03 zondag 3 oktober 2010

zondag 3 oktober 2010, Djanko'scompound
Luid kakelend loopt ze me voor de voeten, niet van plan de kamer uit te gaan voordat ze haar ei gevonden heeft. Tien keer per dag struikel ik over het beest. En tien keer per dag til ik de over de vloer slepende gordijnen op om haar naar buiten te jagen. “Taaa-taa-taaa! Go-go-go!” en alsmaar door kakelend vliegt ze door de deuropening naar buiten. Vijf minuten later precies hetzelfde ritueel. Vorig jaar had ze in de hoek van Djanko’s slaapkamer drie eieren gelegd. Daar zat ze op te broeden. Nu heeft ze dat herhaald in de aangrenzende kamer van zijn broer. Die moet er ook niets van hebben en heeft de eieren weggehaald. Sindsdien is ze zoekende. Wel een beetje sneu, want ze is toch haar gezinnetje kwijt. Of zie ik dat te persoonlijk??

De dag gaat om aan huishoudelijke karweitjes. Heel Afrikaans en een goede manier om te settelen. Hoewel ik hier bij Djanko niet al teveel zal zijn, want mijn eigen plek is bij Mariatou en de baby. Het familiegebeuren benauwt me al snel, temeer daar hij zo erg-Afrikaans is hier. De familie gaat voor alles. En de schaamte om niks…
Ik had een wasje gedaan en hij zou het wel even voor me ophangen. De aanblik echter van mijn onderbroekje in de emmer deed hem verschrikt om zich heen kijken. “Not here! In the back!” waarmee hij me met onderbroek en al naar de lijn achter het huis verwees. Of het nou om het geloof gaat of om weet-ik-veel-wat, feit is dat ik moeite heb me aan die voor mij onduidelijke regels aan te passen. Dus gewoon op tijd weg wezen voor de pot overloopt.

Nieuw is dat ik klaarblijkelijk met de vrouwen moet eten en Djanko met de manlijke familieleden. Dit in tegenstelling tot voorheen, toen Djanko en ik een gezamelijk schaaltje kregen en dat gezellig in zijn kamer nuttigden. De vrouwen zijn zijn moeder Fatou en zijn schoonzus Syreh. Regelmatig wordt de 2-jarige Zainab bij de schaal met rijst gezet. Omdat ze mij als blanke niet moet zet ze het op een krijsen. Oma dreigt met een trillend rietje en schreeuwt dat ze stil moet zijn. Van relaxed verder eten is dan geen sprake meer.
“Come here” zegt Fatou als ik op mijn eigen klapstoel plaatsneem. Ze wijst op het lage houten krukje. Zitten is een, opstaan is twee. Een ramp als er niets in de buurt is waaraan ik me op kan hijsen. Ik laat me met mijn gammele lijf op het kleine krukje zakken en eet samen met de vrouwen de benachin, gebakken rijst. Met een lepel, want ik heb geen zin om met mijn handen te eten. Fatou schept de vis van de rijst en legt het op de deksel naast haar. Ze peutert in de vis en pullikt het vlees eraf. Vervolgens mikt ze het terug op de rijst. “Adomo Mama!” – eet Mama – en ze werpt me wat extra stukjes vis toe. Ik eet duidelijk te langzaam naar hun zin. Ik kauw alles behoedzaam en sorteer de laatste graatjes in mijn mond. Die worden door iedereen op de grond gespogen. Dat gaat me nog even te ver en deponeer ze netjes op de rand van het deksel. De dames slaan het tafereel verbaasd gade.

Na twee nachtjes slapen en twee hele dagen op de compound houd ik het voor gezien en vertrek zondagmiddag naar Gunjur. Weer gewoon vrije meid.