41 vrijdag 3 december 2010

vrijdag 3 december 2010, Manjai Lodge, Serrekunda

Het is nog vroeg. En donker. Om zeven uur zat ik al te tikken. Gisteravond viel ik met de laptop op schoot in slaap. “Morgenochtend verder Tien”. Ontbijten doe ik straks. Eerst dit afmaken en een laatste verslagje schrijven. Want nu heb ik nog elektriciteit.

Over gisteren op het Skillcenter. “Mama, the machine you gave me suddenly stopped”. Verdorie. Ik kom echt niet verder dan naaimachines repareren lijkt het wel. Stapje voor stapje check ik de diverse onderdelen. Uiteindelijk – na een uur zoeken naar een eventueel doorgebrande zekering – besluit ik dat het het voetpedaal is dat kapot moet zijn. Dan hoor ik Mama zeggen: “Mama. I see a thing here with two little things..” Ik kijk wat ze bedoelt en val haar om de hals. Ze heeft ontdekt dat er nog een tweede stekkertje in het motorhuis van de machine gestoken kan worden. “I am so proud of you!”. En ik knuffel haar tot grote verbazing van de overige zeven leerlingen.
Die zijn aan het borduren. Een spanring markeert het gedeelte van het tafelkleedje dat aan de orde is. Twee aan twee zitten ze bij elkaar en kletsen zachtjes. Miss Mandy – voorheen de assistent, maar nu de juf bij gebrek aan beter – is er nog niet. Het is inmiddels tien uur.
Ik vraag me af hoe het met rekenen zit, tafels met name. We doen een rondje wie het wel of niet kan. En wil. Allemaal willen ze. Okay. Nog nooit rekenen gegeven, maar ik vertrouw op mijn creativiteit. Ik schrijf met een krijtje de tafel van twee op het bord. “ This is just an example” en leg ze uit waar het voor staat. Ik teken rondjes van twee onder elkaar. Tien rijen van twee. “Als je het niet meer weet ga je tellen, ok?” Ze knikken. De tafel van 3, die van vier. Schrijven doet beklijven, schiet me te binnen en deel dubbel gevouwen A4tjes uit. Ze moeten hun naam erop zetten en de tafels op het papier overnemen. Bij de tafel van 4 stop ik. Ze moeten zelf de tafel van 5 verzinnen. Op het bord teken ik weer de tien rijen van vijf rondjes. “Just count when you don’t know, yeah?!”
Het wordt een hele rekenles. Om ze een idee te geven waar het nou allemaal goed voor is teken ik drie zeepjes op het bord. Ze kosten elk 3 dalasis. Hoeveel geld moet je straks dan betalen? We doen het met zeven zeepjes, vier broden, vijf zakjes thee. Het werkt. Ze zijn enthousiast en pennen met opeen geperste lippen de tafels van 7 tot 10 op hun papiertje. “Next time more” roep ik, en laat de papiertjes ophalen om ze ergens op een plank in de kast te leggen. Niet dat dat een garantie is dat het er der volgende keer nog ligt, maar ze het laten houden is nog een slechter idee. Dan raakt het zeker weg.
Zou ik dan nu aan Mama’s tassen kunnen gaan werken? Het is weliswaar pauze en dan mogen de meisjes niet doorwerken van de oprichtster Madame Lo. Ik begin vast het een en ander uit te zoeken om eindelijk aan de slag te gaan. Mama heeft fruit mee gebracht. Waar ze het van doet, van het boodschappengeld van Aisha, de moeder van het gastgezin? Ik bemoei me er maar even niet mee. Ze reikt me een plastic bakje aan waarin schijfjes sinaasappel, stukjes ananas en appel zitten. Lekker!! Tot twee uur werk ik door. De meisjes gaan naar huis. Mama en haar vriendin Manima zullen later naar de lodge komen. Kunnen ze eventueel even zwemmen in het zwembad.
Ik doe een dutje op de veel te harde ligstoel en wordt stijf wakker. Het loopt al tegen vijven en de meiden zijn er nog steeds niet. Ik wacht niet op ze en zwem een piepklein rondje. Au! mijn arm. Heeft geen enkele zin om die te forceren. Een pees die gebroken is repareer je toch niet met zwemmen.
De telefoon gaat. Mariatou in Gunjur. Ze mist me. En Baby Kalis ook. Wanneer ik nou toch terug kom. Ik hoor de spijt in haar stem. “And baby Kalis stands up freely now. He chases the chickens” Is hij eindelijk gaan stappen, wat leuk! “Tomorrow I come. Kiss Kiss!” Het laatste komt er niet al te spontaan uit maar ik zeg het toch. Zij kan er ook niks aan doen dat ze in Afrika geboren is.

Tegen half zeven stormen de meiden mijn kamer binnen. Ze vallen giegelend op bed en nemen de kamer in zich op. “Nice!” Ze brengen zoveel vrolijkheid met zich mee. Ze ontroeren me. Waar heb ik het aan te danken dat ik zoveel liefde van ze krijg? We praten over van alles, lachen gieren brullen. En dan weer serieus. Ik neem foto’s van ze. Ze zijn mooi. Manima is supersexy met haar bruine borsten in het witte kanten hemdje. En Mama zit er af en toe met een muizig snoetje bij. “You are my lovely mousegirl!” zeg ik en knuffel haar. Ze zijn de dikste vriendinnen. En daarmee is Manima ook een beetje sponsordochter geworden. Ik geef Mama soms wat geld voor haar mee zodat ze het niet alleen hoeft te doen.
Na wat dansjes a la Beyonce voor de spiegel in mijn kamer, gerommel in mijn toilettas en het drinken van een flesje, vertrekken ze weer. In het donker met de GillyGilly. En overstappen ook nog. Nee hoor. Ik hou een taxi aan en vraag hem mijn dochters naar huis te brengen. “Where are they?” vraagt de man die alleen twee zwarte meisjes zie staan. “Here!”en ik duw ze in de taxi. Ik betaal en uit het raampje hoor ik nog net “Suto a dia Mama!” Welterusten Mama!
Dag schatjes!