maandag 26 juli 2010

We voelen ons weer toeristen. Aan het ontbijt bedenk ik wat we zoal kunnen gaan doen vandaag. Van Djanko hoef ik geen ideeen te verwachten want die begrijpt daar niets van. ”Hoezo iets doen? We ontbijten toch?”
Aan de muur hangt een kaart van de omgeving. Ik zoek het bos waar ik over gelezen heb. Het schijnt de grootste variëteit aan vogels en planten te hebben van heel Gambia. Bij navraag blijkt dat bos op een afstand van 5 kilometer te liggen. Dat klikt niet al te gek, hoewel ik natuurlijk niet weet hoe groot het bos zelf is. Er blijkt een gids te zijn. Vijf minuten later staat er een jonge vent voor me op spierwitte sportschoenen, in keurige spijkerbroek en spierwit poloshirt. Niks geen schutkleuren zoals je zou verwachten van een natuurgids. Hij vertelt dat het een trip van twee en een half uur is en dat het 500 dalasis kost. Gauw verdiend, denk ik nog voor we met hem op pad gaan. Gewapend met fototoestel, een klein flesje water en een mini handdoekje.
We lopen over pas droog geworden moddervlaktes in de inmiddels brandende zon. Het is tien uur. Geen zonnecreme op gedaan laat staan meegebracht. Ik bedek mijn schouders met het mini handdoekje. Het is te klein. Dan maar onder mijn petje hangen. Ik heb een angstig voorgevoel dat de trip wel eens heel anders uit zou kunnen pakken. Maar hoe dat weet ik niet. Het wordt heter en heter. Het loopt tegen het middaguur en van een bos is nog geen sprake. De sfeer wordt steeds joliger want ik verrek het om mijn moeheid te laten zien. Het enige flesje water wordt steeds leger en ik weet nu zeker dat we iets moeten gaan bespreken met de gids. Hoe ver is het nog? Kunnen we eventueel met een taxi terug? Is er een dorpje straks waar we water kunnen kopen? Op elke vraag moet de jongen ons helaas teleurstellen. Vervoer is onmogelijk gezien de bemodderde paden en het enige dorpje heeft geen winkel.
Het wordt dus tijd serieus te overwegen wat we zullen doen. Het is inmiddels 1 uur en we zien het dorpje op schootsafstand liggen. Hoe dan ook naar het dorp, zeg ik. Er blijkt een pomp en al gauw geef ik mijn principe op nooit lokaal water te drinken. Het is trouwens heerlijk water en we drinken alle drie een flinke fles. We rusten uit onder een boom in het veld. Om ons heen staan hele families dubbel gevouwen in de zon. Ze bewerken het land.
Gaan we terug zonder iets van het bos gezien te hebben of gaan we door? Het schijnt nog twee km te zijn naar de ingang. De gids kan ons niet duidelijk maken wat we er kunnen verwachten en ik doe ook geen poging meer erachter te komen. We gaan door, slepen ons overeind en lopen een pad af dat naar het bos leidt. De moeheid is inmiddels zo toegenomen – hoe ver nog tot de ingang? – dat ik midden op het pad in een mierenhoop ga liggen. We blijken de ingang al een kwartier geleden gepasseerd. Wat ons nu nog rest is twee km naar het centrum van het bos. Djanko vindt dat we door moeten gaan. Ik pas me aan en we bereiken inderdaad redelijk gauw “het centrum” : keurige bankjes onder een afdak en een huisje ernaast waar in het seizoen tickets verkocht worden. Alles is verlaten nu. Na enig geklim en geklauter zien we in de diepte een helder meer liggen. Grote pelikanen stappen rustig door het water. Al gauw merken ze ons op en vliegen naar een rustiger plekje verderop. Eindelijk rust. Even in de schaduw en gewoon genieten op een boomstammetje.

Toch kan ik me niet onttrekken aan de gedachte dat we nu in feite pas op de helft zijn. De terugtocht dient toch echt te voet afgelegd te worden. En ik zie niet in waarom dat nu opeens veel korter zou zijn dan de heenweg. In gedachten splits ik de terugtocht in tweeen: eerst naar het dorp en dan terug naar de lodge. First things First.
We gaan weer op weg. De gids loopt erbij op zijn witte schoenen en zijn zwierige pas alsof hij een ommetje aan het maken is. Bij Djanko is ook geen ernstige moeheid te bespeuren. Het is ook eigenlijk meer de hitte die me de das omdoet. Die jongens zijn daaraan gewend. Ik zweet als een otter onder mijn petje. “Mama huilt” zegt de gids lachend. Geen benul meer hebbend van tijd zet ik domweg de ene voet voor de andere. De stokken die ik bij het meer opgeraapt heb zijn geknakt en niet langer bruikbaar als “walkingsticks”. Of er vogels zijn , neushoorns of everzwijnen.. geen idee. Ik zie alleen maar het pad onder me en wacht het moment af dat we het dorp bereiken. Dat doen we. De kinderen herkennen ons en stuiven op ons af. Ik zeig onder een boom neer en wil alleen maar water. Over mijn kop, mijn armen, mijn voeten. Vol verbazing zien de kids toe hoe ik me daar in het openbaar zit te poedelen. De mannen van het dorp hebben zich inmiddels bij de kinderen gevoegd en slaan het toneeltje ook gade. Dan hoor ik het verlossende woord: “Do you want a donkeycar?” Ik wist het! Er zou een oplossing komen!
Een half uur later rijden we op een horsecar – de ezel was niet voorradig – het dorp uit. Het wordt een hilarische rit van 10 km die als kermisattractie niet zou misstaan. Door enorme modderpoelen trekt het beest de kar waarbij we regelmatig slagzij maken. Ik gil als een klein meisje en knijp Djanko’s arm er bijna af. Soms waarschuwt de driver dat we ons schrap moeten zetten en dan lanceert hij ons bijna het bos in. De muilezel _ kruising van ezel en paard – is sterk en trekt ons overal doorheen. De laatste kilometers over de zogenaamde verharde weg, langs “vliegveld Tendaba” dat niet meer dan een meer is. Zeven en en half uur na vertrek zijn we een vriend rijker: Lamin Touray, de gids, our brother, met wie we alles doorstaan hebben. Die 500 dalasis heeft hij dik verdiend. Thanks man!! We enjoyed it!

Alleen moet hij nooit meer zeggen dat de trip maar twee en een half uur duurt!