37 Dinsdag 23 november 2010, Gunjur

Dinsdag 23 november 2010, Gunjur

Rust. Rust. Rust.
Ik werd even helemaal gek daarnet. De koorts mag dan onderdrukt zijn door de pillen, ik ben heus nog niet beter. En dat voel ik als er teveel dingen tegelijk gebeuren. Teveel mensen tegelijkertijd aandacht opeisen.
Dan is het STOPPP! Vingers in de oren om duidelijk te maken dat ik niet meer mee doe. En af door de zijdeur. Letterlijk. Geestig is wel dat dan ook meteen iedereen afhaakt. Alsof de lol eraf is. Doodstil is het, alleen de krekels zijn te horen.
Sponsordochter Mama zou uit school langskomen met een “brother” uit Amsterdam. Ze wilde hem aan mij voorstellen. "Zou langskomen" zegt echter niets over de aankomsttijd. Ik denk dat ze met een auto is en bel regelmatig op waar ze nou blijft. “Yes Mama, I am on my way coming!” Wachten maar weer. Als de zon ondergaat staat ze voor mijn neus. Alleen. Waar is die vent nou? Een heel verhaal, dat ze in al haar Afrikaanse uitgebreidheid drie keer moet vertellen voor ik het snap. En waarom zo laat dan? “Mama, you don’t understand!!” en weer komt het verhaal maar nu met de nadruk op het vervoer. Ze was met de GillyGilly en die kreeg een ongeluk en toen en toen en toen. Och schatje ik snap het helemaal.
Een schatje is ze echt. Ze heeft deze week wel drie keer opgebeld om te vragen hoe het nou toch was met me. En nu staat ze verlegen lachend voor me met twee plastic zakken fruit: 3 bananen en 3 sinaasappels. Wat heb ik daarnaar verlangd!! Ik zet direct mijn tanden in een geschilde sinaasappel en begin hem uit te zuigen. Mariatou ziet het met lede ogen aan geloof ik. De baby verhult iets minder dat hij ook wil. Hij reikt met zijn handjes naar mij, Mamamusoo. En jengelt en doet. “He wants also!” roept zijn moeder lachend. Ja, ik zie het, maar dan heeft hij even pech. Dit is voor mij en ik heb het heel hard nodig. Kan hij mooi leren dat niet alles voor hem is.
Toevallig had ik vanmiddag het avondeten met Mariatou aangekaart. Sinds ik in huis ben doet ze niets meer. Als er Belgische studenten op stage komen slooft ze zich uit voor het avondeten. En niet alleen omdat ze daarvoor betalen. Ze houdt van lekker eten. Het is haar maagzweer die ervoor zorgt dat ze niet meer kookt. Althans, dat zegt ze. Ik probeer haar ervan te overtuigen dat je dan juist regelmatig kleine hapjes moet eten. `I have no money”. “We zijn weer thuis..” zing ik bij mezelf. Dan confronteer ik haar met de schoenen die ze gisteren in de shop van Tineke1 aangeschaft heeft voor 75 dalasis. “Daar kun je twee tot drie dagen van eten..So why did you buy them???” Ik breng speciaal schoenen voor alle kids mee en nog is het niet genoeg. Krijg er soms zo genoeg van.
“I am not gonna give you a toubab life” zeg ik plompverloren. Heel teleurstellend natuurlijk. Een blanke in huis en dan lekker op zijn Europees leven, forget about it. A ik heb er het geld niet voor en B ik vind het niet goed. Als ik weg ben moet ze het ook zonder mij doen.
Lekker inconsequent stuur ik Jainaba erop uit om gekookte aardappels te kopen. Dan eten we dat vanavond met een blik hachee erover. Het arme kind wordt wel drie keer naar een andere shop gestuurd en komt uren later terug met twee gekookte aardappels. Ongetwijfeld is ze onderweg van alles en iedereen tegengekomen. Mariatou scheldt haar de huid vol. Ik bedank haar hartelijk. Met haar 17 jaar is ze een beetje mijn oogappel, deze lastige puber.

Het gesprek over geen geld hebben na Toubaski – “als Allah wil dat jullie je volvreten op een dag voor een heleboel geld en daarna honger laat lijden, dan is dat maar zo..” - heeft Mariatou heel stil gemaakt. Ik moet mezelf echter harden voor alle zielige verhalen. Soms roep ik gewoon “Abanta”stop! Ik ken je verhaal al, en snij de komende retirade over “no money” af. Misschien niet eerlijk, maar ik moet iets, anders word ik gek.

Baby Kalis is moe. Het jengelen wordt dermate storend dat ik besluit hem op te pakken en buiten in slaap te wiegen. Ik wordt op de voet gevolgd door wat kids die hard pratend boven mijn slaapliedje uit proberen te komen. “Give me five minutes please” zeg ik streng. Giegelend druipen ze af. De buurvrouw heeft -ondanks dat het donker is - ook het mannetje in mijn armen ontdekt. Met haar schelle harde stem roept ze hem:“Malanggggg!”
“SSSt!!” sis ik terug en wieg hem stoïcijns in slaap, ondertussen goed oplettend dat ik mezelf niet wurg met de waslijn die over het erf loopt.
En inderdaad is hij binnen vijf minuten weg. Zijn moeder wenkt me dat ik hem achter haar benen op de bank kan leggen.
Pfffht! Ik hoef geen eten meer. Ben kapot. Tekort aan energie, dat is duidelijk.. Dan start Mariatou een verhaal dat ze niet weet wat het is maar dat haar maag zo raar deed en dat het leek of ze honger had, ja honger! Dat was het!
Ik vind alles goed, zeg ik, maar ik ga niet meer koken, mocht je dat soms denken.. Hier zijn de ingrediënten, ga je gang. Ik leg de aardappel naast het stokbrood met een maggiblokje. Zal ik er mayonaise bijgeven? Nee, want ze heeft al een maagzweer. Bovendien is ze mans genoeg om erom te vragen. Ik ben nog niet onder mijn klamboe gekropen om te gaan tikken of ik hoor een hoop gesnurk. Ongetwijfeld ligt ze in diepe slaap op de bank, het mannetje achter haar opgetrokken benen.