09 vrijdagavond 15 oktober 2010

vrijdagavond 15 oktober 2010, Dakar - Ile de Goree, Senegal

De douche kop in ons hotelletje heeft zeker honderd gaatjes, maar uit slechts twee ervan sijpelt wat water. Ik verbaas me erover hoe gauw ik weer naar een douche grijp zodra die zich voordoet. Hoe roestig en aftands ook, ik denk er niet over de met water gevulde emmer te gebruiken. Absurd, want met twee druppels water word je nooit schoon. Laat staan dat je ervan afkoelt. Dus plens ik even later toch maar met het plastic bekertje water over mijn kop. Heerlijk! Heel even de alsmaar aanwezige jeuk vergeten van de zonne-allergie. Of wat het dan ook is.. Mijn hele voorkant zit onder de rode vlekken en pukkels. Ik heb werkelijk geen idee wat ik eraan kan doen behalve schoonhouden en absoluut uit de zon blijven. Alles het gevolg van een vergissing in de eerste dagen: onbeschermd in de zon lopen. Stom!
Het is de laatste avond alweer op het Ile de Goree, een eilandje voor de kust van Dakar. Heb ik altijd al moeite om van plek te wisselen, nu helemaal. Het vredige en redelijk schone en vooral rustige eiland verwisselen voor het stinkende, vieze en misschien zelfs gevaarlijke Dakar. Het is niet anders.
Vandaag op de valreep nog even genoten van de musea hier. Zij het met koorts en veel zweten.
Een fantastisch “Musee de Femme”.. laat alles zien wat de Senegalese vrouw betreft. Kleding, sieraden, weefgetouwen, spintollen, kookgerei,etc. Foto’s van hoe het vroeger was. Van de twaalf stammen die Dakar bevolken. En van belangrijke dames uit de Senegalese geschiedenis.
De verhalen die de gids in het Slavenhuis opdist zijn dermate weinig geïnspireerd, dat ze niet al teveel tot de verbeelding spreken. Ik heb er genoeg over gelezen om te weten hoe verschrikkelijk het er destijds aan toe ging. Het blijft wat mij betreft dan ook bij het bekijken van de kale ruimtes in het ford. Bij “the door of no return” , een deur die slechts toegang tot de oceaan geeft - kan ik me eventjes voorstellen hoe het was om voor altijd je vaderland achter je te laten. De eindeloze zee voor je, het eiland achter je. Geen terugkeer mogelijk.
Eigenlijk staat er nog een museum op mijn programma, maar morgen vertrekken we beslist met bootje richting Dakar-stad. Eerst bij Djanko’s “tanta” langs, de zus van zijn vader die hij in jaren niet gezien heeft. Dan naar La Source- De Bron, van een Belgische en haar Senegalese man. Ze schijnt kamers te verhuren. Van daaruit zouden we de Challengers in Lac-Rose kunnen bezoeken. Zouden… want na 14 uur reizen met public transport op de heenweg, heb ik van reizen even mijn buik vol. Ik ben er twee dagen goed ziek van geweest. In de meest letterlijke zin van het woord. En eigenlijk ben ik nog steeds niet goed.
Het eerste stuk van de reis Banjul- Dakar is ronduit een drama. Ik verbaas me er elke keer weer over dat het nóg erger kan. De door zijn hoeven gezakte Peugeot “sept places” was volgepropt met acht volwassenen en drie kinderen. Hij maakte door de kuilen in de weg zoveel slagzij –dan weer links, dan weer rechts- dat onze koppen letterlijk ofwel tegen het raam dan wel tegen elkaar aan gesmeten werden. (Bestaat een zijwaartse whiplash??). Als sardienen in een blik, zes uur lang je niet bewegen. De romantiek van het reizen met openbaar vervoer. En dan te bedenken dat ik ooit eens bedacht heb met OV naar Bamako- Mali te reizen..1250 km terwijl we nu slechts 275 km afgelegd hebben in veertien uur… Over en sluiten dat idee!
Ziek van het reizen. Het bestaat dus. Koorts en een gebroken rug. Morgen gelukkig maar een klein eindje. Even alles inpakken. Van taxi naar taxi. En morgenavond hopelijk rust in een schoon bed.De terugreis over drie dagen… dat zien we dan wel weer. Hoewel ik me nu maar een ding voor kan stellen: vliegen naar Banjul!

ps ondanks de koorts toch nog wat foto´s geschoten..