18 dinsdag 26 februari

Kartong
Nachtelijke stilte. Zelfs zo stil dat ik in de verte de zee hoor ruisen. Naast me een kaars die in het niet valt bij het licht van de laptop. Het is 1 uur in de nacht. Mijn ritme is totaal veranderd sinds ik samen met Tineke1 in dit huis woon. Lag ik voorheen afgepeigerd om half tien op bed, gebadderd en wel, nu moet ik opletten dat het niet elke dag nachtwerk wordt.
We hebben het druk. Tien1 is hier gekomen om de drie ladingen dozen uit te pakken, te sorteren en te verkopen. Eén containerlading is al heftig, maar met drie moet je creatief worden. Ik heb hier in Kartong een shop-aan-huis geopend met wisselende winkeltijden. Want de hele ochtend naast de uitgestalde kleding zitten voor drie klanten is niet de moeite. Bij Tien1 in Gunjur is dat wel even anders. De mensen zijn er niet weg te slaan en Tien heeft niet eens tijd om de winkel tussendoor op te ruimen. Ze heeft een paar jongens die haar helpen met dozen aanslepen en mensen tegenhouden. En een Nederlandse vriendin helpt haar gelukkig. Het blijft Afrika en het blijft lastig Gambiaanse helpers te vertrouwen. Er wordt vreselijk gestolen waar je bij staat. Laatst hebben ze kans gezien om via drie gaten in de muur kleding naar buiten te trekken. Terwijl Tien aan het verkopen was. Maar de verkoop gaat wel heel goed. Als het een beetje mee zit kan de hele volgende termijn , is drie maanden lunch voor de kleuterschool, ervan betaald worden.
Ik heb ook kleding bij Omar de garagehouder verkocht. Iedereen wil Europese kleding en niet in het laatst om de kwaliteit. De zon maakt hier alles kapot. Dan gaat een katoenen kledingstuk langer mee dan de zogenaamde batiks die van half katoen en half polyester zijn. De eerste dag kostte me het moeite om consequent te zijn en vergat ik meerdere malen wat ik voor eindprijs genoemd had. Ze staan namelijk met een bundel kleren over hun arm die ik dan moet gaan optellen. Eerst maakte ik de fout dat in het Engels te doen. Mis. Als het totaal te hoog uitviel haalden ze er kledingstukken af waarvan ik inmiddels allang niet meer wist wat ik ervoor gerekend had. Nu tel ik hoge prijzen bij elkaar op en laat ze op de eindprijs afdingen. Dat werkt het beste.
Zondag werd ik het winkeltje spelen zat. Heb de hele boel in dozen gepakt - het stond uitgebreid uitgestald in de huiskamer – en ben eens even wat anders gaan doen. Naar het strand leek me wel een zondagse bezigheid. Helaas ben ik eerst driekwart van de dag bezig geweest een telefoon in te stellen die ik aan iemand verkocht heb, maar om 4 uur lag ik dan toch op een bedje naar de zee te kijken. Vandaag heb ik dat nog maar eens dunnetjes over gedaan, maar nu iets eerder. Er stond een hevige wind en het kostte geen enkele moeite om in de zon te liggen. Luxe.
Vanochtend ben ik met de kinderen naar de rivier gegaan om vis te kopen. Niks. Geen boot was er uitgevaren. Omrijden naar de zee dan maar. Ook niks. En geen boot in de verte te bekennen. Zijn we maar een eindje langs het strand gaan slenteren. En schelpen gaan verzamelen. En brandhout . Ach zo is er altijd wel iets nuttigs te verzinnen.
De smerige mooie lasser heeft overigens mijn hart gestolen. Dat kon niet uitblijven. Eergisteren heb ik de stoute schoenen aangetrokken en hem uitgenodigd voor een drankje. Klik. Wel meteen gemeld dat ik nooit met iemand zal trouwen en dus ook met hem niet. De communicatie is een grote giller want hij spreekt werkelijk erg weinig Engels en verstaan doet hij het nog minder. Tegen beter weten in probeer ik wel eens iets te vragen, maar nee. We doen het dus maar met de ‘klik’. Overigens blijkt nu dat ik hem vier jaar geleden al gespot had. Hij heeft toen een bagagedrager voor mijn fiets gelast en ik was toen al behoorlijk onder de indruk van hem. Ergens moet ik geschreven hebben dat ik nog nooit zo’n mooie lach gezien had!
De auto is sinds tijden niet zo goed geweest. Iets minder is mijn voet die het pedaal moet indrukken. Al na tien minuten rijden verkrampt de boel en moet ik het gas loslaten. Omar de automonteur gaat kijken of hij het kan verhelpen voor me. Maar een nieuwe voet zal hij wel niet kunnen regelen vrees ik.
De tandarts is een wekelijks ritje naar Serekunda. Woensdag ga ik happen voor de brug. Ik moest eerst wachten tot de wond van de getrokken tand genezen was. Dankzij de smerige Gambiaanse pillen is dat nu gelukt. Afgelopen vrijdag moest ik weer en mijn been deed het van geen kant. Gelukkig wilde Omar wel voor me rijden. Allebei in vrijdagse Gambiaanse kledij togen we naar Serekunda. Onderweg boodschappen doend bij een duur shoppingcenter om even verlost te zijn van de ouwe troep die ik in het dorp koop (meel met beestjes erin). En zo heb ik vanavond het laatste restje witte wijn opgedronken.
Het is even een practisch verslag geworden en weinig sfeerschetsen. Alles op zijn tijd zullen we maar zeggen. Nog een maandje te gaan, dus neem ik af en toe even vakantie. Toedeledokie!