50 donderdag 23 december 2010

donderdag 23 december 2010, Gunjur

Een stukje schrijven voor het mooi of om een uitlaatklep te hebben? Een keuze die niet gemakkeljk te maken is. Twee stukjes schrijven? Dat vind ik niks en wordt volgens mij ook niks. Dus maar gewoon de ouderwetse mix van kommer-en-kwel en antropologische beschouwing. Hahahaha.

Tik-tik-tik hoor ik vroeg in de ochtend, nog net niet onder mijn raam. Harde tikken op hout. Iemand aan het timmeren? Iets aan het repareren op dit uur, kwart over zeven? Ik stap uit bed en open de achterdeur. Adama en een andere man staan gebogen over wat even daarvoor nog een schaap was. In een grote plastic teil steken vier poten in de lucht. “Charity.. somebody gave us” . Het wordt tijd dat ik ga begrijpen wat het woord echt betekent. Want “liefdadigheid” kan het niet zijn gezien de diverse situaties waarin het woord gebruikt wordt. Charity 25 dalasis bijvoorbeeld als Mariatou naar een begrafenis gaat. Of 100 dalasis bij een Namegiving. Na flink wat discussie gisteravond “why do you want to know? It is African!” besluit ik dat het “offerande” betekent. Aha. Men gaat naar een marabou met een probleem. Betaalt de man 1000-1500 dalasis – afhankelijk van de grootte cq belangrijkheid van het probleem – en men krijgt dan een opdracht mee. Brandt een kaars, geef eten of … doe iemand een ram cadeau. En Allah verhoort je en lost het probleem op. Natuurlijk kon ik mijn afschuw over de rijkdom van de marabous niet verhullen. Ze rijden in de duurste auto’s en wonen in de duurste huizen. Het grootste probleem dat de mensen hebben is het gebrek aan geld. Los je dat op door nog meer geld uit te geven aan een marabou? Ja dus volgens hen.
En zo kwam Adama gisteren de compound op lopen met een schaap aan een touwtje. Malang heeft het niet op schapen, zelfs niet op lammetjes en zet het op een krijsen. Adama heeft het er wel op. Adama heeft het trouwens op elk beest dat in zijn ogen eetbaar is. “Bushmeat” zegt Mariatou. “ Adama is cooking rat” Ik gruwel en keer me van hen af. “Its nice.. it is not a mouse!” Als ze denkt dat ze me daarmee geruststelt heeft ze het mis. Ratten zijn nog enger dan muizen. Maar hier houden ze ervan. Zelfs erover schrijven doet me gruwelen. Dan liever de kip die hij de dag ervoor slachtte onder mijn neus.
En nu dan weer een schaap. “You saw that lady this afternoon? It is her, she took the charity out. We also have vegetables” legt Mariatou me uit. Ik heb inderdaad een dame, heer en kind gezien in een glimmende spik-en-span Suzuki. Ze stopten voor de gate en bezochten dacht ik Oumi. “She is a relative”, de vriendin van de vrouw van de stiefbroer die onlangs overleden is. Het duizelt me, het zal nooit te begrijpen zijn. “You are too curious..Like Malang. He also wants to know everything. I lock you both up in your room!” zegt ze lachend.
Geheimzinnige gesprekken, gefluister, om middernacht op de uitkijk staan. Ik moet er niet naar vragen. Van het antwoord zal ik toch niets begrijpen. Het roept alleen maar meer vragen op.

De donderdag voor de vrijdag van Kerstmis. Wat zijn mijn plannen? Djanko is keihard aan het werk in Boboi waar ze naar het schijnt veel gasten hebben. Mama is daar ook. Hij is doodlam vertelde hij me telefonisch. Wel een beetje raar om dan iets te gaan plannen voor zijn enige vrije dag, ook al is dat toevallig eerste kerstdag. Komt tijd, komt raad gaat zeker op hier. Het werkt zelfs beter dan plannen, want dat geeft alleen maar teleurstelling. Wel dacht ik naar de Kerstmis in Kartong te gaan. Dat betekent morgen de boodschappen en logeerspullen weer inpakken en vertrekken naar Kartong. Toch even twee dagen in mijn eigen bed kunnen slapen. Misschien vandaag zorgen dat mijn fiets er komt. Voor het geval we toch ons oude plan van naar Abene fietsen handhaven. Fiets in het bootje en dan minimaal anderhalf uur door mul zand ploegen. Of dat nou zo’n goed idee is met dit lijf..

Ondertussen probeer ik elke dag te overzien hoe het zal zijn om eind januari terug te gaan naar Nederland. De kou trekt me totaal niet. En alleen in huis zal ook behoorlijk wennen zijn. Om het maar niet te hebben over de mensen die ik achterlaat. Vreselijk, wie doet zoiets als hij de keus heeft langer te blijven? Mama, Djanko, Mariatou en Malang, ik moet er niet aan denken ze niet te kunnen knuffelen, niet met ze te babbelen of ruzie te maken. Toch denk ik dat het goed is om te gaan. Teveel dingen in het “lokaal tussen de Afrikanen leven” leveren irritatie op. Meer en meer. Alsof de rek eruit is. Men eigent alles wat los-en-vast is toe. Hangt mijn handdoek te drogen dan wordt hij het volgende moment gebruikt om de baby mee op de rug te binden. Dat levert irritatie op. Had ik mijn eigen compound cq huis, met mijn eigen regels, dan zou het zeker makkelijker zijn. Maar dat aanpassen begint me op te breken. Dus binnenkort maar eens naar het reisbureau om de vertrekdatum vast te leggen. Ik hoop dat ik dat op kan brengen.

Fijne Kerstdagen allemaal!