61 dinsdag 11 januari 2011 deel 1
Door: Tien
Blijf op de hoogte en volg Tineke
13 Januari 2011 | Gambia, Banjul
dinsdag 11 januari 2011
Wat het voor dag is.. na veel gedenk en gereken moet het dinsdag zijn, 11 januari.
Djanko is weer naar zijn werk na een dag vrijaf. Ik hoop slaap in te halen maar kom helaas niet verder dan dommelen en stukjes schrijven in mijn hoofd. Ik wordt bruut gewekt door het hysterische gekrijs van de tweejarige Zainab. Als die haar zin niet krijgt zet ze het op een krijsen alsof ze boven een vuur gehouden wordt. Had ik eerst nog medelijden met haar omdat ze slaag kreeg, nu is dat wel over. Zou zelf niets anders kunnen bedenken dan een emmer koud water om haar af te koelen.Weg is de inspiratie tot schrijven Vlug opstaan, de afwas doen en wegwezen hier. Dan krijg ik opeens een ingeving De I-pod opdoen en me afsluiten.
Het werkt, hoewel het gekrijs van zowel het kind als haar grootmoeder nog zeker een kwartier aanhoudt. Vastbesloten me niet te laten koeioneren door de deprimerende situatie, zet ik water op voor nescafe. Maak cornflakes met melkpoeder en water en neem plaats in de deuropening van Djanko's slaapkamer.Ik kan nog net in het net ontwakende zonnetje zitten voor de zon naar de zijkant van het huis gedraaid is. Ik heb uitzicht op forse mangobomen-in-bloei en hoge palmen.
Zo Dit is mijn wereld en ik ga schrijven, hoe dan ook. Ondanks alles probeer ik iedere keer weer de kleine mooie momenten te blijven opmerken, ze te onthouden. Sla ze op in mijn hoofd om er later over te kunnen schrijven.
De lizard op de muur: " ..oh .. het beweegt..heeft dezelfde kleur en struktuur als het steen..zou zweren dat het een stukje muur was.. een zonnebadende hagedis.. de camera!..". Maar helaas. " Kong Kong" klinkt het bij de voordeur. Syreh staat aan de achterkant van het gordijn in de voordeur. Negeren? Ik heb uiteindelijk de I-pod op. Nee.Flauw, opendoen Tineke. Het is iets met een oplader en een telefoon. Of ik Djanko wil bellen. "You have credit?" Ze weten het. Ik heb altijd beltegoed.
Zucht. Laat je niet afleiden Tien. En vergeet niet een foto van de lizard te nemen! Het kost veel moeite maar ik begin weer overnieuw. Kop leegmaken. Opgeslagen gedachten terughalen. De lizard is allang verdwenen.
Ik weet het weer. Gisteravond. Het strandje in Kartong. Zonsondergang. Na een dag van alles regelen nog net op tijd bij de zee. De oranje zon staat al laag. Die zal zo wel ondergaan. Kleurige piroques (lange houten bootjes..)op het hoge strand verderop. De knoestige boom in het avondlicht met de netten boetende vissers eronder. De jongens, vis roosterend op een geimproviseerd houtvuurtje.
"You want?" Ik krijg een krabbepoot toegestoken. Vaardig zet de jongen zijn tanden in de poot en laat zien hoe ik hem moet kraken. Djanko lacht: "these are my friends since I was a child". Het groepje jongens varieert in leeftijd van 10-30 jaar schat ik zo. Ze zijn met een piroque uit Senegal gekomen. Over zee. Uit een dorpje nabij Dakar: Rufisque. Hun familie - de vrouwen en kinderen - zijn gisteren per bushtaxi gearriveerd.
Djanko staat stotterend voor me. Of ze mee mogen rijden naar het dorp. En zo zitten even later drie mannen - want van Djanko's leeftijd - achterin de jeep gepropt. Desgevraagd stellen ze zich voor: "Ous, Ibi, Buba". Ik bekijk hun gezichten, maar weet zeker dat als ik ze afzonderlijk tegen zou komen, ik ze niet zou herkennen.
Een uur later.
"Je moet het allemaal maar begrijpen.." zucht ik hardop. Ik ben zojuist naar het winkeltje (gat in de muur..) verderop gegaan om ontbijt voor moeder en schoonzus te kopen. Moeilijke situatie steeds weer. Ik wil niet elke keer als ik hier ben min of meer gesommeerd worden dat te doen. Achteraf - als ik het zwarte plastic zakje met brood, melk, thee en suiker afgeleverd heb - is dat nooit de bedoeling geweest. Nee, moeder wilde alleen maar zeggen hoeveel haar zoon van haar houdt en dat hij elke dag breakfast voor haar koopt. Ik heb daar zo mijn stevige twijfels over. Djanko heeft helemaal geen geld om dat te doen. Pas onlangs heeft hij zijn eerste piepkleine salarisje gekregen Ik bel hem op, leg de situatie uit en vraag advies. "She has to tell me when she needs something". Zo is dat, geregeld. Ondanks het taalprobleem heb ik ze haarfijn uit weten te leggen dat ik Tineke ben. En dat Djanko een andere persoon is, haar zoon namelijk. Als ze wat te bespreken hebben doen ze dat maar met hem, denk ik op zijn Hollands. Later leg ik de schoonzus- met haar gebrekkige Engels, uit dat ik genoeg mensen sponsor en dat ik er niet nog een familie bij kan hebben. Al is dat honderd keer de familie van mijn vriendje.
Schoonzus Syreh knikt serieus en bezweert me nogmaals dat moeder alleen maar wil zeggen hoeveel etc etc etc.
Ach.. laat ik maar een tweede kopje nescafe maken voor mezelf. Van de consternatie ben ik vergeten voor mezelf brood te kopen.
De zon schijnt weer na twee dagen afwezigheid, want bewolkt. Wintertime. Misschien mijn kop even leegmaken bij de zee.
Wat het voor dag is.. na veel gedenk en gereken moet het dinsdag zijn, 11 januari.
Djanko is weer naar zijn werk na een dag vrijaf. Ik hoop slaap in te halen maar kom helaas niet verder dan dommelen en stukjes schrijven in mijn hoofd. Ik wordt bruut gewekt door het hysterische gekrijs van de tweejarige Zainab. Als die haar zin niet krijgt zet ze het op een krijsen alsof ze boven een vuur gehouden wordt. Had ik eerst nog medelijden met haar omdat ze slaag kreeg, nu is dat wel over. Zou zelf niets anders kunnen bedenken dan een emmer koud water om haar af te koelen.Weg is de inspiratie tot schrijven Vlug opstaan, de afwas doen en wegwezen hier. Dan krijg ik opeens een ingeving De I-pod opdoen en me afsluiten.
Het werkt, hoewel het gekrijs van zowel het kind als haar grootmoeder nog zeker een kwartier aanhoudt. Vastbesloten me niet te laten koeioneren door de deprimerende situatie, zet ik water op voor nescafe. Maak cornflakes met melkpoeder en water en neem plaats in de deuropening van Djanko's slaapkamer.Ik kan nog net in het net ontwakende zonnetje zitten voor de zon naar de zijkant van het huis gedraaid is. Ik heb uitzicht op forse mangobomen-in-bloei en hoge palmen.
Zo Dit is mijn wereld en ik ga schrijven, hoe dan ook. Ondanks alles probeer ik iedere keer weer de kleine mooie momenten te blijven opmerken, ze te onthouden. Sla ze op in mijn hoofd om er later over te kunnen schrijven.
De lizard op de muur: " ..oh .. het beweegt..heeft dezelfde kleur en struktuur als het steen..zou zweren dat het een stukje muur was.. een zonnebadende hagedis.. de camera!..". Maar helaas. " Kong Kong" klinkt het bij de voordeur. Syreh staat aan de achterkant van het gordijn in de voordeur. Negeren? Ik heb uiteindelijk de I-pod op. Nee.Flauw, opendoen Tineke. Het is iets met een oplader en een telefoon. Of ik Djanko wil bellen. "You have credit?" Ze weten het. Ik heb altijd beltegoed.
Zucht. Laat je niet afleiden Tien. En vergeet niet een foto van de lizard te nemen! Het kost veel moeite maar ik begin weer overnieuw. Kop leegmaken. Opgeslagen gedachten terughalen. De lizard is allang verdwenen.
Ik weet het weer. Gisteravond. Het strandje in Kartong. Zonsondergang. Na een dag van alles regelen nog net op tijd bij de zee. De oranje zon staat al laag. Die zal zo wel ondergaan. Kleurige piroques (lange houten bootjes..)op het hoge strand verderop. De knoestige boom in het avondlicht met de netten boetende vissers eronder. De jongens, vis roosterend op een geimproviseerd houtvuurtje.
"You want?" Ik krijg een krabbepoot toegestoken. Vaardig zet de jongen zijn tanden in de poot en laat zien hoe ik hem moet kraken. Djanko lacht: "these are my friends since I was a child". Het groepje jongens varieert in leeftijd van 10-30 jaar schat ik zo. Ze zijn met een piroque uit Senegal gekomen. Over zee. Uit een dorpje nabij Dakar: Rufisque. Hun familie - de vrouwen en kinderen - zijn gisteren per bushtaxi gearriveerd.
Djanko staat stotterend voor me. Of ze mee mogen rijden naar het dorp. En zo zitten even later drie mannen - want van Djanko's leeftijd - achterin de jeep gepropt. Desgevraagd stellen ze zich voor: "Ous, Ibi, Buba". Ik bekijk hun gezichten, maar weet zeker dat als ik ze afzonderlijk tegen zou komen, ik ze niet zou herkennen.
Een uur later.
"Je moet het allemaal maar begrijpen.." zucht ik hardop. Ik ben zojuist naar het winkeltje (gat in de muur..) verderop gegaan om ontbijt voor moeder en schoonzus te kopen. Moeilijke situatie steeds weer. Ik wil niet elke keer als ik hier ben min of meer gesommeerd worden dat te doen. Achteraf - als ik het zwarte plastic zakje met brood, melk, thee en suiker afgeleverd heb - is dat nooit de bedoeling geweest. Nee, moeder wilde alleen maar zeggen hoeveel haar zoon van haar houdt en dat hij elke dag breakfast voor haar koopt. Ik heb daar zo mijn stevige twijfels over. Djanko heeft helemaal geen geld om dat te doen. Pas onlangs heeft hij zijn eerste piepkleine salarisje gekregen Ik bel hem op, leg de situatie uit en vraag advies. "She has to tell me when she needs something". Zo is dat, geregeld. Ondanks het taalprobleem heb ik ze haarfijn uit weten te leggen dat ik Tineke ben. En dat Djanko een andere persoon is, haar zoon namelijk. Als ze wat te bespreken hebben doen ze dat maar met hem, denk ik op zijn Hollands. Later leg ik de schoonzus- met haar gebrekkige Engels, uit dat ik genoeg mensen sponsor en dat ik er niet nog een familie bij kan hebben. Al is dat honderd keer de familie van mijn vriendje.
Schoonzus Syreh knikt serieus en bezweert me nogmaals dat moeder alleen maar wil zeggen hoeveel etc etc etc.
Ach.. laat ik maar een tweede kopje nescafe maken voor mezelf. Van de consternatie ben ik vergeten voor mezelf brood te kopen.
De zon schijnt weer na twee dagen afwezigheid, want bewolkt. Wintertime. Misschien mijn kop even leegmaken bij de zee.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
