39 Life from Timbooktoo

Life from Timbooktoo
woensdag 1 december 2010

Timbooktoo is de bookshop waar je ook kunt internetten. Een oase van rust...
Ik dreig geloof ik overspannen te raken. Of zoiets. Kan geen afstand meer creeren, alles en iedereeen tuint onbegrensd naar binnen en tast mijn zielerust aan.
Vorige week was ik al ontzettend kwaad op Matou omdat ze niets uitvreet. Toen heb ik me wijselijk terug getrokken. Gisteren barstte de bom opnieuw. Een baby die doodmoe is en alleen maar meer opgejaagd wordt 's avonds laat. Zingende en dansende meiden gooien hem in de lucht. Het arme kind wordt steeds lastiger, mijns inziens omdat hij doodop is. En hij heeft honger. "Als je dan geen pap voor hem wil maken, geef hem dan minstens de tiet!" zeg ik boos. "He bites me.." zegt ze en doet haar ogen dicht, liggend als Cleopatra op de bank. Woest been ik naar mijn kamer. Weg met de principes. Ik had gezegd dat hij alleen pap van mij krijgt als zij de lokale pap geeft. Dat doet ze niet dus. Ze doet niets. Ik zet het mannetje strak op mijn schoot, met zijn ene armpje naar achteren. Meneer wil absoluut niet dat hem ook maar een strobreed in de weg gelegd wordt en zet het op een krijsen. Autoritair spreek ik hem toe en haal de Woef erbij. Een knuffelhond die ik bij hem geïntroduceerd heb om hem aan het eten te krijgen."Hapje for Woef... and hapje for you.." Het werkt. Dat wel. Maar ik ben kwaad. Het is godbeterhet bijna elf uur in de avond. Mijn arm doet zeer en mijn rug ook. Het mannetje is zwaar. Desondanks neem ik hem in mijn armen en probeer hem onder de sterren in slaap te krijgen. Ongelovig zie ik hem doodstil worden als ik hem toebijt "Abanta! stop!" Terstond is hij koest.
Maar daar komen de zaklantaarns van nieuwsgierige buurvrouwen en mannen. Oprotten en stil zijn, denk ik.. "Sssst!" sis ik. Gegniffel. Maar ze blijven wel mooi uit de buurt.

Dit gaat niet langer zo. Ik ben zelf de fout. Dat zeg ik ook tegen Mariatou. Ik ben degene die geen afstand meer heeft. Ik ben degene die zich alles aantrekt. Ik ben degene die de keus gemaakt heeft in een Afrikaans gezin met slechts een moeder te gaan wonen. Ik ben degene die met geld - hoe weinig ook - tussen Afrikanen gaat zitten die geen geld hebben. En daarom word ik gek. Kan niet meer relativeren en word boos op alles en iedereen die maar met Afrika te maken heeft.
Geef "ze" een vinger en ze nemen twee handen. Of je hele ik.

Toen ik vanochtend voor het eerst met volgeladen auto naar Serrekunda reed om Mama bij te staan op het skillcenter, kon ik even rustig alles overdenken. Met achterin een kussen en een slaapmat, lakens en toiletspullen was ik klaar om bij Mama in het gastgezin te gaan logeren. Normaal is het er al vreselijk druk, nu zijn er nog twee meiden bijgekomen. Dat overleef ik vast niet. Een hotel. Ik ga in het vervolg twee nachten in een hotel slapen. Mama zal dat heus wel snappen als ik het haar uitleg.

Op het skillcenter zijn de meisjes al om negen uur aan het werk. Geen juf te zien. Een omhoog gevallen oud-student gedraagt zich alsof ze al jaren juf is. Is ze bij mij aan het goede adres. Of ik de naaimachine even wil repareren, zegt ze tot mijn verbazing."Sorry??" Afgezien van het feit dat ik gisteren een dag bezig ben geweest om zes handnaaimachines na te kijken voor de Upperbasicschool, ga ik nu niet nog eens de monteur uithangen. Althans dat zeg ik. Vervolgens haal ik het ding toch uit elkaar en na een uur kan het ding in omgekeerde volgorde weer in elkaar. De riem is te ruim geworden en ik kan niet bij de stelschroeven. "You replace everything again?" vraag ik de oud studente. Een juistere vraag had ik niet kunnen stellen om in een klap haar houding te laten varen. Onhandig rommelt ze aan de machine en maakt een onmisbaar schroefje zoek. Zoek het maar uit, denk ik bij mezelf. "But you have to find it otherwise we can forget about the machine" Zo.

Alles doet me zeer. Mijn schouder, mijn keel, mijn rug, mijn hoofd. Ik zal toch niet weer ziek worden?! Ophouden nu!! En ik stap tijdens de pauze in de jeep op weg naar Manjai Lodge. Kijken of ze een kamer voor me hebben voor twee nachtjes. Dat hebben ze. Ik regel een schappelijke prijs en duik tussen de schone lakens. Na een uur word ik wakker. Ik bestel een salade voor honderd dalasis. Veel naar Afrikaanse begrippen. Maar denkend aan het urenlang over de markt banjeren vorige week om nog niet de helft bij mekaar te verzamelen aan groenten van wat er nu op mijn bord ligt, verzacht de prijs. Dan stap ik in de jeep op weg naar de bank. Dit gaat allemaal handenvol geld kosten. Ik hoop dat ik het me kan permitteren. Naar de toeristen supermarkt voor sapjes, appelmoes!!!! en yoghurt. En dan naar de bookshop.
Het verbaast me allerminst dat ik er vriendin Kaye aantref. Ook in alle staten. Ook zij kan het niet meer aan. We klagen een kleine tien minuten en gaan dan maar aan het werk. De meisjes bel ik af. "We see each other tomorrow at school okay??" Als ik ophang realiseer ik me dat ik Mama's vriendin aan de lijn had in plaats van Mama.
Kaye en ik gaan samen straks spaghetti eten bij haar thuis. Of ik in het donker het hotel terug kan vinden is de Grote Vraag.


Update 1 februari 2011: dit moet ongeveer de tijd zijn dat ik aan de Lariam pillen ben gegaan. Anti malaria. Na drie weken besloot ik ermee te stoppen ivm mogelijk ernstige psychische bijwerkingen.