32 woensdag 3 april 2013

Bijilo Health Clinic
Een verpleegdag verder. De zon begint een beetje warm te worden. Het was koud vannacht. De wind van zee stormde de veranda van het ziekenhuisje op. Ik woei zowat van het toilet waar het raam altijd wagenwijd openstaat.
De witte groep met verplegers en verpleegsters is zojuist langs geweest met de dokter. Nog één injectie anti biotica en ik mag naar huis. “Neeee!”roep ik verschrikt, denkend aan de enorme pijn die ik vanochtend had toen de vloeistof ingespoten werd. Ik jank niet gauw maar dit was echt te erg. En het duurde wel een half uur voor de pijn gezakt was. Mijn vaten zijn te dun en te klein. Alleen experts krijgen er een infuus in. “I am serious, no more injections please!” De dokter twijfelt en bekijkt de antibioticapillen die ik e rook nog bij in neem. “Ok, if you take them we leave it.” Een zucht van opluchting. Iedereen lacht. Mijn been ziet er trouwens niet uit. De witblauwe blaas in het midden van de enorme rode zwelling is gevuld met pus en moet nog open gemaakt worden. Ik wil liever niet weten wat eruit komt. De knie is rood van de infectie en ik zak er regelmatig doorheen. “It is the infection” verduidelijkt de dokter me. Daar doe ik het maar mee. Of ik iemand heb die de toekomstige wond kan verzorgen. Ja, ikzelf. Ik vertrouw het echt niemand anders toe in Kartong.
Ondertussen is de werkster weer hevig de kamer aan het aanvegen. Ik raak al helemaal gewend hier en vraag of ze boodschappen voor me kan doen. Tissues ( als wcpapier), poedermelk en een half broodje. Met een banaan ertussen kom ik de dag wel door. “En heet water graag voor de koffie!”.
Ze sloft de kamer uit.
Het is ongelooflijk hoe snel mijn leven in Kartong uitgewist en vervangen lijkt door het leven hier in de kliniek. Alles lijkt heel ver. Met het absurde Radio Bergeijk hoorspel op mijn laptop raakte ik helemaal de weg kwijt. Was ik nog wel in Afrika? Straks ga ik de draad weer oppakken. Iedereen weer zien en knuffelen. Maar dat ik maandag naar huis moet is nu helemaal wrang. De verzekeringsmaatschappij suggereerde dat ik misschien de reis moet uitstellen om fit te kunnen vliegen. Ach laat maar, het moet er toch een keer van komen en bovendien moet ik 8 april toch het huis in Kartong verlaten.
Als het goed is komt Omar straks hier naartoe met Tapha. Dan rijden we via een omweg naar huis om de laatste spullen te regelen voor Tapha’s workshop. Ongetwijfeld zit ik er dan meteen weer middenin en is het ziekenhuis een ver-van-mijn-bed- verhaal geworden.