57 dinsdag 4 januari 2011

dinsdag 4 januari 2011, Serrekunda - Manjai Lodge

Een nieuwe stralende dag. Met een nieuw telefoontje, want gelukt. Het kost wat dicipline, geld en energie, maar dan is je wereld ook meteen vergroot. Na vier dagen zonder telefoon kon ik gisteravond eindelijk mijn vader Gelukkig Nieuwjaar wensen. En contact opnemen met Gunjur. Het nummer intoetsend van Mariatou wist ik het: het is mooi geweest. Mijn rol als toerist is ten einde. Ik wil morgen met haar mee naar het ziekenhuis in Banjul. Ze gaat een gastrocopie krijgen in verband met de maagzweer. Dan is het op zijn minst handig als ik er bij ben om Malang onder mijn hoede te nemen. Dat horen oma's te doen in zo'n geval. En het vervoer er naartoe is ook niet te veronachtzamen. Met de jeep in plaats van met de GillyGilly, baby op de rug.

De laatste dagen heb ik van de aanwezigheid van strand en zee gebruik gemaakt. Na drie uur is de warmte te doen en kon ik een beetje bijbruinen. Ben tot rust gekomen. Heb Gambianen op een afstand gehouden. Ben aan lezen toegekomen. Twee keer hetzelfde boek: "Het einde van het alfabet" van CS Richardson. Erg opwekkend was het allemaal niet - wat doe je als je nog een maand te leven hebt? - maar heel bijzonder geschreven en prachtig ge-layout.
Heb zowaar hardop gelachen tijdens het lezen van ras-pessimist Hans Dorrestijn. Zijn "natuurgids" is alles behalve een vogel-naslagwerk. Wel een geestig boek vol kriskras in de kantlijn geplakte dierenplaatjes. Van stekelbaarsje tot Oerang Oetang. Zoals een jongen van 12 dat gedaan zou hebben. Vol geestige verhalen die linken aan de natuur. Een aanrader als je sjagrijnig bent en je wilt op laten beuren door een vrolijke sjagrijn.
Gisteravond heb ik zelfs de moeite genomen mijn kamer uit te komen om me onder het hotelpubliek op het mini terras te mengen. Met een witte wijn - uit een kartonnen pak..- onder de enige tl-buis een boek lezen, goed zo. .
Daar drong het tot me door dat ik niet zo door wil gaan. De tijd die me nog rest hier zal ongetwijfeld snel gaan en er is nog een hoop te doen.
Dus vanochtend naar de Ambassade en een formulier voor Djanko ophalen. Hij mag naar mij toe komen de volgende keer, in plaats van ik naar Gambia. Vooral het laatste is een motivatie. Eigen belang. Samen met hem naar Vlie, gezellig..
Ik heb mijn netste kleding aangetrokken. Op naar de Ambassade.

Update life!: De Ambassade bleek slechts een Consulaat en dicht voor de Kerstvakantie. Het noodnummer dat ik kon bellen meldde een dame die me wel aan een formulier kon helpen. Dat heb ik nu. Maar ik ben flink bang gemaakt door haar. Teveel Gambianen smeren hem bij aankomst etc etc etc. Bovendien heeft D. een absoluut foute leeftijd en is zijn status van ongetrouwd en geen kinderen beslist geen aanrader om een visum te krijgen. We zullen geluk moeten hebben dat iemand op de Ambassade van Dakar een goed humeur heeft en hem een maandje vakantie in Holland gunt.