06 zondag 10 oktober 2010

06 zondag 10 oktober 2010, Mariatou’s compound

Het is half acht ’s avonds en inmiddels donker. Ik kom net terug van een middagje aan het zwembad in Project Lodge. Heerlijk even zwemmen – voor zover dat lukt met die stomme schouder hoewel steeds beter – even lunchen, nog een keer zwemmen en dan is het tijd voor Djanko’s rijles. En ben ik weer even lekker “op mn eigen..” Beetje naaien aan mijn veel te wijde short en dan is het helaas alweer half zeven. Tijd om op te stappen. Het zand op de weg kleurt nog meer oranje dan overdag. De ondergaande zon doet haar werk. Prachtig. Aan weerszijden hoge begroeiing. Veel metershoge wilde mint die een sterke geur verspreidt als ik er even te dicht langs fiets.
Het is druk op de weg. Het uur van de dag dat iedereen de straat op gaat. Ik moet altijd denken aan het flaneren in Spanje rond deze tijd. Alleen gaan ze daar speciaal opgedoft de deur uit. Hier niet. Sterker nog. De kleren van de kids kan je gerust vodden noemen. Die van de volwassenen zijn vaak al niet veel beter als ze niet naar een feest moeten. Want dan zijn ze namelijk om door een ringetje te halen.
Men kletst wat met de buren en is blij met elke kleine gebeurtenis die de sleur verbreekt. Dat kan een blanke vrouw zijn die op haar fiets voorbij komt. Of een GillyGilly – public transport busje – dat in de modder van de weg is blijven steken. Beiden is het geval deze keer.
“Toubab!!!” witneus! roepen de volwassenen. “Any minty!!!”.. snoepjes! roepen de kinderen. Men roept, spreekt me aan, vraagt me iets… in ieder geval niet van plan me 1-2-3 door te laten gaan. De kinderen proberen zelfs me het doorfietsen te beletten door aan de bagagedrager te gaan hangen. Wat een enorme schreeuw van mij oplevert waar ze zich dood van schrikken. Stokstijf laat ik het groepje midden op de weg achter. Me verbaasd nakijkend.
Uit een veld klinkt vrolijk “Toubaabaaa!” Hevig zwaaiend, duidelijk net opgestaan van het bukken op het land, roept ze me toe. “Woulaaraaa!” roep ik vrolijk terug. Goeienavond!! “I tondi?” Hoe heet je? roept ze terug.. Het is de hoop, schiet het door me heen, de hoop die doet leven. Want ken je eenmaal de naam van een blanke dan gaat het je beslist iets beter met je dan zonder. Denken ze. Dus roept iedereen me bij de naam. En dat verschilt per honderd meter, want ik heb tientallen namen. Elke keer weer een wonder dat ze me kennen, waar ik ook kom lijkt het wel. Dat geeft verwarring bij mij. Wie is dit? Is het belangrijk deze man of vrouw te herkennen? Een verkeerde gok kan veel narigheid betekenen. Ik hou me dan ook sinds kort op de vlakte en probeer in te schatten of ik moet stoppen of niet. Ik ben al zo vaak voor niets gestopt voor mensen die ik maar een keer gezien heb. Of juist onterecht doorgereden terwijl ik die ander juist wel kende. Ik ben de hoop, een fietsende lifeline. Iemand die vast wel een kind sponsort of je misschien wel meeneemt naar Europa. Het Beloofde Land.
Je kan het ze niet kwalijk nemen. Zonder hoop geen leven. Ik zie het aan Mariatou. Ik ben haar redder in de nood met zes opgroeiende kinderen van zichzelf en de zorg daarbij van nog eens twee nichtjes die ze als haar kinderen beschouwt. Een man zonder werk die altijd afwezig is en onlangs een tweede vrouw getrouwd heeft. “Wees blij!” roep ik “die hoef je ook niet meer te voeden! Wegwezen!” en dan lachen we. Zij iets minder enthousiast als ik, want God he… Allah zal haar straffen als ze hem het bed weigert. “Waaaat?!” Je zou toch bijna anti moslim worden….

Als ik dichterbij kom zie ik dat het mij zonet nog gepasseerde busje met zijn voorwielen onwrikbaar in de zachte oranje modder is blijven steken. Sommige passagiers staan ernaast. Velen zijn te voet verder gegaan. Er zal zo wel net zo’n busje komen, die hem eruit gaat trekken. Ze kennen mekaar. Helpen elkaar. Zo vaak al heb ik ze onderweg met zn tweetjes gezien. En altijd krijgen ze het voor mekaar om weg te komen. Zo gammel als ze zijn. In de verte komt hij al aan hobbelen. Hij maakt slagzij links, rechts, links door de vele kuilen in de weg.

Ik wacht het tafereel niet af. Zorg dat ik voor donker thuis ben. Morgen vroeg op om naar Talinding te gaan. Ik heb zomaar opeens- ze is slecht te bereiken - de taylor van het naaiatelier aan de lijn gekregen en een afspraak met haar gemaakt voor morgen. Want dan is het maandag en dan moet er gewerkt worden. Koddi? Toch?