
Toen ik uit het ziekenhuis kwam vroeg ik me af of ik de auto even naar de rotonde verderop kon rijden. Ik had teveel pijn gehad en voelde me labiel en jankerig. Bij Brufut – 10 minuten rijden - zou het stuur overgenomen worden door Omar. Geen probleem volgens de dokter die mijn been ondertussen in ogenschouw nam. Eenmaal in de auto en weer tussen de als gekken scheurende taxis, verbaasde ik me er niet eens meer over dat ik er in een klap weer middenin zat en scheurde met het verkeer mee. Bij de turntable stapten Tapha en Omar uit de juist aankomende GillyGilly en haalden de loodzware zuurstofcylinder van het dak. Dit moest dus in mijn jeepje. Veel te klein voor zo’n enorme fles lieten we de achterdeur maar open en reden naar Kaninfing waar hij gevuld zou moeten worden. Overigens reed ikzelf want Omar had iets anders te doen (!?). Natuurlijk was de hele organisatie voor niets geweest: het vulstation was dicht. Tapha kijkt wat voor zich uit bij deze mededeling en maakt aanstalten om het gevaarte weer in de jeep te krijgen. Zeker weer helemaal naar Kartong brengen, ik ben niet gek! En regel dat het ding in het vulstation opgeslagen kan worden tot vrijdag. Dan zouden ze weer open zijn. Geregeld.
Vrijdag in alle vroegte weer naar Kanifing, de fles staat klaar. Mijn been negeer ik. Van enig geleend geld om zuurstof te kopen door weet-ik-wie is natuurlijk geen sprake. Ik dok, het kan me niets meer schelen. Ik ga mijn laatste dagen niet verder verzieken door iedereen tegen beter weten in op zijn verplichtingen te wijzen. Dat ik Tapha’s overallboss die ochtend had aangesproken op zijn verantwoordelijkheid viel al helemaal niet in goede aarde. Waar ik het lef vandaan haalde om hem uberhaupt erover aan te spreken. Ik vertelde hem dat op de ceremonie bekend was dat Tapha de maandag erop zou starten. Dat sindsdien niet alleen allerlei strobreedtes in de weg gelegd zijn maar dat hij ook nog eens extra tegengewerkt wordt. De man zette een hoge borst op en beriep zich op zijn boss zijn. Ik kon er niet van onder de indruk zijn en zei hem dat ook. Na enig geharrewar en heen-en-weer gebel zei hij uiteindelijk toe de door hem te fabriceren gasfles over een week klaar zou zijn. Eljke keer wordt weer duidelijk gemaakt hoe belangrijk het is dat hij voor zichzelf begint. Zoveel tegenwerking en gezeik levert alleen maar stress op.
Vastbesloten dat hij aan het werk is voor ik wegga leent Omar hem een gasfles. We kopen gas in de vorm van stenen (?), poeder in de vorm van lange sticks en een reuze plaat ijzer. En nu is het mooi geweest. Het is zaterdag en ik laat hem de jeep zodat hij alles kan verslepen naar zijn nieuwe werkplek. Gisteravond kennis gemaakt met zijn collega’s. Aardige lui die niets over hem te zeggen zullen hebben. Ook daar weer een colanotenrondje en bidden tot Allah. Ik wil nog maar één ding: zien dat hij aan het lassen is daar en aan mezelf toekomen.

Vanmiddag misschien even op het strand van Gunjur kijken hoever “onze” vissersboot is. . We hebben de verf betaald en in ruil daarvoor gaan de namen ” Tineke1 en Tineke2 - Holland” op de zijkanten prijken. De boot van een Hollandse vriendin is al in de vaart. Gezellig straks: drie Hollandse meiden op de Gambiaanse zee!