34 vrijdag 19 november 2010, Gunjur

vrijdag 19 november 2010, Gunjur

21.50 uur Op de compound van Mariatou die met baby Kalis nog in Kartong is.
Ik ben alleen met de muis. Ik wil niet bang zijn voor hem maar hij jaagt me de stuipen op het lijf. I/pod opzetten zodat ik het niet hoor? Dan heb ik misschien niet in de gaten dat hij vlak voor me zit. Want brutaal is hij. Op nog geen meter afstand zit hij te rotzooien achter het beddenkastje. Toen ik vanmorgen mijn spullen vast kwam terugbrengen bleek mijn hele bed onder gepoept. Hij kan niet bij het eten volgens mij, maar lijkt hoop te houden dat hij er wel bij kan.”GVD hou toch eens op!”schreeuw ik in zijn richting en ram met een oude zaklantaarn op het Afrikaanse bed. Precies op dat moment komt Fatou van 12 binnen. Verbaasd kijkt ze hoe ik - naakt op bed met laptop – me kwaad zit te maken op ogenschijnlijk niets.”It is the Mouse” piep ik als een klein meisje. “He is gone” zegt ze in haar eenvoudige Engels. “Echt weg?” vraag ik in het Nederlands. Ze knikt. Als ze weg is hoor ik het beest er lustig op los knagen. I-pod NU! Super Etoile 1975 - met 18-jarige Youssou NDour - moet een zenuwinzinking voorkomen.

Een ding is zeker: het is hier altijd spannend en ik heb geen tijd me te vervelen. En ook vaak leuk. Zoals vanavond. Ik kom aanrijden in het donker. Heel spannend, van Kartong naar Gunjur in de oude Rocky. De lampen heb ik gisteren vervangen en nu heb ik tenminste “groot” licht, hoewel je daar ook niet teveel bij moet voorstellen. Ik tuur me gek naar de middenstreep op de weg die ofwel verdwenen is of onder het zand ligt. Als ik door Medina Salaam rijd – een dorp halverwege – springen er dansende kinderen in het koplamplicht. Spartelende beentjes en wild zwaaiende armen. “Salibou!! Where is my Salibou?!!” Iedereen vraagt erom, zowel volwassenen als kinderen. Geld willen ze, een snoepje is niet meer genoeg. Ik doe er consequent niet aan mij. Antwoord even zo vrolijk: “ No idea where your salibou is!” en laat ze verbaasd achter. De vrouwen lopen in het donker achter elkaar aan de kant van de weg. Een fout is zo gemaakt, opletten dus.
Met een zucht rij ik een twintig minuten later het “straatje” in van onze - Mariatou's - compound. Binnen een seconde ben ik omringd door zeker dertig buur kids die me verwelkomen. Ze zingen “Fatou Bananou Stop!”. Mijn hemel, wat gebeurt hier? Aha, die benaming heb ik gegeven aan de buurvrouw en klaarblijkelijk hebben ze er een soort welkomst tune van gemaakt. Mijn hersens draaien razendsnel op volle toeren en ik weet er zowaar een vervolg aan te geven. We gaan ermee tellen en steken op de maat het betreffende aantal vingers naar voren. “Fatou Bananou 10-9-8-7…!” zingen ze en als we bij nul aangekomen zijn laten we onze stem zakken tot hij niet meer te horen is. Tijd om de wagen te verlaten. Dertig kinderen vechten om het plastic tasje en de rugzak naar de deur te mogen dragen. Door het dolle heen verdringen ze zich rond me terwijl ik in het donker probeer de diverse sleuteltjes van het hangslotje op de deur te onderscheiden. Een klein weekje weggeweest en met een heuse auto teruggekomen. Dan win je wel aan populariteit.


Bij de foto's: de begraafplaats moest gemaaid. Alle mannen van het dorp namen er aan deel met hun kapmes. De vrouwen kookten voor de mannen. Ik mocht niet fotograferen van ze, al was ik 100x Mama Afrika en de buurvrouw van de begraafplaats..