01 dinsdag 27 juli 2010

" My shoes are tired, they know they are on holiday!" zegt Djanko met een stralend gezicht. Hij wijst op zijn nieuwe wit/oranje sportschoenen, die onder de modder zitten.

We zijn in het enige hotel van Farafenni beland. Waren we om tien uur vertrokken uit Tendaba met stralend weer, onderweg betrok het en eenmaal op de markt van Soma aangekomen, barstte de hemel open. Met dikke stralen viel het water en masse uit de hemel. Eer je de paraplu opgezet had was je al doorweekt.

We waren op weg naar huis, via een omweg. Want als we op de kruising in Kwinella zouden proberen een GillyGilly te pakken te krijgen richting Brikama, dan konden we dat wel vergeten. Iedereen met bestemming Brikama was al 25 km voor ons ingestapt en de busjes zouden dus altijd vol zijn.
Leek me geen gek idee om eerst die 25 km naar de opstapplaats in Soma af te leggen. Lees: tegengestelde richting. En dan alsnog in de bedoelde GillyGilly te stappen. Naar huis.Maar willen we wel naar huis?! Een vakantie samen met Djanko zit er het eerste jaar niet meer in, realiseer ik me. Hij werkt in een lodge en krijgt daar geen vrij voor als het toeristenseizoen is.
Ik heb sowieso altijd moeite met welke terugweg dan ook en vraag me af of we er niet gewoon een dagje aan vast kunnen plakken. Door reizen via de Noord route bijvoorbeeld en dan misschien ergens halverwege nog een hotelletje nemen? In Juffureh bijvoorbeeld??
Aan Djanko hoef ik niets te vragen. Die wil niets liever dan vakantie!!
Totaal onvoorbereid, zonder kaart, met gps en beperkt geld op zak besluiten we niet naar huis te gaan, maar door te reizen.

Djanko doet nu vaker het woord en dat betekent dat ik niet altijd op de hoogte ben van wat er te gebeuren staat. Zo ook nu. Voor ik het weet zit ik in de meest wrakke auto die ik ooit gezien heb, rijdend althans. Met drie man op een stuk vloerbedekking dat ooit een achterbank geweest is. Buiten hoost het, de ramen zijn beslagen, het zicht is nihiel en de chauffeur lijkt op de gok naar de ferry aan de rivier te rijden. De weg is trouwens zelf veranderd in een rivier en het wrak waarin we zitten houdt er regelmatig mee op. Motorkap omhoog, hamertjetik op allerlei onderdelen, motorkap weer dicht. De man houdt de contaktdraadjes tegen elkaar bij gebrek aan een contactsleutel. Bij een vonkje slaat de motor weer aan en het voertuig schokt en hikt vijf meter naar voren. Op herhaling. Wij blijven rustig zitten waar we zitten. Met de knieën in de lucht, stijf tegen elkaar aan geplakt.Klem in het voertuig dat taxi heet. Nog drie keer zien we de motorkap omhoog gaan in de stromende regen. Horen we het gehamer op diverse motoronderdelen. Maar dan zijn we " boven" en wordt het iets gemakkelijker voor het wrak. Tot aan de Ferry blijft hij zowaar lopen.

Wat precies de bedoeling is mag God weten, maar we vluchten bij aankomst uit de auto, dwars door de rivier die ooit een weg was, richting een afdak aan de kant van de weg. Daaronder staat al een hele massa mensen. Staan ze te schuilen? Te wachten op de ferry? Ik probeer een plastic poncho om te doen maar dat is nog niet eenvoudig met de wind die er staat. Het hoost nog steeds. Als ik een en ander onder controle denk te hebben, ga ik maar eens informeren wat we hier met zijn allen doen en wat het plan is. Ik heb duidelijk een nieuwe, niet leidende rol. Dat is wennen maar biedt ook voordelen. Je kunt alles gewoon over je heen laten komen en domweg afwachten wat er gebeurt.

In de verte, aan het eind van een eindeloze rij vrachtwagens zie ik een veerpont verschijnen. Er komen vrachtwagens en volgepakte bussen vanaf. Opeens komt iedereen in beweging. Itaarria! Opschieten! Men glijdt en glibbert bepakt en bezakt door de rode modder naar een gebouwtje waar je klaarblijkelijk tickets moet kopen. Van een loket is geen sprake. Wel een gat in de muur waar slechts een hand doorheen steekt om de vieze geldbriefjes in ontvangst te nemen. " Fast! Fast! Fast!" roept Djanko, "they go!" Snelwandelend - hink-stap-sprong - probeer ik eerst nog van modderplek naar modderplek te springen maar al gauw geef ik dat op. Te gevaarlijk met die fotocamera om mijn nek en die rugzak op. Gewoon maar tot aan de enkels door het vieze water waden tot we op de veerboot zijn.

En dat zijn we na vijf minuten zowaar. Er hangt een echte reizigerssfeer. De ferry vaart de Gambiarivier over en is de verbinding tussen Noord- en Zuid Senegal. Gambia is slechts een kleine spelbreker er tussenin. Op de kleurige bus staat geschilderd: Dakar- Kafountine- Casamance. Het dak van de bus is volgepakt met tassen en koffers onder groene netten en diverse kleuren plastic. Hier wordt gereisd. "Travelling" zeggen ze als iemand elders op familiebezoek gaat. En dat is het, reizen in zijn puurste vorm. En wij doen daaraan mee. Met een plastic boodschappentas voor de kleren en diverse plastic tasjes met proviand en wat-al-niet en beiden een klein rugzakje om, vallen we nauwelijks op. De viezigheid en de modder kunnen echter niet verhullen dat ik wit ben, een toubab, de enige hier..