31dinsdag 2 april 2013

Bijilo
Zucht, nog een nacht blijven om de antibiotica te continueren. “To cut the antibiotics?”vraag ik en maak een snijbeweging. Het groepje witte verpleegsters, dokters-in-spe of wat ze ook mogen zijn, lacht, maar lijkt toch het meest geinteresseerd in de laptop op mijn bed. Nee er wordt niet gesneden. Nog niet. Misschien morgen. Gadverdamme. Het mag dan een prive kliniek zijn, als ik de totaal vermagerde toubab aan de overkant zie, wil ik toch het liefst ver hier vandaan. Overigens verbaast het me ook niks als je hier gigantisch afvalt. Er is geen verzorging qua eten en drinken. Dat zal je eigen familie moeten doen. Sinds zondagochtend geen koffie of thee gehad en over eten heb ik het al helemaal niet. Op water en brood, en zelfs dat niet altijd. Nu ben ik veel gewend, maar toch merkte ik dat ik in mijn oude Hollandse gewoonten verviel. Bijvoorbeeld mijn bed op zijn Hollands op willen maken terwijl daar niet de spullen voor zijn. Een eenpersoons dekbedhoes moet de nachtkou tegenhouden. Grote verbazing bij de zuster toen ik om een tweede vroeg. De hoes is te kort en te smal en ik bibber van de kou. Bedenk me opeens dat Tapha altijd heel ongezellig zijn hoofd onder een handdoek stopt. Dus viel ik uiteindelijk als een nomade om 5 uur in slaap. Van korte duur want er zoemde een muskieto rond mijn hoofd. Ik word wakker van mijn eigen gevloek. “Godverdomme niet alsnog malaria!” en haal het net boven het bed naar beneden.
Een uur later word ik gewekt voor de antibiotica. Als de verpleger de bloeddruk en de temperatuur opgenomen heeft verlaat hij de kamer. “Sorry? The antibiotic!” en ik kijk hem vragend aan. Is al gedaan, niets van gemerkt. Raar hoor, maar het zal wel aan mij liggen.. Om acht uur wordt er op de deur geklopt. Dat zal de Security zijn die wil dat ik de jeep weer naar buiten rijd. Inderdaad. De auto werkt zowaar mee en start vrijwel direct.
Zojuist komt er een vrouw met een bezem de kamer aanvegen. Ik had om ‘jigando’gevraagd? Ja, ik heb vreselijk behoefte aan koffie maar heb geen kop en ook geen heet water. Ze zegt dat ze het voor me gaat regelen en ik geef haar geld mee. Van mij mag ze de boodschapjes in de verpakking laten zodat ik het zelf naar smaak aan het hete water toe kan voegen. Als ze straks met mierzoete melkkoffie voor me staat verbaast het me ook niks.
Ik heb zowaar gedouched vanochtend. Ik zal uitleggen wat ik daaronder versta want ik weet zeker dat men daar geen idee van heeft als je nooit in Afrika bent geweest. Normaal badder ik hier met een emmer en een plastic kop. Hier in het kliniekje lijkt het Europees. De wc is van porselein en de douche is van roestvrij staal. Maar het straaltje dat eruit komt is nog het best te vergelijken met een lekkende kraan. De zeep die ik heb laten kopen om de hoek, is er niet mee af te spoelen. Ik poets en doe tot ik het gevoel heb dat de zeepresten enigszins verwijderd zijn. Ik heb geen creme bij me en zal me zeker flink uitgedroogd gaan voelen straks. Jammer dan, stinken is ook niet fijn. Het piepkleine handdoekje dat ik toevallig bij me had is te dun om je normaal mee af te drogen, maar in nood kan alles. Voor het raampje laat ik de wind langs mijn lijf gaan. Geen koorts meer dus dat moet kunnen. Toevallig vond ik in de auto een zakje met kleding voor Tapha. Nu zit ik zowaar met een fris poloshirt op bed en bedenk hoe het verder moet. Per dag bekijken maar.
Ik moet er niet aan denken hoe het had gemoeten zonder laptop. Je kan toch niet domweg op je bed zitten niksen? Zeker niet als je zoals ik al maanden in de running bent.
Daar is de koffie, precies zoals ik het ‘besteld’ had: een zakje suiker, een pijpje Nescafe en een fleurig zakje Peak milk. You make me very happy!” glunder ik en breek de zakjes open. Heerlijk! Zou het toch nog goedkomen hier?