44 zondagavond 5 december, Gunjur

zondagavond 5 december, Gunjur

Mozarts Requiem op mijn hoofd. Een verademing, bijna letterlijk. Ik lig onder de klamboe en overdenk de dag. Het is maar goed dat ik een tweepersoonsbed heb, want het ligt vol met spullen die ik nodig denk te hebben vanavond. Niet dat ik er echt aan toe hoef te komen, maar ik heb geen zin om tienduizend keer uit het bed te kruipen. Dan alles liever in een keer. Dus ligt het bed vol met toilettas, medicijntas, wondwater en watten, laptop, kaartlezer, zaklantaarns in soorten en maten, een kop thee ( zowaar niet omgestoten), mijn dagboekschrift en een pak verdwaalde kaarsen. Zag ik net toch even op tijd dat de zojuist door mij geplaatste kaars omgedonderd was.. Ik vloek dwars door het Lux Aeterna heen. Een brandje heb je zo hier. Blijven opletten Tien!

Inmiddels is het Requiem afgelopen en ik besluit toch nog maar even wat te gaan doen. Buiten is het nog net zo´n gekakel en geruzie als daarstraks. De I-pod moet dus nog even opblijven. Helaas wat betreft de hoofdtelefoon. Want die zit in de weg door de hoofdlamp. Zet er dan nog een leesbril bij op en je kunt je voorstellen dat mijn kop een grote apparatenbende is.
Ik ben weer thuis in Gunjur. De dag heb ik tot 2 uur doorgebracht op het strand. De vissers bleken uiteindelijk pal voor mijn neus hun netten te legen. Daardoor was ik getuige van de naar lucht happende berg vissen aan de vloedlijn. Met een zwaai werden ze uit de netten op het strand gesmeten. Helaas werd dat niet hun dood. Vissen variërend van 70 tot 15 cm. De butterfish met zijn enorme uitpuilende ogen, de tilapia met zijn enorme dikke lippen, de ruitvormige platvissen met hun zuinige mondje, ze deden er zeker een half uur over eer ze uit gesparteld waren. Geen vrolijk gezicht. Ondertussen organiseerden de vissers hun enorme net dat in een cirkel in het lage water lag.
Op de compound van Djanko lijkt het wel een disco. Naast de auto staan twee boxen in het zand opgesteld waaruit steeds dezelfde rastamuziek schalt. Ertussen zit een jongen op een krukje attaya te maken, groene thee. De generator brult aan de andere kant van het erf. Ik heb hier niet veel meer te zoeken. Alleen even een bad nemen en mijn spullen pakken om naar huis te gaan. Of ik nou alweer wegga. “”Yes, maybe next week I come again..” Volgens mij snappen ze geen bal van dat komen en gaan van mij. Maar ik heb het er niet zo op om lang daar te blijven.
In het dorp houdt de fietsenmaker me aan. Hij heeft een fiets gevonden voor me. Liever koop ik voor Djanko een eigen fiets dan dat ik de mijne weggeef. De koop is gauw gesloten. Ik ding af en zeg de man dat hij een jongen voor me moet vinden die de super ATB-fiets naar Djanko’s werk gaat brengen. Even later rijd ik met Mariatou’s kinderen achterin – die had ik opgehaald om mee naar huis te nemen – naar Boboi, de jongen achter me aan fietsend. Djanko weet niet wat hij ziet als de jongen van de fiets stapt en hem het blauwe monster aanreikt. Twee rijen witte tanden lacht hij bloot, de hoogste geluidjes uitstotend van opwinding. Een fiets! Een eigen fiets! “Itarria! Schiet nou maar op, want het is etenstijd en je hoort in de keuken te staan..” Ik keer de jeep en breng de jongen terug naar het dorp. Ook hij is blij, want ik heb hem geld voor een cola gegeven. Het lijkt wel Sinterklaas vandaag.
Halverwege de terugrit – eindelijk gaan we dan nu op huis aan – word ik aangehouden door de jongens van Woulaba. Ik schaam me kapot dat ik me nog steeds niet heb laten zien daar. Ongehoord blij zijn ze als ze me zien. In een auto nog wel. Ik beloof dat ik maandag of dinsdag langskom. Nog geen minuut rijden we verder of ik zie een vrouw aan de kant van de weg om een lift vragen. Dat kan er ook nog wel bij en laveer de jeep naar de kant van de weg. Ze blijkt niet alleen een kindje aan de hand te hebben, maar ook een op de rug. En op het hoofd een flinke bak met spullen. Moet dat allemaal op de voorstoel? Ja, want dit is Afrika.

Bij de politie post bukt de dienstdoende ambtenaar om naar binnen te kijken. Ik kijk mee. Het is een zooitje ongeregeld. Hij wenkt me door te rijden. Nog nooit zo’n rare Sinterklaas gehad.