42 Beestenbende

Beestenbende

Een hagedis in de jeep. Een kikker onder het bed. De muis lijkt verhuisd naar Mariatou’s kamer. Onder het bed rommelt hij in een bananendoos vol kleren.”He makes such a noise!” klaagt ze. Moet je mij vertellen..
Zowel de hagedis als de kikker jagen me de stuipen op het lijf. Ze springen zo onverwacht tevoorschijn en meteen ook weer weg dat ik geen tijd krijg om aan hun aanwezigheid te wennen. Als ik ze aan zou kunnen spreken, zou dat me beslist een beter gevoel van controle geven. Maar de kikker zie je niet door zijn poepkleurige bovenkant. Met als gevolg dat ik in zijn enge rubberen velletje grijp als ik in mijn tas moet zijn. Met een grote sprong verdwijnt hij ergens onder het bed.
De hagedis – of is een “lizard” een salamander? – heeft zich in het dashboardkastje van de jeep verstopt. Als ik op een dag de sleutel in het contactslot wil steken, glipt hij razendsnel over mijn hand naar de achterbank. Ik blijf er nog eens in. Uiteindelijk zie ik hem rustig voor het zijraampje zitten. Hij tuurt schokkerig door het vieze glas naar buiten. Hoe krijg ik hem daar nou weg? Hij laat zich vast niet pakken door mij, als ik dat al zou durven. Waarom zou ik hem geen naam geven? Dan kon ik hem tenminste aanspreken. “Voortaan heet je Henry” zeg ik tegen hem. Zijn kopje gaat van links naar rechts als ik tegen hem praat. Alsof hij zijn oortjes spitst. Zolang hij daar zo rustig blijft zitten is er niets aan de hand. Met een houtje probeer ik het raampje op een kier te krijgen. En weg is hij. De vriendschap met Henry was van korte duur.
De kikker noem ik William. Stiekum hou ik in mijn achterhoofd dat hij de bewuste Prins zou kunnen zijn. Dus is voorzichtigheid geboden. Voor mijn vertrek naar Serrekunda liet hij zich even zien tussen de dozen die mijn aanrecht voor moeten stellen.”Sorry William, ik ga een paar dagen weg. Vermaak je. Toch mag hij weg zijn als ik terugkom, wat mij betreft. Ongetwijfeld zal dan een volgende William zich aandienen.