35 Zaterdag 20 november 2010, Gunjur

Zaterdag 20 november 2010, Gunjur

Ik heb het geregeld Yes! Een auto voor de komende tijd. No longer suffering. No more public transport for me. Drie dagen een auto huren was genoeg om duidelijk te krijgen dat hij er letterlijk “kost-wat-kost” moest komen. Lamin heeft me gematst. Ik hem ook, want zijn achterband bleek totaal in flarden. Een godswonder dat ik in de bloedhitte geen klapband heb gekregen. Bij de politiecontrole werd ik tegen gehouden. “Look! We take your car.” Nou dat dacht ik dus niet. Met mijn liefste smile en vooral veel geduld om naar de man zijn veel te uitgebreide verhaal te luisteren, geef ik hem openlijk gelijk. Ja, dit is een serieus probleem – slijm slijm slijm – en daar moet echt iets aan gebeuren. En dat kan niet als hij mijn auto in het gras achter hem parkeert. Ik kijk hem vragend aan “Koddy” (Toch??) Tegen zoveel logica is de autoritaire politieman niet opgewassen. Er word nog wat heen en weer gepraat over Amsterdam en even later zwaai ik ze vrolijk gedag in de auto. Pfffht! Dat was heuselijk op het nippertje. Ik besluit voor eigen veiligheid te kiezen en er een andere band om te laten zetten.
Bij de garage springt de man op zijn fietsje als wij het verhaal verteld hebben. Even later is hij terug, zonder band. Niet te krijgen, sorry! Djanko wil zelf op zoek gaan wat me geen goed plan lijkt. Ik vraag de man of hij het elders nog eens kan proberen. Zijn maat springt weer op het veel te kleine (kinder)fietsje en komt een half uur later terug met een zware band op het stuur. Dit Is Afrika. Alles is mogelijk. In no time is hij gemonteerd. Ik deel vitamines uit in de vorm van geschilde sinaasappels en de “reis” naar Senegal – hooguit 35 km verderop - kan beginnen. Om kwart over drie ‘s middags terwijl het om zeven uur ’s avonds al donker is. Dat wordt dus niks. Ik mag blij zijn als ik mijn visumstempel kan krijgen bij de grens. Morgen verloopt die namelijk.
Bij de eerste controle blijkt een oude schoolvriend van Djanko te staan. De autopapieren blijven op hun plek en hij telefoneert naar de volgende post dat wij eraan komen. Dit gaat helemaal goed komen. Ik zag er erg tegenop omdat dit soort administratieve handelingen dagen in beslag kunnen nemen.
Als ik aan kom rijden bij de volgende controle roept een man agressief van alles tegen Djanko. Die probeert mij er stotterend van te overtuigen dat ik een meter naar voren moet met de auto. Ik begrijp hem niet, een meter.. waar is dat nou goed voor en stap uit. De man wordt vreselijk kwaad en zegt dat hij mijn auto in beslag gaat nemen. Is dit een standaard procedure om je ergens toe te dwingen?! Weloverwogen besluit ik hem een grote bek terug te geven. Ik dreig hem met de inspecteur naar wie wij op weg zijn. Die verwacht ons uiteindelijk. Het is bluffen, maar de man komt inderdaad aanlopen. Ik vertel hem dat ik het niet pik zo afgeblaft te worden. Dat ik de hele dag `nice to everybody` ben en dat hij me als bestuurder zelf had moeten aanspreken. In het Engels ja! Ik word nog kwaad als ik eraan denk.
Het is altijd weer verrassend wat er gebeurt. Vragen wat het plan is heeft geen zin, zien is geloven. En dus stapt de "hoge Piet" bij ons in de auto en gebaart me naar de grenspost van Senegal te rijden, een kleine 5 km verderop. Daar gaat hij hoogstpersoonlijk voor me regelen dat ik Senegal in en weer uitga op hetzelfde moment. We rijden terug naar de Gambiaanse post en ik krijg het benodigde visumstempel. Ik schuif een briefje van 25 dalasis onder het boek dat voor hem ligt. Zou het wel genoeg zijn? Ik wil hem niet beledigen. Maar de man is er dolblij mee en verzekert me dat ik de volgende keer echt weer van zijn hulp gebruik moet maken. Op een papier schrijft hij zorgvuldig zijn naam en telefoonnummer.
Ik kijk Djanko aan: helaas… geen Senegal deze keer! Spijtig maar waar. Morgen begint hij weer met werken en zal de komende maanden alleen op zaterdag vrij zijn. En ook dat moet ik eerst nog zien.
Maar de auto is er. Zonder dat zou er überhaupt geen sprake zijn van een volgende keer.