51 zondag 26 december 2010
Door: Tien
Blijf op de hoogte en volg Tineke
28 December 2010 | Gambia, Banjul
zondag 26 december 2010, Kartong
Midden op straat staat een piepklein mager lammetje te trillen op zijn stijve pootjes. Zijn moeder scharrelt verderop. De navelstreng hangt er verdroogd bij. Twee kleine kindertjes valt het ook op. Ze wijzen naar het beestje. De grootste trekt de kleinere mee om weer verder te gaan. Waar naartoe? “Tamantaaamoo”’ rondlopen, noem het desnoods wandelen.
Ik ben al vroeg op. Slapen wordt een steeds grotere crime hier. De oxazepam die ik af en toe slik om in slaap te komen, is op. In een zakje zat nog een restje Gambiaanse valium. Poeder, want uit elkaar gevallen in de loop der tijd. Met mijn pink had ik er wat van genomen gisternacht. Dat heb ik geweten overdag, hoewel ik me pas later realiseerde dat die troep de boosdoener was.
Om elf uur Eerste Kerstdag staan we met onze fietsen bij het bootje om de rivier over te steken..Fietsen naar Abene, in Zuid Senegal.
Ik weet dat het een weggetje met mul zand is. Dat we de fietsen zullen moeten duwen. Mijn arm speelt behoorlijk op en de twijfel begint toe te slaan. Is dit wel een goed idee? Tot vijf uur vanochtend heb ik wakker gelegen. Daarna op de valium nog drie uurtjes geslapen.
Aan de overkant beginnen we met fietsen, maar al gauw stappen we af. Te mul zand. Vrijwel direct blijkt dat de fiets voortduwen niet te doen is met slechts een goed functionerende arm. Djanko is jong en sterk en neemt aan elke hand een fiets. Licht als een veertje stapt hij voort. Ik sjok er achteraan in de al behoorlijk warme zon. Van schaduwplek naar schaduwplek. Als we het punt bereiken waar we weer op kunnen stappen blijkt mijn versnelling het te begeven. Ik donder vloekend naar beneden. We wisselen van fiets. Op het heetst van de dag bereiken we de asfaltweg naar Abene. Afzien. Stop. Pauze. Drinken. We lijken wel gek. “Ik ben Europees hoor, geen Afrikaan!” Rustig maar, probeert Djanko me gerust te stellen. “Shall we go by GillyGilly?” Het busje is net voor onze neus gestopt.
Ik word steeds stiller. Wat gebeurt er met me?! Even later staan we bij een ronde hut, het schijnt een lodge te zijn. Er dringt steeds minder tot me door. Sjok achter mijn geliefde en de man van de lodge aan. Dan staan we opens in de hitte op het strand. “What are we doing here? I am hungry, I am thirsty, I am tired. I am white”… Ik sjok naar een rieten parasol en val in het beschaduwde zand. Ik kan nog net een petje onder mijn gezicht leggen en dan is het gebeurd. Ik verdwijn in het zand, val in een diepe slaap.
Voor mijn gevoel uren later, word ik wakker. Waar ben ik, wat is dit? Eten! Waar kunnen we eten?! Een jongen brengt ons naar een bantaba achter het strand. Ze hebben geen kaart. Wel Vis. En Frites. Met salade misschien? “Sorry, I do not know myself” verontschuldig ik me bij Djanko Ik ben echt mezelf niet, ik lijk wel stoned. En ik kijk scheel. Het moet de valium zijn. In combinatie met de hete zon. Lekker wel.
De vis blijkt een kleine barracuda. De salade bestaat uit plakjes tomaat en wortel, tezamen met een paar boontjes mooi op een bordje gesorteerd. Zelfgemaakte mayo en een vinaigrette maken het af. Een schaaltje frites. Het is Kerst. We lunchen met Kerst in Abene, dringt het langzaam tot me door. Om vijf uur moeten we alweer terug. Ik probeer mezelf op te peppen met twee flinke koppen nescafe. We hebben de chauffeur van het busje bereid gevonden ons met fiets en al terug naar het bootje te brengen. Het mag wat kosten vandaag.
Als we voor het busje staan dat ons op de heenweg gebracht heeft, blijkt de bewuste chauffeur spoorloos. En het busje blijkt het zand niet in te kunnen. Dit gaat niet goed komen voorzie ik. Djanko is lief en aardig en accepteert dat het niet anders kan. Ik niet. Begin in mijn beste Frans te vertellen dat het geen stijl is en dat ik die klojo van een chauffeur wil spreken. We stappen in het busje en even verderop vinden we de man. Schuldig kijkt hij ons aan. Ik maak hem duidelijk dat hij maar een 4wheel-drive moet vinden voor ons. Dat het laatste bootje om half zeven vertrekt en niet op ons gaat wachten.
Om vijf over half zeven komen we in een jeep bij het bootje aan gescheurd. Na een zigzagtocht over het mulle zand. Nog het best te vergelijken met het slippen over ijs. Een absurd avontuur bij ondergaande zon.
Kerstmis 2010.
Midden op straat staat een piepklein mager lammetje te trillen op zijn stijve pootjes. Zijn moeder scharrelt verderop. De navelstreng hangt er verdroogd bij. Twee kleine kindertjes valt het ook op. Ze wijzen naar het beestje. De grootste trekt de kleinere mee om weer verder te gaan. Waar naartoe? “Tamantaaamoo”’ rondlopen, noem het desnoods wandelen.
Ik ben al vroeg op. Slapen wordt een steeds grotere crime hier. De oxazepam die ik af en toe slik om in slaap te komen, is op. In een zakje zat nog een restje Gambiaanse valium. Poeder, want uit elkaar gevallen in de loop der tijd. Met mijn pink had ik er wat van genomen gisternacht. Dat heb ik geweten overdag, hoewel ik me pas later realiseerde dat die troep de boosdoener was.
Om elf uur Eerste Kerstdag staan we met onze fietsen bij het bootje om de rivier over te steken..Fietsen naar Abene, in Zuid Senegal.
Ik weet dat het een weggetje met mul zand is. Dat we de fietsen zullen moeten duwen. Mijn arm speelt behoorlijk op en de twijfel begint toe te slaan. Is dit wel een goed idee? Tot vijf uur vanochtend heb ik wakker gelegen. Daarna op de valium nog drie uurtjes geslapen.
Aan de overkant beginnen we met fietsen, maar al gauw stappen we af. Te mul zand. Vrijwel direct blijkt dat de fiets voortduwen niet te doen is met slechts een goed functionerende arm. Djanko is jong en sterk en neemt aan elke hand een fiets. Licht als een veertje stapt hij voort. Ik sjok er achteraan in de al behoorlijk warme zon. Van schaduwplek naar schaduwplek. Als we het punt bereiken waar we weer op kunnen stappen blijkt mijn versnelling het te begeven. Ik donder vloekend naar beneden. We wisselen van fiets. Op het heetst van de dag bereiken we de asfaltweg naar Abene. Afzien. Stop. Pauze. Drinken. We lijken wel gek. “Ik ben Europees hoor, geen Afrikaan!” Rustig maar, probeert Djanko me gerust te stellen. “Shall we go by GillyGilly?” Het busje is net voor onze neus gestopt.
Ik word steeds stiller. Wat gebeurt er met me?! Even later staan we bij een ronde hut, het schijnt een lodge te zijn. Er dringt steeds minder tot me door. Sjok achter mijn geliefde en de man van de lodge aan. Dan staan we opens in de hitte op het strand. “What are we doing here? I am hungry, I am thirsty, I am tired. I am white”… Ik sjok naar een rieten parasol en val in het beschaduwde zand. Ik kan nog net een petje onder mijn gezicht leggen en dan is het gebeurd. Ik verdwijn in het zand, val in een diepe slaap.
Voor mijn gevoel uren later, word ik wakker. Waar ben ik, wat is dit? Eten! Waar kunnen we eten?! Een jongen brengt ons naar een bantaba achter het strand. Ze hebben geen kaart. Wel Vis. En Frites. Met salade misschien? “Sorry, I do not know myself” verontschuldig ik me bij Djanko Ik ben echt mezelf niet, ik lijk wel stoned. En ik kijk scheel. Het moet de valium zijn. In combinatie met de hete zon. Lekker wel.
De vis blijkt een kleine barracuda. De salade bestaat uit plakjes tomaat en wortel, tezamen met een paar boontjes mooi op een bordje gesorteerd. Zelfgemaakte mayo en een vinaigrette maken het af. Een schaaltje frites. Het is Kerst. We lunchen met Kerst in Abene, dringt het langzaam tot me door. Om vijf uur moeten we alweer terug. Ik probeer mezelf op te peppen met twee flinke koppen nescafe. We hebben de chauffeur van het busje bereid gevonden ons met fiets en al terug naar het bootje te brengen. Het mag wat kosten vandaag.
Als we voor het busje staan dat ons op de heenweg gebracht heeft, blijkt de bewuste chauffeur spoorloos. En het busje blijkt het zand niet in te kunnen. Dit gaat niet goed komen voorzie ik. Djanko is lief en aardig en accepteert dat het niet anders kan. Ik niet. Begin in mijn beste Frans te vertellen dat het geen stijl is en dat ik die klojo van een chauffeur wil spreken. We stappen in het busje en even verderop vinden we de man. Schuldig kijkt hij ons aan. Ik maak hem duidelijk dat hij maar een 4wheel-drive moet vinden voor ons. Dat het laatste bootje om half zeven vertrekt en niet op ons gaat wachten.
Om vijf over half zeven komen we in een jeep bij het bootje aan gescheurd. Na een zigzagtocht over het mulle zand. Nog het best te vergelijken met het slippen over ijs. Een absurd avontuur bij ondergaande zon.
Kerstmis 2010.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
