107 19 april 2010

107 19 april 2010, Amsterdam

Een week geleden stapte ik op het vliegtuig dat me via de Kaapverdische Eilanden naar Amsterdam zou brengen. Zaterdagmorgen om kwart voor zes kwamen we aan. Twee uur tijdsverschil kon niet verhullen dat we toch bijna 9 uur onderweg geweest waren. De immigratiedienst deed er nog even een steentje bovenop en zag kans ons – Happy en mij – het hemd van het lijf te vragen. Hoe lang blijft u hier? Hoeveel geld heeft u bij u? Waar verblijft u? Wat is dat voor een stichting.. Happy Gunjur? Etc etc. Ongelovig over zo’n onverwachte wending gaf ik zoveel mogelijk antwoord, lacherig want doodmoe en niet echt van plan ze serieus te nemen. Dat kun je echter maar beter wel doen want voor hen betekent een moeilijk verkregen visum voor negentig dagen helemaal niets. Dus Tineke1 opgebeld die aan de andere kant van het glas stond te wachten. Die kreeg opnieuw alle vragen gesteld. Nu aangevuld met de vraag of ze een bankafschrift en een loonstrook bij zich had. Wie loopt daar nou mee rond?? Zij in ieder geval niet. En dus werd er een hele procedure ter plekke verzonnen om ons in het niemandsland van Schiphol te houden. Na twee en een half uur hadden ze een brief opgesteld waarin Tineke1 zich garant stelde voor Happy. Elke dag dat hij langer dan afgesproken in Nederland zou blijven zou haar 5000 euro gaan kosten per dag. “Goed hoor” en ze tekende het formulier. Op de bagageband draaide onze bagage eenzaam rondjes.

En nu ben ik dan thuis. Van iets of iemand “missen” was tot nu toe geen sprake. Ik was namelijk nog gewoon daar. “De ziel reist te paard” had ik eens gelezen. Als ik daar op moet wachten dan ben ik over een jaar nog niet thuis. Dus mijn ziel maar wat meer geweld aan gedaan en daar was ze! Gistermiddag opeens op het terras in Amsterdam. Ik zat er met lichaam en ziel. In het zonnetje. Alsof ik in maanden geen zon gezien had. Heerlijk!
Als ik naar D. bel of Mama, lijkt het heel dichtbij. Maar ik besef me dondersgoed hoe ver we van elkaar verwijderd zijn. Voor kort, want dat ik 2 juli voor vier weken terug hoop te gaan wordt steeds duidelijker.
Ik zal mijn tijd nog hard nodig hebben hier. De teksten hier wil ik allemaal nalopen en eventueel corrigeren. De fotoos dienen uitgezocht en besteld zodat ik die straks mee kan nemen. Vlieland staat te dringen. En mijn vader moet een hoop aandacht krijgen. Hij heeft me te erg gemist. De lappen van Mama moeten ook nog worden verkocht
De accu van mijn motor is opgeladen en daarmee is het beest klaar voor gebruik. Ik bedenk me opeens dat dat ook in figuurlijke zin voor mezelf geldt. Aan de slag dus. En voor de laatste keer: In Imbarra Tien! Zet hem op!


Dankwoord.

Dank aan mijn lieve familie, vrienden en vriendinnen die me mailden, me prezen voor mijn stukjes en me stimuleerden vooral door te gaan met schrijven. Dank! Dank! Dank!

Dank ook aan vriend Rob die het (administratieve) thuisfront geregeld heeft tijdens mijn afwezigheid EN DE KAT VERZORGD. Fantastisch, dank je!

Dank ook aan alle onbekende lezers en lezeressen, of ze nu wel of niet een reactie achterlieten

En niet op de laatste plaats mijn lieve “familie” in Afrika:

M. die niet met naam genoemd wil worden op internet op straffe van onthoofding.
Haar “dochters” Fatou, Isatou, Kumba, Jainaba en haar zoontjes Malang - mijn mannetje - en Sako.

Buurman Adama uit Mali die mijn fiets altijd binnen zet en schoonzus Oumi die zo lekker kookt.
Zus Fatou Bananoe die bananen verkoopt en me steevast “Tikene Two” noemt aangevuld met 3-4-5-6-7-8-9-10 Altijd weer een leuk spelletje dat ik in het Mandinka graag meedoe.

De buren van compound Bajokunda aan de overkant, met daarin Fatou Baby en Fatou Mburo (omdat ze brood verkoopt)

Mijn vriendje D.en zijn familie: moeder Fatou, broers Sanna, Sarjo, Suleyman en Famara. En zus Amy die samen met schoonzus Syreh de vrouwelijke tak verzorgt. Kleine Zenab die na weken eindelijk bij me durft te komen.

mr.Manlafi van school en mijn collega’s Mai, Fatou Headmistress, Fatou, Awa, Ousman, Ousman en Lamin.

Happy die gewoon een goede vriend is en met wie ik alles kon bespreken.

Vriendin Kaye die me het Boedistische “chanten” bijbracht en met wie ik even heerlijk Europees kon zijn.

De djembe- jongens van Woulaba Garden: Wuye, Lamin, Ebrima, Malo, Selassy en Alagie. Stuk voor stuk kanjers. De kleine Sarjo die met haar vijf jaar de sterren van de hemel danst en die ik tandjes poetsen heb geleerd.

Joe en Butch van Gunjur Project Lodge, die me vooral in het pijnlijke begin van grote steun geweest zijn.

En zo kan ik nog tijden doorgaan, zeker wetend dat ik de meest belangrijke zomaar vergeet.
Dank allemaal voor de fantastische tijd die ik heb gehad dankzij jullie gastvrijheid en vriendschap.

Abarraka! Abarraka! Abarraka!