17 zaterdag 16 februari

Kartong
Het is donker buiten. De maan is nog niet opgekomen. Binnen brandt de spaarlamp die op solar gaat. Het is bijna stil in huis. Bijna, want het is nog een gewoel en gedoe op de mat in de kamer. Veronica van acht heeft de leiding over de vijf kids die bij mij op de mat aan het spelen zijn: haar broertje en zusje en kleinzoon Malang en broer Sako. Ze spelen dat ze naar bed gaan. Als een moeder commandeert ze de kinderen stil te zijn en niet langer te draaien en te woelen. Uiteindelijk liggen ze bijna allemaal op de mat in slaaphouding. Onder een zwart gouden lap die als materiaal voor een chique jasje niet zou misstaan. Waarschijnlijk is het allerminst een spel en zijn ze moe en voldaan . Moe van het spelen op het strand en van het in bomen klimmen om een tamba vrucht te bemachtigen. Voldaan van de beertjes macaroni met sardine en tomaat. Het lijkt allemaal normaal en logisch. Je speelt, je eet en je gaat slapen. Maar zo is het niet.
Toen ik vanavond voor kleinzoon Malang en zijn broertje Sako macaroni dacht te maken- moeder Matou was naar Gunjur – zat Arrogi doodgemoedereerd vanuit haar stoel te bekijken wat ik aan het kokkerellen was. Op de vraag hoe laat zij ’s avonds eten – dat is de resterende rijst van de lunch - kreeg ik antwoorden variërend van zes , zeven tot acht uur. Tot zover niets vreemds. Toen ik echter even verder vroeg bleek dat het avondeten er voor vandaag niet in zat. Of ze niet genoeg rijst gekookt had. Ik bedacht me dat haar dochter Veronica vanochtend trots zei dat zij zou koken. Die moet dus duidelijk de hoeveelheid nog leren. Hoewel ik had gezien dat ze de twee blikjes rijst op de schaal door haar moeder liet keuren. In ieder geval zat ik nu met een probleem dat zich wel vaker voordoet. Eten waar anderen bij zijn die zelf niets te eten hebben. Dat kan dus gewoon niet. Heimelijk je terugtrekken is er ook niet bij want ze ruiken gewoon dat er iets te eten valt. Bij het ontbijt staan zo mogelijk tien kinderen voor de deur die ik dan maar domweg de compound af stuur.
Ik ruik de gebakken uien, de sardientjes uit blik. Er zit niets anders op, ik zal voor het hele stel eten maken. Nog een ui erbij, nog drie tomaten. De hele zak macaroni hoppekee in de pan. Gelukkig heb ik het allemaal in huis. Even later zitten ze met zijn allen rond de ovale plastic schaal met macaroni en saus. Ik laat ze nog de beertjes zien die er tussen zitten, maar dat heeft de minste interesse. De kinderen eten razendsnel met hun rechterhand. De linker is om je billen te wassen. Arrogi schuift met haar dikke buik dichterbij om ook mee te kunnen eten. Binnen drie minuten is de hele schaal soldaat gemaakt. Malang likt de schaal als laatste helemaal schoon. Ikzelf heb mijn portie in een bakje gedaan. Maar halverwege geef ik het op. Mijn mond doet zeer van het spoelen met waterstof peroxyde en eigenlijk ben ik ook te moe.
Als Arrogi na het eten opstapt krijg ik toch het gevoel dat ze speciaal daarvoor gekomen is. Ik zal me beter moeten wapenen wil ik niet totaal door hen overgenomen worden. Als het huis in ruste is – de kinderen liggen nog steeds stilletjes onder de lap - gaat de deur open. Ebrima en Sako – beiden zes jaar – springen op vanonder hun gouden deken en verdwijnen in de nacht. Gaan ze misschien naar huis om te slapen? Nee, zegt zus Veronica, ze gaan naar de winkel. “Voor wat?” vraag ik. “Voor brood” zegt ze enigszins beschaamd. Ik kan het bijna niet geloven: ze hebben dus wel te eten vanavond. Ik moet echt harder worden, dat is me wel duidelijk. Deur op slot als ik kook. En al helemaal niet buiten eten.