72 Vlinders

Ik zit aan het strand op een duin. Onder het enige dakje dat er in de wijde omgeving te vinden is. In mijn eentje, want de toeristenstranden zijn ver weg.
Ik lees, ik bedenk een stukje, neem foto’s, eet een banaan. En geniet van het uitzicht dat ik naar alle kanten heb. Voor me, onder me, de in de zon glinsterende zee. Rechts en links zand en groen van de slingerplanten in het zand. Een vlindertje landt op mijn been. Wat een schatje, wit met bruine nerfjes. Of is het zwart? Ik probeer hem van dichtbij te bekijken, maar hij trilt zijn vleugeltjes steeds een andere kant op. Een foto maken is helemaal een opgaaf. Als ik uiteindelijk me in allerlei pijnlijke bochten gewrongen heb om hem te fotograferen, wordt ik opeens omgeven door vlinders. Een wolk. Honderden. Zoals je wel eens hoort van sprinkhanen. Opeens zijn ze niet lief meer maar bedreigend. Ik moet ze van me afslaan. Overal zitten ze, in mijn haren op mijn armen. Ik maak net aanstalten om in paniek te raken of… weg zijn ze. Slechts eentje blijft er zitten. Op een stekelige tak. “Zou ie vastzitten?” vraag ik me toch een beetje bezorgd af. Maar dan vliegt ook die weg.
Dat ik ondertussen foto’s gemaakt heb verbaast me. Ik weet even nergens van.