30 zaterdag 13 november 2010

zaterdag 13 november 2010, Serrekunda-Gunjur

Het is de zaterdag voor Tobaski.De afgelopen twee nachten heb ik bij sponsordochter Mama in het gastgezin geslapen. Nu zit ik in de GillyGilly op weg naar Gunjur. Eerst wachten tot het busje vol is ( 20 personen) Dus alle tijd om wat te schrijven. Het is vroeg, half acht, de zon staat al boven de mangobomen en rijst snel.
Ik overdenk mijn leventje hier met “Radio Tarifa” op de I-pod. Langzaam komt de inspiratie tot schrijven terug. Yes! Na 24 uur geestdodende televisie, dag en nacht!
Het huis was als een gevangenis voor me. En niet omdat alle ramen en deuren getralied zijn..
Toen ik gisteravond om kwart over vijven zei dat ik wou vertrekken naar Gunjur, werd er rondom geprotesteerd. “Too hot now!” Daar zat wat in. Maar nog een nacht blijven in dit hete huis met overal gezellig rondkruipende kakkerlakken? Het is er zoveel heter, en benauwder dan Gunjur dat niet ver van zee ligt. Ik moest zeker blijven. Konden we gezellig met zijn allen kip eten vanavond. Ik laat me overhalen en parkeer mijn volgepakte tas weer in de veel te warme slaapkamer van de moeder des huizes.
“En wat gaan we dan nu doen?” vraag ik me af. Het is geen vraag voor de anderen: Mama, de tweeling en moeder Aisha. Televisie kijken natuurlijk! Vechtfilms, lovestories, mierzoete Bollywood films.. het maakt niet uit. De Nigeriaanse films maken beslist indruk op me. Een kus gaat vrijwel direct schaamteloos over in geneuk. Artistieke wending aan het geheel: twee beelden worden over elkaar gemonteerd zodat we niets hoeven te missen van het “liefdesspel”. Hoewel hier van liefde natuurlijk geen sprake is. De vrouw is er om de man te behagen en dat het liefst heel lang. “They take medicine” verduidelijkt Mama me en lacht een beetje stout. Waarschijnlijk bedoelt ze Viagra of zoiets. Scott van acht jaar ligt languit voor de televisie en bekijkt het schouwspel met open mond. Als je hem roept reageert hij niet, hij is volkomen verslaafd aan televisie. Met zijn blijk gefixeerd op de televisie is hij ver weg en onbereikbaar. Uur na uur. Hij valt ermee in slaap en staat ermee op.

Om de tijd tot aan het avondeten te doden, ga ik even een dutje doen. Om negen uur word ik wakker. Honger, kip eten, ja! Maar op het tapijt in de kamer liggen zowel Aisha als Mama tv te kijken. Na enige tijd zegt Mama: “shall I make an omelet for you?” Wat is dat nou weer? Geen kip? Niet koken? “It is too late to cook” besluit ze en kijkt me een beetje schuldig aan. Terecht. Ik moest zonodig blijven voor het eten! Slome duikelaars, grote plannen, grote woorden, maar koken.. ho maar! Uit eindelijk gaat Mama toch maar koken als ik verschrikt heb gereageerd op het bericht dat ze de kip morgenochtend gaat koken en ik het als ontbijt zal krijgen. Nee!!!


Het busje is inmiddels een half uur verder en we rijden eindelijk op asfalt: de coastal road. Tijd genoeg om alles te overdenken. Op de muziek van “Radio Tarifa” droom ik weg naar Spanje. Waarom ben ik niet daar? Ik spreek de taal, ken de cultuur. Volgend jaar misschien daar overwinteren? Wat is het verschil met Afrika? En een lijst van onderwerpen schiet door me heen. Alles is anders. In ieder geval is het schoner en meer georganiseerd in Europa. Minder echte armoede. Heb ik een haat-liefde verhouding met Afrika? Zeker is dat ik me hier verdienstelijk kan maken. In Spanje zit echt niemand op mij te wachten.
Het is zoals het is. Ik zit hier, in Gambia. Tussen vriendelijke soms iets te opdringerige mensen en doe het ermee.

De basgitaar op de I-pod knalt door mijn kop. De zeewind waait door het open raampje naar binnen. Terug naar mijn groene dorp. Heerlijk. Serrekunda is niks voor mij.