26 maandag 25 maart

Kartong
Ik lijk een abonnement te hebben op het s ochtends in alle vroegte te schrijven. Overdag gebeurt er teveel. Ik mag blij zijn als ik het allemaal kan onthouden. Begrijp me goed, zowel leuk als niet leuk. Het lijkt een tegenstelling maar bij alles wat er gebeurt is het behalve om te gieren van het lachen of te janken van ellende ook weer snel ‘normaal’ in de zin van ‘het hoort erbij’. Een kind dat in een pan met hete olie valt. Tineke1 heeft het gisteren weer mogen aanschouwen. In Europa kun je je nauwelijks voorstellen dat een moeder met een krijsend kind vanuit een dorp verderop helemaal is komen lopen op zoek naar hulp. Hier gebeurt het, wat moet je anders? De ex-meester van onze Preschool zag ik laatst dik ingepakt over de hete zandweg zwalken. Vreselijk. Hij heeft een ‘mental problem’en is sindsdien afgeschreven.
De familie die vorig jaar hun compound in de fik hebben zien gaan hebben we eergisteren bezocht. Je wordt er niet blij van. De oude vader, toen al halfverlamd en niet meer kunnen spreken vanwege een herseninfarct, zat verwezen op een matras voor zich uit te staren. Waarschijnlijk is er ook nog dementie bij gekomen. Of hij nog wel eens in de rolstoel zit die ik hem gebracht heb. “Soms” zegt zijn zoon en veegt het kwijl van zijn mond met het tshirt dat hij aan heeft. “Het is beter dat hij op de grond blijft dan kan hij niet vallen”. Alsof de oude man wil laten zien hoe dat gaat glijdt hij langzaam opzij in de her en der opgestapelde kussens. Het is donker in de kamer. In het schemer onderscheid ik opgestapelde dozen, pannen, jerrycans en wat al niet in een hoek. Zo oud te worden, wachtend tot je dood mag gaan. Ik vraag me wel eens af of ik het gevaar loop af te stompen. Zo gewend te raken aan de ellende dat je er onverschillig onder wordt. Ik denk het niet. Het raakt nog altijd, maar je raakt gewend aan ellende.
Leuke dingen die gebeuren. Tineketje, een meisje op de compound van Tinekes shop, heeft sinds haar geboorte volkomen hysterisch staan gillen en en schreeuwen als ze ook maar een toubab zag. Niet tot bedaren te brengen. Op een of andere manier is er een omslag gekomen naar gieren van het lachen en ze lijkt ook nu bijna niet tot bedaren te brengen. Gisteren stond ze bij het hek toen we aankwamen. “Jibe Jibe Jibe! Kijk! Kijk kijk! Denano! Babypop!” riep ze met haar hoge hysterische stemmetje, en ze stak het vuile popje in de lucht dat ze vaak op haar rug je ronddraagt. Dansen en springen, praten en lachen alsof ze de tijd dat ze dat niet kon in wil halen. Ik hoop een filmpje van haar te kunnen plaatsen.
En ‘onze’ watchman op de compound in Kartong, Saliou, die ons steevast zijn ‘fiancee’ noemt. Arrogi staat er lachend bij en wij doen vrolijk aan het spel mee. “Hello my fiancee, how are you today?” Hij loopt rond in een te groot Tshirt van een club in Vianen. Trots draait hij zich om: ”look!” en hij wijst op het woord Vianen, “Fiancee!”. We gieren van het lachen. Dat Tineke1 en ik nog eens samen verloofde zouden zijn van dezelfde man. Trots kwam hij gisteravond het enorme beddelaken showen dat hij in opdracht van Tineke1 had gemaakt van losgescheurde slopen. “For Tineke Two!”. Nou dat dacht ik niet. Het is bedoeld voor Jarra die Tineke1 elke dag van koffie, thee, fruit en eten voorziet als ze in de shop aan het werk is. “Ook goed” zie ik hem denken. “Today I have contract” roept hij vrolijk uit en loopt weer terug naar het huisje naast ons. Het is volle maan en licht buiten. Hij neemt plaats achter de trapnaaimachine en roetsjt er het ene na het andere laken onderdoor.
Afrika is een continent van contrasten. Zwart en wit. Geen grijs te bekennen. Gelukkig voor ons, want dat we straks in Nederland nog genoeg grijs te zien krijgen is zeker. Min vier graden onder nul, terwijl wij hier ’s avonds bij een kampvuurtje zitten te rillen bij waarschijnlijk 20 graden. Nog twee weken te gaan voor mij en voor Tien nog één week. Niet voor te stellen in de meest letterlijke zin van het woord dat we hier niet meer zullen zijn. Iedereen en alles achterlatend. Het lijkt wel elke keer moeilijker te zijn.