02 dinsdag 27 juli 2010

Het hoost. Ik zie in gedachten een krantenbericht voor me waarin melding wordt gemaakt van een gekapseisde veerboot in Gambia. Niets verbaast me nog, alles is hier mogelijk, dus ook zo'n ramp. Maar de pont legt na een onstuimig tocht redelijk netjes aan aan de noordkant van de rivier. We lopen een jongen achterna die de hele tijd al met ons meereisde. Ik zag dat Djanko contact met hem onderhield en hij lijkt zich als een soort gids op te werpen. Hij loodst ons langs een rij geel groene taxi's naar een ooit witte, compleet doorgezakte Citroen stationcar. Ik buk me om naar binnen te kijken en zie drie bankjes achter elkaar, bekleed met Oosters blauw velours. Alsof ze de bidkleedjes verknipt hebben. We worden geacht erop plaats te nemen. De eerste twee bankjes doen hun naam nog redelijk eer aan. De achterste is geïmproviseerd op het reservewiel. Het is meer een plankje met bekleding waar ternauwernood twee mensen op passen. En dat dan in ingedoken houding met de knieën in de lucht.
Ik voel me verward en overzie het even allemaal niet meer. Gevolg: ik vergeet mijn poncho uit te doen en probeer met alles op en aan me het gevaarte binnen te dringen. Dat gaat natuurlijk niet. Djanko trekt aan me en gebaart dat de rugzak af moet en de poncho uit. Zijknat wurm ik me in het staartje van de wagen.
Ik zit. Als ook de anderen aangeschoven zijn vertrekken we zwaarbeladen met zeven man naar Farafenni. Als we onderweg niet tegengehouden werden door een dikke man met ontbloot bovenlijf in de stromende regen. Aan de kant van de weg staat een 4-wheel drive die door zijn assen lijkt te zijn gezakt. Scheef hangt hij in de berm. De man gebaart dat we beslist niet zonder hem en zijn maat verder gaan rijden. Ik begrijp uit zijn gebaren en wat woordjes Mandinka dat hij haast heeft. Hij rukt het voorportier open en propt zijn dikke lijf naarbinnen. De driver wordt bijkans aan de andere kant weer de auto uitgedrukt. Die kijkt geschrokken en lijkt geen woord uit te kunnen brengen. “No problem!” zegt de man autoritair, wijzend op de volgepropte voorbank, “I am police”. Het achterportier is inmiddels ook geopend en een kleine man – wat een geluk! – werpt zich op mijn schoot. Au! Ik werp hem een boze blik toe. Hij heeft schijt aan alles en iedereen en beveelt de chauffeur te gaan rijden. “Nga ta!” Let’s go!”
Waar mijn benen tijdens die rit gezeten hebben, geen idee. Wel dat we en masse gelanceerd werden als gevolg van de volgelopen potholes. Als we een kwartier later aankomen ben ik er voor even klaar mee. Ik bel Mr. Manlafi in Gunjur en vraag om advies. Doorgaan naar Juffureh? Hier blijven? Hij houdt me de keus voor: direct door naar de ferry in Barra en aldaar een hotelletje nemen of in Farafenni blijven. Juffureh raadt hij ons af omdat de road te slecht is in het regenseizoen. De keus is gauw gemaakt. We blijven in Farafenni en gaan naar het enige hotel dat het rijk is: Eddy’s Hotel. Kan het nog exotischer?!