36 maandag 22 november, Gunjjur

maandag 22 november, Gunjur

Ik sta voor de deur van een huis op de Nassaukade in Amsterdam. Zoveel namen op plakbandjes en zo weinig bellen. Ik moet naar Paulien die een opdracht voor me heeft. Haar laatste opdracht was een blouse. Hoeveel tijd het model me gekost had. Geen idee, vijf uur misschien? Of is dat teveel? Ik kijk niet op mijn klokje als ik werk.
Als ik op de onderste bel druk wordt me verteld dat ik de bovenste moet proberen. Stantepede weet ik niet meer voor wie ik kom. Tussen de plakbandjes door denk ik een naam te herkennen. Er is zowaar ook een bel. De deur gaat open. Een hoge steile trap leidt me naar haar appartement. Het is een verrassing als je binnenkomt. Duidelijk een huis van een ontwerpster. Veel geel en zwart. En heel ruim met weinig meubels. Ze laat me de opdracht zien. Poppen met een poppenbedje. De kleertjes zijn al gehaakt of gebreid. De tekeningen dwingen bewondering af. Ik mag dan in naam ontwerpster zijn, dit kan ik heus niet bedenken. Heel vrolijk en fantasierijk, de mooiste kleuren en leuke materialen. Alleen de tekeningen zijn al de moeite waard.
Paulien moet weg en ik krijg de tijd om de ontwerpen nader te bestuderen. Kan ik dit wel vertalen? Ik krijg het er benauwd van. Kan ik misschien even een douche nemen? Staand onder de douche heb ik alle tijd haar verzameling popjes te bekijken. Wonderlijk: allemaal zwartje popjes.. Er staan shampooflesjes bij in de vorm van een negerkindje. Een ander flesje is in tweeen: de zwarte moeder vlecht het haar van haar kindje. Uit welk land zou dit komen? Een rij zwarte kinderen in de vorm van blokken vormen een soort slang. Het is een gezellige boel op de rand van het bad.

Ik droom. En alles wat er te zien was heb ik zelf gemaakt. Grappig hoe ik de twijfel aan mezelf als het op ontwerpen aankomt in een droom oplos.
Ik ben gewoon in Gunjur en lig al twee dagen in bed met koorts. Geen malaria heb ik besloten, want geen overgeven en bovendien slik ik pillen. Keelontsteking misschien. Die doet tenminste behoorlijk zeer. Mijn hele lijf trouwens. “You have to go to the hospital” zegt Mariatou’s broer. Hier gaan ze voor elk wissewasje naar de kliniek. Ook omdat ze zelf geen paracetamol hebben. In de kliniek geven ze of paracetamol – dat heb ik zelf – of amoxilline. En dat heb ik ook zelf. Dus waarom gaan? Ik wik en weeg. Thuis zou ik gewoon uit gaan zieken, maar hier is het anders. Uiteindelijk besluit ik om de komende vijf dagen Amoxilline te gaan slikken. Temeer omdat ik weet dat je dat bij angina in Nederland ook zou krijgen.

Zaterdagavond begon het. Met 39 koorts lag ik te bibberen in bed. Na mijn eerste avond met de auto naar Project Lodge. We zouden er even gaan zwemmen en een biertje drinken. Het eerste had ik beter niet kunnen doen. Ik was uiteindelijk de hele dag al hangerig. Ik worstel me door mijn flesje cola en dring erop aan op tijd naar huis te gaan. Gelukkig gaat Happy rijden in het donker.
De auto heb ik voor een schappelijke prijs kunnen huren voor de komende tijd.