47 donderdag 16december 2010

donderdag 16december 2010, Serrekunda – Manjai Lodge

“Happy Newyear!” roepen we tegen ieder die het horen wil. Het is het moslim Nieuwe Jaar. Men gaat vanochtend naar de moskee om te bidden en men loopt in nette kleding. Gisteravond wat kinderen aan de poort van de lodge die wild aan het zingen waren. Meer was er niet van de laatste dag van het oude jaar te merken.
Zoals gewoonlijk ging ik woensdagochtend vroeg met de jeep naar het Skillcenter van Mama. Daar bleek de stoffentafel veranderd in een kersttafel. Het was de laatste schooldag voor de Kerstvakantie en Madame Lo – de oprichtster van de school - had de tafel gedekt met voor iedere leerling een bordje met lekkers en een blikje fruitsap. De mandarijnen en aangestoken waxinelichtjes maakten het vooral Kerstig. Staand rond de tafel hield Lo een speech over vrede-en-wat-al-niet. De twee Christen-studenten moesten vertellen wat Kerst betekende. Daar ging mijn geplande naai-ochtend.
En dus zit ik nu in Manjai Lodge met de naaimachine op tafel om de tassen alsnog af te maken. Mama hoopt ze in Boboi aan toeristen te verkopen.

De muziek buiten doet me denken dat ik in Thailand ben. Of in Indonesie. Even niet in Gambia, waar ik mijn hart vasthou voor de komende drie weken. Geen school en dus geen ontsnapping naar het hotel, waar het overigens ook een verlaten boel is. Geen Kaye om me mee terug te trekken in een Europees bastion. Sponsordochter Mama zal in Boboi zijn waar ik uit principe niet meer kom. Alleen met de Gambianen. Drie weken op een plek…welke? In Gunjur, in mijn eentje op de compound? In Kartong, op Djanko’s compound? (Maar zonder hem want hij werkt.) Oei! Oei! Oei! Als ik er bij nadenk krijg ik het benauwd. Laat komen wat komt. Pak de auto. Rij weg. Doe als een toerist.

Er is geen weg meer terug. Ik ben geen toerist en ben geen Gambiaan. Ik ben ik. Een malloot op herhaling. Dit wordt geen fijn stukje. De tranen komen. Het zelfmedelij. Verdomme, dat kan er ook nog wel bij.


Hoe het verder ging.
We gaan met ons drieen naar het strand: twee Nederlandsen en een Engelse. Om beurten klagen we er een beetje op los. Ondertussen aan het JulBrew bier. Waarom niet.. het is Nieuwjaar en het loopt al tegen tweeen. Er is geen zon. Mama en Manima verwachten we elk ogenblik met het eten. Dus bestellen we niets bij de obers die om de haverklap met een menukaart voor onze neus staan.. Twee en een half uur later en nog een biertje verder zijn ze er nog steeds niet. Om half vijf heb ik het gehad met ze. Kaye en Brenda stappen op omdat ze een andere afspraak hebben. Ik gris mijn spullen bij elkaar en heb aldus besloten ook weg te gaan. Natuurlijk wel stiekum denkend “hoe moet dat nou als ze straks met het eten op het strand komen en er is niemand meer?” Maar ik verman me en loop boos het strand af.
Even verderop staat een meisje in een gele jurk. Ze lijkt op Manima. Sterker nog, ze is het. Tegenover haar leunt Mama tegen een muurtje om passerende mensen door te laten. Mij door te laten. Tussen hen in op de grond een mandje met borden en bestek. Er is nog een meisje bij. Ze heeft een houtskoolbrander onder haar arm.“Do I know these ladies?” mompel ik voor me uit, ze geen van allen aankijkend. Aan het eind van het paadje stop ik en keer me om. Neem de boel in ogenschouw. “Dit kan echt niet Tien, ze hebben gekookt en zijn er nu. Ga naar ze toe!” zeg ik tegen mezelf. Mama maakt op hetzelfde moment een beweging naar mij toe. “Mama. Can I speak with you?” Ze legt me het hoe-en-waarom uit van het laatkomen. De GillyGilly-met-pech, etc etc. Ik ontdooi. Tranen in mijn ogen. Godzijdank. Allerlei redenen hoor ik maar het maakt me niet meer uit. Ik overleg met de dames en we maken rechtsomkeert het strand weer op.

De dames smullen nog even mee van de fruitsalade en gaan dan alsnog naar hun afspraak. Ik blijf met de meisjes achter in het zand. We smullen van het meegebrachte eten: iets te stevig suddervlees - dat hier nooit aan sudderen toekomt- en verse groenten in de salade. Het onbekende meisje speelt een reggaesong af op haar telefoon. “Dry your tears..” om de boel op te vrolijken.
Mama mag proberen haar moeder in Guinee Conacry te bellen voor Nieuwjaar. Haar broer neemt op. Ze komt niet verder dan eindeloos cijfers in het zand schrijven die hij haar probeert te dicteren. Moeder heeft duidelijk een ander nummer. Tegen de tijd dat ze het nummer heeft begrepen is het beltegoed op.