58 woensdag 4 januari 2011 deel 2

Met een steen op mijn maag rijd ik met de jeep richting Gunjur. Wat moet ik er in godsnaam doen? Een schoon shirt pakken en een wikkelrok. Meer kan ik niet bedenken. Mariatou is er niet. Er is weer eens iemand dood en dus is ze naar de funeral. Dan maar per telefoon afspreken wat we doen morgen en om hoe laat.
Met een tweede steen op mijn maag vertrek ik naar Kartong. Als de timmerman in Gunjur me aanroept - "Mama!"- krijg ik een ingeving. Dat vreselijke bed gaat natuurlijk weer instorten als ik ernaar kijk. Ik doe er goed aan een extra plank mee te nemen. Ik leg de beste man uit dat het bed een drama is. Hij weet meteen waar ik het over heb. " Its the wood. It is getting dry..I have to nail the poles". We maken een afspraak dat ik hem vrijdag op kom halen in Gunjur. Dan breng ik hem naar het bed in Kartong en gaat hij alles vast timmeren. " Don't forget to buy twins!" roept hij me nog na. "Two inch nails!!" Ach ja , natuurlijk, zeg ik lachend "I will not forget it".

Op Djanko's compound is het rustig. Ik veeg de kamers haal water, laat voor vijf dalasis drinkwater tappen en stuur zijn broer naar de fietsenmaker met Djanko's fiets. Onderweg betrapte ik hem namelijk op het gebruiken van mijn fiets."Flat tyre. No time to repair mine". Betrapt! wou ik zeggen, maar kon niet bedenken hoe je dat in het Engels zegt. Dan maar waarschuwend met de vinger zwaaien. Dat doen ze zelf ook bij het minste geringste.
Ik haal voor de laatste keer het bed af en plaats de extra plank tussen de andere te korte planken. Het moet maar. Vrijdag wordt hij gemaakt als ik niet vergeet de timmerman op te halen. Alsof er geen timmerman in Kartong zou zijn..

Als Djanko's moeder thuis komt begroet ik haar met een " Happy Newyear!" Haar gezicht staat op oorlog. Ow jee, foute boel. Haar Engels is nul komma nul. En als je dan ook nog zelf in gaat vullen wat ze waarschijnlijk bedoelt, dan kan het gebeuren dat je bijna je boeltje weer pakt."Why come??!!" vraagt ze met een boos gezicht. Tja, eh, waarom kom ik eigenlijk? Heeft het enige zin uit te leggen dat ik Djanko vanavond graag wil zien? Dat ik morgenochtend vroeg met Mariatou naar het ziekenhuis moet? Dat ik.. dat ik..?" Sorry" zeg ik "I feel very sorry.It was not you. It was my stress.", doelend op mijn uitval laatst. In Nederland kom je met zo'n vage uitleg niet weg. Leg maar eens uit waarom je woest bent dat zij je aan staan te gapen in de deuropening terwijl je onbeschaamd en ongeremd alles door de kamer smijt.

"Sorry Sorry Sorry"
Maar het helpt uiteraard allemaal niks.Ik blijf begrijpen - terecht naar mijn idee - dat ze zich afvraagt wat ik nu nog kom doen. Na zoveel commentaar op hen. Maar dan komt schoonzus Syreh erbij. "No it is not that". Wat dan wel? Ze dacht dat ik kwaad op haar was en daarom vijf dagen wegbleef. Hemellief ze horen kwaad op mij te zijn. Ik voel me kut, jank, voel me schuldig. "Do you want tea?" een poging om te verzoenen van mij. Djanko's moeder loopt direct mee. Syreh komt er ook bij. We drinken thee met heel veel suiker. En echte melk.
Wordt het toch nog...