33 woensdag 17 november 2010

woensdag 17 november 2010, Kartong

Tobaski, tweede dag, Djanko’s compound

“Salamaleikum”
"Maleikumsalaam“
“Suumoolee”
“I bie jee”
“Kortanante”
“tanante”
“yo!”
( en deze begroeting minstens drie keer herhalen graag..)

Ik word gek. Heb zo godsgruwelijk genoeg van het familie gebeuren met Tobaski (vergelijkbaar met onze Kerst.. zeggen ze.. weten zij veel..) dat ik me opgesloten heb in Djanko’s kamer met de deur op slot en de gordijnen dicht. Wegwezen allemaal!!
In de achterkamer is het heerlijk koel, de zon is naar de voorkant gedraaid. Op het randje van het bed, met de laptop op een stoel heb ik me aan het schrijven gezet. Het schriftje en mijn laptop: mijn steun en toeverlaat.
Ik mag er alles opschrijven wat ik wil, hoe koloniaal en weinig tolerant soms. De toubab die daar geen last van heeft is wat mij betreft een heilige.
“Welke gek heeft het verzonnen om hier een beetje lokaal te gaan zitten wezen tussen de Gambianen?!” roep ik boos uit. Tineke1 kijkt me meelijwekkend aan. “Het is op ons pad gekomen..” zegt ze. “Een verdomd kronkelpad! Alleen geschikt voor jeeps!” vul ik aan. En dan kijken we mekaar maar weer aan. Zelf gekozen, zelf gedaan, dus niet klagen.

Over de gehuurde jeep. Het motorgedeelte is ok, maar verder ontbreekt er van alles aan of het is kapot. Ik rij zonder schokbrekers door de diepste kuilen en zonder licht bij halve maan. Maar het apparaat vervoert mij en mijn spullen. Wel zo handig als ik niet totaal geisoleerd in dit meest zuidelijke puntje van Gambia wil zitten. We zijn er 1 dagje mee naar het strand geweest. Voor de rest was het heen en weer naar Gunjur.
Vanmorgen Djanko rijles gegeven in het ding. Lachen met mijn Engels. Aangevuld met Mandinka en beeldtaal. De geluiden die ik maak om aan te tonen wat er gebeurt als hij zijn snelheid niet aanpast bij het terug schakelen, doen hem iedere keer zich dood schrikken. Ik gier het uit om het geluid van de motor na te doen en eindig in een proestbui vanwege ademtekort. Komisch is het allemaal wel als je het van een afstandje bekijkt. Ondertussen zit ik er bloedserieus bij en ben allerminst in voor een grapje. Ik heb geen dubbele remmen en een ongeluk is zo gemaakt met al die loslopende beesten en spelende kinderen op de weg.
Gisteravond – we gingen naar een “nightclub”, lees: openlucht dansplaats – moesten we door het centrum van Kartong rijden. Ter hoogte van het marktje had heel jong Kartong zich verzameld in Tobaski outfit: kleurige chintz kaftans en broeken voor de mannen. De vrouwen in kleurig geborduurde jurken met wikkelrokken. De kinderen in hun stijfgesteven pakjes aan het dansen op straat. Met de jeep in de eerste versnelling heb ik me door de menigte heen gewerkt. Djanko naast me met een teleurgesteld gezicht dat hij niet mocht rijden.
Eenmaal in de “nightclub” was het wachten op meer bezoekers. Die zouden zeker pas na 1 uur komen. Djanko was van plan tot 4 uur door te dansen en schaamde zich al bijvoorbaat voor een in slaap vallende Tineke. Ik verzekerde hem dat ik zou proberen dat te vermijden en hield me dan ook kranig tot drie uur. Sponsordochter Mama had zich direct verzekerd van een “baantje”als bardame en kon zo de toegangsprijs omzeilen. Schattig zoals ze daar stond te stralen met haar witte sluier om haar donkere gezichtje. Om drie uur, het publiek was opgelopen tot ongeveer 20 personen, vond ik het welletjes. Mama naar Boboi gebracht en daarna terug naar de compound. Met natte ondoorzichtige ramen (geen doekje natuurlijk..) wurm ik me met de jeep door het donker. Afwisselend door de voorruit en het geopende zijraam kijkend. Gelukkig ligt het dorp er verlaten bij. Om vier uur kan ik eindelijk openlijk toegeven aan mijn slaap en ben binnen een minuut vertrokken.