64 woensdag 12 januari 2011

woensdag 12 januari 2011, Gunjur

Terug op de basis: Mariatou's compound. Half elf in de ochtend. Koffie op de veranda. Rust. De kids zijn naar school. Door de poort zie ik nog net FatouBananou weglopen met - hoe kan het anders - een schaal bananen op het hoofd. Ze gaat naar de "garage", de plek waar vandaan de bushtaxis vertrekken richting noorden. Ze doet er goed zaken want ik zie haar vaak met lege schalen terugkomen. zZe is mijn vaste leverancier van bananen sinds ik haar het schoolgeld van haar dochter geleend heb. Fatou kan vermoed ik niet verder tellen dan twintig. In ieder geval houdt ze het afleveren van 3 bananen per dag voor gezien. Dacht ik een origineel microkrediet bedacht te hebben.. Dus vraag ik af en toe maar gewoon een paar bananen Verbaasde blik. Dan zoekt ze niet erg enthousiast de drie meest gehavende uit, goed genoeg om weg te geven.

Een onrustige nacht. met weinig slaap achter de rug. De muis was weer actief. Duidelijk blij dat ik weer terug ben. Eerst rechts, 50 cm van mijn hoofd - ik durf niet te kijken - en dan links van het bed. Ik maak lawaai met de zaklamp en schijn er wild mee in het rond in de hoop hem af te schrikken. Maar hij knaagt en rotzooit rustig verder. Om half vijf verplicht ik mezelf schaapjes te gaan tellen. Kale magere schapen met een zwarte neus. Het inslapen lijkt gelukt te zijn want om acht uur word ik gewekt door het gekir van Malang in de deuropening.

Over schapen of wat daar voor doorgaat: van de week leek ik een klein geitje overreden te hebben. Het beestje stond midden op de weg en rende naar de linkerkant toen ik met 70 km per uur naderde. Echter, aangekomen in de berm besloot hij nogmaals over te steken. Ik kon hem niet meer ontwijken en zag hem tussen de voorwielen verdwijnen. Shit! en meer dan dat! Maar wie schetst mijn verbazing..in de achteruitkijkspiegel zie ik hoe het diertje verdwaasd opkrabbelt, om zich heen kijkt en naar de kant van de weg huppelt. De jeep is redelijk hoog. Hij moet zich plat op de grond gehouden hebben, tussen de voortrazende wielen. Survivor. Zoals alles en iedereen hier.

Ik ga zo naar Serrekunda, twee dagen in Manjai Lodge. Heb nog even overwogen bij sponsordochter Mama te logeren, maar nee. Even opladen in mijn eentje is wel zo lekker.
om vier uur heb ik met Kaye afgesproken in Timbooktoo, de bookshop waar je kunt internetten. Misschien ook even samen eten.
Over eten gesproken: wat verlang ik naar alles-voor-handen-hebben en lekker koken cq eten. Elke avond pieker ik me suf wat het nou weer zal worden. Pasta, iets anders kan ik niet bedenken hier. Gisteren heb ik een blik vleesragout opengetrokken en die met gebakken uien over de pasta gemieterd. En een banaan toe. Pffht!

Mijn tas staat gepakt. Vrijdag kom ik hier weer terug. Mariatou mist mij en mijn support als ik er niet ben. Want om nou te zeggen dat het goed met haar gaat... " she is managing..". Zo heet dat hier. Voor de rest roept iedereen: "Fine Fine" als antwoord op "How are you?" Ook al staat de boel op instorten. Engelse invloed..?