71 Gamtel

Het is warm. Ik sjok een beetje voort. Het moest er van komen. De telefoon was echt leeg en ik moest nog twee dagen wachten voor ik weer in het hotel zou zijn waar ik hem kon laden.
Ik ben op weg naar Gamtel, het electronische hart van Gunjur Village. Vroeger kwam ik er vaak. Wat heet.. altijd. Het was de enige plek waar ik mijn boeltje op kon laden. Maar sinds S. me een quasi vriendelijke keiharde stomp op mijn pijnlijke schouder heeft gegeven omdat ik hem geen vijftig dalasis wou geven, heb ik er genoeg van om erheen te gaan. Hij was trouwens altijd aan het zeuren om ofwel een laptop, of om zijn kinderen te sponsoren. Met die stomp had hij in een klap de hormooninjectie teniet gedaan die me de komende maanden pijnvrij moest houden. En daarmee was ik voorgoed klaar met hem en ook met Gamtel. Een beetje raar is dat wel, want hij werkt er maar een halve week. De andere helft werkt P. er. Een invalide man die vanaf zijn stoeltje alles regelt. Maar ook hij kan er wat van. “Heb je medicijnen voor me?” vroeg hij een tijdje geleden. Niets vermoedend vraag ik waarvoor. Hij schuifelt wat op zijn stoel heen en weer en rommelt met zijn hand in zijn broek. “Voor dit..” zegt hij en tovert zijn slappe geslacht tevoorschijn. Hoe zal ik eruit gezien hebben toen. Ik voelde hoe ik hoogstverbaasd van ‘s mans pik naar zijn gezicht keek. Niet wetend of ik in de maling werd genomen of dat het hem bloedserieus was.

Ik overdenk dit alles terwijl ik op het zanderige paadje naar Gamtel loop. Alleen loop ik nu opeens langs een enorm lange muur. Was die er voorheen ook? Ga je dat vergeten als je een paar weken niet geweest bent? Ik wordt afgeleid door een schapenfamilie. Twee lammetjes liggen te luieren tussen de kluiten hard geworden zand. Aarde zou ik moeten zeggen, maar dat voelt zo raar want aarde is zwart. Een derde probeert tussen de stenen iets eetbaars te vinden. De moeder is alert en heeft me door als ik een foto wil nemen. Als ik opsta – ik zat laag bij de grond als een heuse fotograaf – voel ik me betrapt. Boven de muur steken twee koppen uit van werklui. Ik mompel “Salaam Aleikum”, steek de camera in de tas en loop regelrecht op Gamtel af. Althans dat denk ik.

Waar is Gamtel gebleven? Ik volg de muur. Die komt bij een gebouwtje dat me bekend voorkomt. Aha, de Visacabank. Die was daar toch eerst ook? Maar waarom is alles anders? En waarom maakt die muur steeds een haakse bocht? Ik kijk omhoog om te checken of ik misschien helemaal fout zit. Ik zie de enorme antennes in de lucht boven me. Het lijkt wel of ik stoned ben. “Niets is wat het lijkt” gaat het door me heen, ook nu niet. Er zit niets anders op dan die onbekende muur te volgen en te kijken waar ik uit kom. Eindelijk is er een opening.

Daar is de wereld die ik ken. Hij is alleen afgebroken en wordt herbouwd. “Where is Gamtel??” vraag ik verbaasd aan de eerste de beste werkman die ik tegenkom. Hij wijst naar een boom verderop. Onder de boom zit P. achter zijn bureau. Op de grond ligt een rafelig stuk hardboard met daarop alle gsm’s uit de buurt. L. zit doodgemoedereerd achter een laptop op het bureau. Stomverbaasd vraag ik hem: ”are you busy with internet??” Hij knikt bevestigend. Onder het bureau zie ik nog net een heel dun aan elkaar geknoopt ijzeren draadje. Inderdaad, het internetdraadje. Ik herken het uit duizenden omdat ik het regelmatig met mijn lompe voeten los schopte tijdens het internetten. De “super-enthousiaste-man” is er ook. “Mama!!!!!”roept hij uit en lacht zijn tanden bloter dan bloot. Waar ik het aan te danken heb weet ik niet, maar de man oogt super gelukkig als hij me ziet. Hij springt er bijkans van uit zijn vel. Beschaamd over zoveel ongelijkheid – hij kent mijn naam wel en ik de zijne niet - heb ik nooit durven vragen hoe hij heet. “We zijn weer thuis..” schiet het door me heen.
Waar ik zo lang was en dat men dacht dat ik al naar Holland terug was en.. en.. en..
Als ik van wal wil steken draait iedereen zich opeens om. P. rijdt zijn stoel naar de anderen. Het wordt stil. De mannen zitten gehurkt rond de ronde ijzeren schaal met rijst. “Kontong”..lunch. Dan moet je ze niet storen. Hoe gek ze ook op je zijn.