02 zaterdag 2 oktober 2010

02 zaterdag 2 oktober 2010, Djanko’s compound, Kartong

Het is avond en al donker. Buiten wordt van alles en iedereen met mitrailleurs neergeknald. Op niets is bezuinigd, ook niet op ketchup dat te rood is om op echt bloed te lijken. Arnold Schwartzenecker in zijn jonge jaren lust iedereen rauw. Met een flinke zwaai wordt de een na de ander in een ravijn gemikt of met auto en al van een berg af geduwd. Djanko’s familie – inclusief oma en de kleinkinderen - slaan de beelden doodsstil gade. Ze hebben zich verzameld op het erf voor het huis. Sommigen leunen tegen een zandhoop op de grond, anderen zitten op gammele bankjes en krukjes dicht tegen elkaar aan, zich ogenschijnlijk niets aantrekkend van de hitte. Vooraan zit de vier-jarige Ebraima op een geel plastic stoeltje ademloos te kijken. Met grote ogen kijkt hij naar de film waarin wordt gemoord en ontvoerd. Zijn vader zit al net zo ademloos. Ik tik hem aan en wijs hem op zijn zoontje. Dat het jongetje misschien wel hele nare dromen krijgt vannacht. Ik spreek tegen dovemansoren,want hij geeft geen krimp. Wat kan ik anders doen dan het te laten zitten? Zelf word ik alleen maar moe van zoveel geweld en mijn ogen vallen toe.
Het is half tien, maar mijn lijf denkt nog dat het twee uur later is. Bedtijd dus.

In Djanko’s kamer is het allerminst fris. Bovendien staat het er blauw van de benzinedampen van de generator. Die staat gezellig naast het raam en stuurt de ene na de andere gifwolk de slaapkamer in. En is nog oorverdovend ook. Bedtijd nog even uitstellen is de enige mogelijkheid. Ik probeer in de voorste kamer maar wat te schrijven. Het zweet gutst van mijn voorhoofd en uit mijn nek. Ik lek het hele schriftje onder.
Ik mag dan twee maanden geleden hier nog geweest zijn, het is toch weer even flink wennen.