53 donderdag 30 december 2010
Door: Tien
Blijf op de hoogte en volg Tineke
02 Januari 2011 | Gambia, Banjul
53 donderdag 30 december 2010, Kartong
“Saama Saama”
“Sobendaa benjaa di?
“Somendaa bejang”
Tot dusver niets om je druk over te maken.
“Goeiemorgen.. hoe is de morgen? De morgen is ok”
Ik wandel over het zandweggetje naar het lokale winkeltje voor een brood. Min of meer stiekum. Want anders kan ik voor iedereen brood, boter en matches gaan kopen. De compound heimelijk verlaten is me gelukt. Om geruisloos langs de buurvrouwen te komen is een tweede.
Maar dan komt het: “Mama Africa. I am hungry”. De buurvrouw is opgestaan en wrijft met een hand over haar buik. “Where is my salibou??” Ik kan met de beste wil van de wereld het niet meer opbrengen leuk te blijven. Erger me kapot. Dom. Want ze zullen nooit en te nimmer ophouden om “hun” salibou (fooitje) te vragen tijdens feestdagen of wat daar voor door moet gaan.
Update 2 januari 2011: dit stukje eindigt plotseling omdat ik ontdek dat de laptop niet bij laadt. Als ik op het bed van Djanko plaatsneem dondert dat voor de honderdste keer in elkaar. Mijn arm doet zeer en ik zit niet te wachten op weer een keer het hele bed afhalen en opmaken. Woedend smijt ik de kussens de kamer in. De rem is eraf en een mooie die me gestopt krijgt. Machteloos ruk ik lakens en matrassen – veel want het was niet langer te beslapen met slechts een Gambiaans matrasje – van het ledikant en smijt het zigzag de kamer in. Mama staat in een hoek het met lede ogen aan te zien. In de deuropening verschijnen vervolgens Djanko's moeder en zijn twee schoonzussen. Het is olie op het vuur. De hele dag doen ze niet anders dan tegen de kinderen schreeuwen en ze met een rietje slaan. Ik kan er niet meer tegen. Ben ook gek dat ik er tussen blijf zitten en besluit dat ik moet vertrekken. En wel snel. Mama heeft zich ondertussen uit de voeten gemaakt en is terug naar Boboi. Ik pak de tassen. Neem koekenpan en levensmiddelen weer eens mee terug.
Waarheen nu? Een hotel is absoluut het beste. Maar ik ben zo over mijn toeren dat ik vind dat ik eerst maar eens kalm moet worden in mijn kamer bij Mariatou in Gunjur.
Aldaar aangekomen zit ik eerst een uur voor me uit te kijken op bed. Voor vandaag geen beslissingen meer. Morgen kijk ik verder.
En zo gebeurt. De volgende dag - 31 december 2010 - pak ik de tas opnieuw in en vertrek naar Manjai Lodge. Oudejaarsavond hoop ik met Kaye en Djanko door te brengen in Senegambia. De plek waar iedereen samenkomt op New Years Eve. Kaye is die middag net teruggekeerd van een kort bezoek aan haar familie in UK. Samen met haar vriend eet ik in een veel te duur Indiaas restaurant en ontmoet Djanko - na heel lang en spannend wachten - uiteindelijk precies om middernacht.
Het is me allemaal teveel. Vanaf nu ga ik het anders organiseren.
“Saama Saama”
“Sobendaa benjaa di?
“Somendaa bejang”
Tot dusver niets om je druk over te maken.
“Goeiemorgen.. hoe is de morgen? De morgen is ok”
Ik wandel over het zandweggetje naar het lokale winkeltje voor een brood. Min of meer stiekum. Want anders kan ik voor iedereen brood, boter en matches gaan kopen. De compound heimelijk verlaten is me gelukt. Om geruisloos langs de buurvrouwen te komen is een tweede.
Maar dan komt het: “Mama Africa. I am hungry”. De buurvrouw is opgestaan en wrijft met een hand over haar buik. “Where is my salibou??” Ik kan met de beste wil van de wereld het niet meer opbrengen leuk te blijven. Erger me kapot. Dom. Want ze zullen nooit en te nimmer ophouden om “hun” salibou (fooitje) te vragen tijdens feestdagen of wat daar voor door moet gaan.
Update 2 januari 2011: dit stukje eindigt plotseling omdat ik ontdek dat de laptop niet bij laadt. Als ik op het bed van Djanko plaatsneem dondert dat voor de honderdste keer in elkaar. Mijn arm doet zeer en ik zit niet te wachten op weer een keer het hele bed afhalen en opmaken. Woedend smijt ik de kussens de kamer in. De rem is eraf en een mooie die me gestopt krijgt. Machteloos ruk ik lakens en matrassen – veel want het was niet langer te beslapen met slechts een Gambiaans matrasje – van het ledikant en smijt het zigzag de kamer in. Mama staat in een hoek het met lede ogen aan te zien. In de deuropening verschijnen vervolgens Djanko's moeder en zijn twee schoonzussen. Het is olie op het vuur. De hele dag doen ze niet anders dan tegen de kinderen schreeuwen en ze met een rietje slaan. Ik kan er niet meer tegen. Ben ook gek dat ik er tussen blijf zitten en besluit dat ik moet vertrekken. En wel snel. Mama heeft zich ondertussen uit de voeten gemaakt en is terug naar Boboi. Ik pak de tassen. Neem koekenpan en levensmiddelen weer eens mee terug.
Waarheen nu? Een hotel is absoluut het beste. Maar ik ben zo over mijn toeren dat ik vind dat ik eerst maar eens kalm moet worden in mijn kamer bij Mariatou in Gunjur.
Aldaar aangekomen zit ik eerst een uur voor me uit te kijken op bed. Voor vandaag geen beslissingen meer. Morgen kijk ik verder.
En zo gebeurt. De volgende dag - 31 december 2010 - pak ik de tas opnieuw in en vertrek naar Manjai Lodge. Oudejaarsavond hoop ik met Kaye en Djanko door te brengen in Senegambia. De plek waar iedereen samenkomt op New Years Eve. Kaye is die middag net teruggekeerd van een kort bezoek aan haar familie in UK. Samen met haar vriend eet ik in een veel te duur Indiaas restaurant en ontmoet Djanko - na heel lang en spannend wachten - uiteindelijk precies om middernacht.
Het is me allemaal teveel. Vanaf nu ga ik het anders organiseren.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
