40 donderdag 2 december 2010

donderdag 2 december 2010, Manjai Lodge, Serrekunda

Van slapen is het niet echt gekomen. Wel van uitrusten tussen de stijf gestreken lakens. Niet erg. Om zeven uur hou ik het rond woelen voor gezien en neem een hete douche. Wat een luxe: keihard stromend heet water over mijn stramme lijf.
Het is nog donker buiten. Buiten klinkt het alsof het herfst is. De droge bladeren ritselen in de bomen. “Hoor de wind waait do-hoor de boooomen..” zing ik zachtjes voor me uit. Het is bijna Sinterklaas.
Gisteravond ben ik na Timbooktoo met vriendin Kaye meegegaan. Haar school heeft een redelijk groot appartement voor haar gehuurd. Met airco, tv en wat al niet. Maar helaas sluiten ze ‘s avonds consequent de elektriciteit af. “Wat jij teveel hebt, heb ik te weinig.. I am so alone in the evenings..” concludeert ze somber. Bij het licht van diverse zaklantaarns maken we het eten klaar. Ondertussen passeren de voor ons gemeenschappelijke onderwerpen. Varierend van sex tot politiecontroles. Wat betreft de laatste: Kaye is donker en een stuk minder populair dan ik met mijn blonde haren en blauwe ogen. Ons uiterlijk maakt het verschil uit tussen stoppen of doorrijden. “But you should ALWAYS smile Kaye!!”Dat doet ze volgens eigen zeggen, maar ze irriteren haar dermate dat ze pissig wordt en de de dienstdoende ambtenaar al haar papieren mag gaan tonen. Mij vragen ze hooguit of ik een “Gambian husband” heb. “Ja hoor.. die heb ik!” verzeker ik lachend de politieman die aan mijn geopende raampje is verschenen. Ik mag doorrijden.

De weg naar het hotel is in het pikkedonker nog redelijk goed te vinden. Ik rijd uiteindelijk over de kustweg die geasfalteerd is. Toch was ik doodnerveus voor de rit in dit voor mij onbekende gedeelte. De zoveelste “challenge”. Je hoeft er geen 7000 km voor om te rijden om het challenge gevoel – avontuur! - te krijgen. Ik voel me een meisje van het Gambiaanse platteland in de grote stad. Hoewel dat laatste woord hier niets te maken heeft met wat wij Europeanen voor ogen hebben als we het over een stad hebben.
Natuurlijk gaat er door de zenuwen van alles mis. Door de voorruit – die ik maar niet schoon kan krijgen – zie ik geen moer. Helemaal niet als er een tegenligger met groot licht komt. Dan is het gas los en gokken dat er niks bijzonders voor je wiel komt. Als ik uiteindelijk het kruispunt gevonden heb waar ik af moet slaan, slaat de motor af. Midden op het kruispunt Hik! staat de jeep stil. Nog net op tijd realiseer ik me dat ik waarschijnlijk gewoon verkeerd geschakeld heb. Ik rotzooi en doe - schakelen kun je het niet noemen – en krijg de jeep uiteindelijk gestart. Om me heen hebben zowel links als rechts auto’s verzameld die het geduld niet op kunnen brengen even te wachten tot ik weg ben. Dit Is Afrika. Een hoop getoeter en gescheld. In het Nederlands brom ik afwezig iets door het geopende raampje naar de auto naast me. Een vrouw met de tiko - hoofddoek – hoog opgeknoopt kijkt boos terug. Eindelijk ben ik het kruispunt over gehobbeld Hik! Hik! Hik! Moet appeltje-eitje zijn nu. Bijna “thuis”. Ze zijn de vreselijke kuilenweg waaraan het hotel ligt, aan het asfalteren. Met een wals is hij glad gemaakt en dus heb ik even geen kuilen waar ik omheen zou moeten laveren.
Om elf uur doe ik het licht – luxe!- en de tv op mijn kamer aan. Door de sneeuw op het kleine schermpje zie ik CNN. Waar de worldcup in 2018/2022 mag plaatsvinden. Laat maar, slapen. Dat is een veel beter idee. Want morgenochtend vroeg naar het Skillcenter van Mama.