59 donderdag 21 januari 2010
Door: Tien
Blijf op de hoogte en volg Tineke
23 Januari 2010 | Gambia, Banjul
59 donderdag 21 januari 2010 – M.'s compound, Gunjur Village
Eén stapje vooruit, tien grote passen achteruit. Zo voel ik het en zo is het ook waarschijnlijk.. Ondanks het kleine creatieve succesje vanochtend met de klas van Juf Fatou, voel ik me heel verdrietig. Het is dat ik weet dat ik mijn tanden zet in dingen die gedoemd zijn te mislukken, anders zou ik de moed voor altijd laten zakken. Ik sta mezelf toe dat voor even te doen. Jank me een ongeluk en bel Tineke1 op. “Mag ik even tegen je aan janken?” Ze schrikt zich dood. “Wat is er gebeurd??” Tja, wat is er nou helemaal gebeurd.. Toen ik vanochtend een uur later dan normaal op school kwam waren de klaslokalen van M. en Mai op slot. De kinderen vermaakten zich buiten op de schommels of vermaakten zich niet. Waar de juffen waren… “Traveling.” was het enige dat ze me konden vertellen. Dat betekende zoveel als dat ik niet meer moest hopen op hun terugkomst vandaag. Waarheen en waarom.. geen idee. Okay, aanpassen maar weer.
Misschien wil juf Fatou wel een schilder/teken lesje met de kinderen doen. Kan ik haar meteen wat materialen uitleggen. Dat wilde ze wel. Ik herhaalde de schilderles die ik met M.’s klas gedaan had. Eerst aan de juf uitleggen hoe je papieren snijdt van een rol behangpapier, dan hoe je met de schilderblokjes en de penselen omgaat. Voor alle duidelijkheid: alles moet je voordoen, want niets is vanzelfsprekend. Een papier eerst vouwen en het dan met een mes op de vouw doorsnijden moet je voordoen.
Hoe je de kleuren schoon kan houden in het verfdoosje moet je voordoen. Hoe je een kwast uitspoelt moet je voordoen. Je houdt niet voor mogelijk wat er gebeurt als je dat niet doet: een grote chaos.
Op naar het grotere geheel: een beetje didactiek voor de juf. Acht kinderen rond een tafel, twee op elk bankje. Anders gaan ze mekaar verdringen. Er zijn vier tafels. Precies genoeg voor de tweeëndertig aanwezige kinderen. Schilderen vraagt veel aandacht omdat er water op tafel komt te staan. Geef de andere tafels dus iets te doen wat geen aandacht vraagt. Zelf denk ik aan een boekje lezen, maar de juf blijft papieren snijden en op de andere tafels leggen. Okay, ze wil de hele klas klaarblijkelijk laten tekenen. Dan wijst ze me op het rooster aan de muur: na de pauze “drawing”. Komt goed uit, kunnen we nu alles klaar zetten om na de pauze direct aan het werk te gaan. Ik neem haar mee naar de “store” waar ik sinds gisteren onder andere divers tekenmateriaal op planken heb gelegd. Ik suggereer kleurpotloden, vetkrijtjes en krijtjes die je uit kunt vegen voor de overige drie tafels. Op een stuk behangpapier laat ik haar zien wat je ermee kunt doen,. In de hoop dat zij dat straks bij de kinderen gaat doen.
De pauze is een uur, van elf tot twaalf. Ousman komt naar me toe en vraagt of ik de ballen van gisteren heb. Dat liep uit op een klein drama: tweehonderd kids verdrongen elkaar om een bal te krijgen. En de meesters maar met een rietje de kinderen uit elkaar meppen. Dat ik het voor mekaar had gekregen de reeds uitgedeelde ballen weer in te nemen, mag een wonder heten. Zo moest het in ieder geval niet. Duidelijk.
Ik kreeg dus een tweede kans vandaag. Ousman moest van mij de kids uitleggen dat de bal was om mee te spelen en niet om hem alleen maar stijf vast te houden. Honing en vliegen kan niet erger zijn dan deze kinderen die niets gewend zijn. Zo goed en zo kwaad als het ging – de meesters dreigden met hun rietjes! – kreeg ik de eerste kinderen in een kring op de grond. Benen wijd, voeten tegen elkaar. Op taal hoef je in zo’n geval niet te rekenen. Alleen sjorren en trekken, duwen en trekken helpt. Een kind in het midden voor de “control”. Het werkte. Ze gooiden of rolden de bal door het zand naar een ander in de kring.
Ondertussen verdrongen tweehonderd andere kinderen zich om een glimp van het gebeuren op te vangen. Kwaad worden en schreeuwen heeft geen enkele zin. Snel een tweede kring maken wel. En een derde… En een vierde..
Als ik zie dat de de kinderen uit de derde kring opgestaan zijn om te kijken wat ik met de vierde aan het doen ben, geef ik het op. Zie meester Ousman relaxed onder een boom zitten met thee. Wat zit die man daar godd… te doen?! Ziet hij niet hoe ik me uitsloof om het voor elkaar te krijgen de kids met slecht enkele ballen te laten spelen? Ja hoor, dat ziet hij wel, zegt hij lachend en verroert geen spier. Zoetsappig leg ik hem uit dat ik misschien even had moeten vragen om hulp in plaats van hem op zijn donder te geven. “No problem” en hij lijkt de boodschap allerminst op te pakken. ”..it is break..” STOM! Dan doen ze zeker niks…Zucht. Terzijde. Niet over doordenken. This is Africa.
Het is inmiddels twaalf uur. In de klas van juf Fatou is het wonderwel rustig. De kinderen zitten – zoals ik met ze voor de pauze afgesproken heb – op hun bankjes aan een tafel. Ik vraag de juf of het goed is dat ik voordoe hoe je aan vier groepen uitlegt wat ze gaan doen. Dat wil ze graag.
En zo sta ik voor de klas met een stukje behangpapier de uitveegkrijtjes en de vetkrijtjes voor te doen. Kleurpotloden kennen ze. Drie tafels zijn muisstil aan het tekenen en vegen met hun vingers gekleurde rondjes op het papier. Van mij hoeven ze niks te maken, als ze maar lekker bezig zijn.
De groep die gaat schilderen kijkt aandachtig hoe de juf laat zien wat je met de kwast moet doen. Hoe je hem in water doopt en langs de kant afstrijkt. Etc. etc. Ze heeft het begrepen.
Drie kwartier heerst er een rust in de klas die ik nooit voor mogelijk had gehouden.
Oh jee, opruimen moet je ook uitleggen. Per twee kinderen mogen ze naar buiten komen om hun handjes te wassen. Dat wil zeggen: met een kopje til ik water uit de emmer en laat het in een klein straaltje over hun handjes lopen. “Savono!” roep ik bij elk kind (zeep!) en wijs op het stukje zeep dat juf Fatou op mijn aandringen opgehaald heeft uit de office van de headmistress. Die overigens ook in geen velden of wegen te bekennen is……..
Niemand neemt lijkt enige verantwoordelijkheid te nemen op deze school. De enige goede leerkracht is vorig jaar overleden. En sindsdien doet men maar wat. Of men doet niets. En ik werk me de pestpokken..
Snapt-u-nou-wat-ik-bedoel
Eén stapje vooruit, tien grote passen achteruit. Zo voel ik het en zo is het ook waarschijnlijk.. Ondanks het kleine creatieve succesje vanochtend met de klas van Juf Fatou, voel ik me heel verdrietig. Het is dat ik weet dat ik mijn tanden zet in dingen die gedoemd zijn te mislukken, anders zou ik de moed voor altijd laten zakken. Ik sta mezelf toe dat voor even te doen. Jank me een ongeluk en bel Tineke1 op. “Mag ik even tegen je aan janken?” Ze schrikt zich dood. “Wat is er gebeurd??” Tja, wat is er nou helemaal gebeurd.. Toen ik vanochtend een uur later dan normaal op school kwam waren de klaslokalen van M. en Mai op slot. De kinderen vermaakten zich buiten op de schommels of vermaakten zich niet. Waar de juffen waren… “Traveling.” was het enige dat ze me konden vertellen. Dat betekende zoveel als dat ik niet meer moest hopen op hun terugkomst vandaag. Waarheen en waarom.. geen idee. Okay, aanpassen maar weer.
Misschien wil juf Fatou wel een schilder/teken lesje met de kinderen doen. Kan ik haar meteen wat materialen uitleggen. Dat wilde ze wel. Ik herhaalde de schilderles die ik met M.’s klas gedaan had. Eerst aan de juf uitleggen hoe je papieren snijdt van een rol behangpapier, dan hoe je met de schilderblokjes en de penselen omgaat. Voor alle duidelijkheid: alles moet je voordoen, want niets is vanzelfsprekend. Een papier eerst vouwen en het dan met een mes op de vouw doorsnijden moet je voordoen.
Hoe je de kleuren schoon kan houden in het verfdoosje moet je voordoen. Hoe je een kwast uitspoelt moet je voordoen. Je houdt niet voor mogelijk wat er gebeurt als je dat niet doet: een grote chaos.
Op naar het grotere geheel: een beetje didactiek voor de juf. Acht kinderen rond een tafel, twee op elk bankje. Anders gaan ze mekaar verdringen. Er zijn vier tafels. Precies genoeg voor de tweeëndertig aanwezige kinderen. Schilderen vraagt veel aandacht omdat er water op tafel komt te staan. Geef de andere tafels dus iets te doen wat geen aandacht vraagt. Zelf denk ik aan een boekje lezen, maar de juf blijft papieren snijden en op de andere tafels leggen. Okay, ze wil de hele klas klaarblijkelijk laten tekenen. Dan wijst ze me op het rooster aan de muur: na de pauze “drawing”. Komt goed uit, kunnen we nu alles klaar zetten om na de pauze direct aan het werk te gaan. Ik neem haar mee naar de “store” waar ik sinds gisteren onder andere divers tekenmateriaal op planken heb gelegd. Ik suggereer kleurpotloden, vetkrijtjes en krijtjes die je uit kunt vegen voor de overige drie tafels. Op een stuk behangpapier laat ik haar zien wat je ermee kunt doen,. In de hoop dat zij dat straks bij de kinderen gaat doen.
De pauze is een uur, van elf tot twaalf. Ousman komt naar me toe en vraagt of ik de ballen van gisteren heb. Dat liep uit op een klein drama: tweehonderd kids verdrongen elkaar om een bal te krijgen. En de meesters maar met een rietje de kinderen uit elkaar meppen. Dat ik het voor mekaar had gekregen de reeds uitgedeelde ballen weer in te nemen, mag een wonder heten. Zo moest het in ieder geval niet. Duidelijk.
Ik kreeg dus een tweede kans vandaag. Ousman moest van mij de kids uitleggen dat de bal was om mee te spelen en niet om hem alleen maar stijf vast te houden. Honing en vliegen kan niet erger zijn dan deze kinderen die niets gewend zijn. Zo goed en zo kwaad als het ging – de meesters dreigden met hun rietjes! – kreeg ik de eerste kinderen in een kring op de grond. Benen wijd, voeten tegen elkaar. Op taal hoef je in zo’n geval niet te rekenen. Alleen sjorren en trekken, duwen en trekken helpt. Een kind in het midden voor de “control”. Het werkte. Ze gooiden of rolden de bal door het zand naar een ander in de kring.
Ondertussen verdrongen tweehonderd andere kinderen zich om een glimp van het gebeuren op te vangen. Kwaad worden en schreeuwen heeft geen enkele zin. Snel een tweede kring maken wel. En een derde… En een vierde..
Als ik zie dat de de kinderen uit de derde kring opgestaan zijn om te kijken wat ik met de vierde aan het doen ben, geef ik het op. Zie meester Ousman relaxed onder een boom zitten met thee. Wat zit die man daar godd… te doen?! Ziet hij niet hoe ik me uitsloof om het voor elkaar te krijgen de kids met slecht enkele ballen te laten spelen? Ja hoor, dat ziet hij wel, zegt hij lachend en verroert geen spier. Zoetsappig leg ik hem uit dat ik misschien even had moeten vragen om hulp in plaats van hem op zijn donder te geven. “No problem” en hij lijkt de boodschap allerminst op te pakken. ”..it is break..” STOM! Dan doen ze zeker niks…Zucht. Terzijde. Niet over doordenken. This is Africa.
Het is inmiddels twaalf uur. In de klas van juf Fatou is het wonderwel rustig. De kinderen zitten – zoals ik met ze voor de pauze afgesproken heb – op hun bankjes aan een tafel. Ik vraag de juf of het goed is dat ik voordoe hoe je aan vier groepen uitlegt wat ze gaan doen. Dat wil ze graag.
En zo sta ik voor de klas met een stukje behangpapier de uitveegkrijtjes en de vetkrijtjes voor te doen. Kleurpotloden kennen ze. Drie tafels zijn muisstil aan het tekenen en vegen met hun vingers gekleurde rondjes op het papier. Van mij hoeven ze niks te maken, als ze maar lekker bezig zijn.
De groep die gaat schilderen kijkt aandachtig hoe de juf laat zien wat je met de kwast moet doen. Hoe je hem in water doopt en langs de kant afstrijkt. Etc. etc. Ze heeft het begrepen.
Drie kwartier heerst er een rust in de klas die ik nooit voor mogelijk had gehouden.
Oh jee, opruimen moet je ook uitleggen. Per twee kinderen mogen ze naar buiten komen om hun handjes te wassen. Dat wil zeggen: met een kopje til ik water uit de emmer en laat het in een klein straaltje over hun handjes lopen. “Savono!” roep ik bij elk kind (zeep!) en wijs op het stukje zeep dat juf Fatou op mijn aandringen opgehaald heeft uit de office van de headmistress. Die overigens ook in geen velden of wegen te bekennen is……..
Niemand neemt lijkt enige verantwoordelijkheid te nemen op deze school. De enige goede leerkracht is vorig jaar overleden. En sindsdien doet men maar wat. Of men doet niets. En ik werk me de pestpokken..
Snapt-u-nou-wat-ik-bedoel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
