14 maandag 25 juli 2011, kartong

Je hoeft geen Amsterdam Dakar Challenge te rijden als je hier een “auto” van een local “huurt”. Genoeg avontuur op 100 km2. Het wrak krijgt steeds meer kuren. Sinds vanochtend geeft hij zelfs geen krimp meer als je de sleutel van het kontakt omdraait. Met een paar man aanduwen is de enige optie.
Mama, Djanko en ik moeten een klein rondje Gambia maken om een aantal dingen te regelen voor ik vertrek as vrijdag. Via Brikama landinwaarts naar de stad Serrekunda. En via de Coastal Road terug naar Kartong.
Djanko’s rijbewijs moet eindelijk maar eens verkregen worden. Verder geld opnemen bij een Visa ATM en Mama’s resterende spullen ophalen in Kayes appartement. En last-but-not-least bij het atelier van Marielle Beemster langs, in Talinding. Een flink programma, helemaal als het wrak na elke stop eerst aangeduwd dient te worden.
Je kunt je hier over alles verwonderen. Het verkrijgen van een rijbewijs is bijvoorbeeld nauwelijks te begrijpen. Ik ben er de vorige keer maanden mee bezig geweest met als resultaat dat Djanko drie maal een proefrijbewijs heeft gekregen. Het rijden heb ik hem geprobeerd bij te brengen, maar sinds ik in januari vertrok heeft hij niet meer gereden. Geen auto en geen geld voor brandstof. Toch hopen we op basis van de drie proef rijbewijzen nu een echte te krijgen.
We zitten aan een glanzend bureau met daarachter een of andere hoge politiefunctionaris. De man laat zijn autoritaire houding al snel varen als hij met mij in gesprek gaat. Djanko lijkt er nauwelijks toe te doen. Of ik met hem getrouwd ben etc etc. Ik doe een greep in mijn fantasie en zeg voor de verandering eens dat mijn man thuis in Holland is. En Djanko is een vriend. Vervolgens refereert de man aan de Afrikaanse wet die vier vrouwen toestaat. Hij kijkt me hoopvol aan. Ik weet even niet meer welke kant ik op moet slijmen om zo gauw mogelijk het felbegeerde papiertje in ons bezit te hebben. Na wat gezever over zijn hart dat klopt voor mij “Yes for you!” (ik lach een beetje dommig..) noemt hij eindelijk een prijs: 800 dalasis please.
Ik vermoed dat het smeergeld is en vraag waar het allemaal voor is. 200 voor dit, 200 voor dat, 200 voor zus en 500 voor zo. Dan kom ik op 1100 dalasis. Voor 800 krijg ik het snel geregeld maar daarentegen krijg ik geen bon of wat daarvoor door moet gaan. De keus is opeens snel gemaakt. Hij niet het geld op een formulier, ondertekent het en stuurt ons naar een instantie verderop. We slepen ons door de hitte naar de volgende straat. Daar zijn we na het overhandigen van het visitekaartje van de vorige, opeens direct aan de beurt. Het geld verdwijnt vrijwel direct in de kassa op het houten tafeltje. Valt niet tegen want ik vermoedde dat het in iemands zakken zou belanden. Djanko mag vrijdag bellen of het klaar is.
Je zou denken: rijden, dat moet je toch leren? Nee hoor, hier niet. En je krijgt het ook niet bij een pakje boter, maar via “the backdoor”.

Ik ga hier om veiligheidsredenen niet vertellen wat er onderweg gebeurde, want “even the coconut have ears” zegt men hier. Maar geloof me, indrukwekkend in negatieve zin was het wel. Misschien ben ik ooit in de gelegenheid het mondeling toe te lichten.

Goed, we gaan dus op weg naar Talinding. We zijn moe, het is heet en we hebben honger. En de auto kunnen we niet parkeren met draaiende motor. Dus houden we het bezoekje aan het atelier superkort. Dag-dag-hallo-goodbye! Mama is welkom in september om er mee te draaien en ervaring op te doen. Ndaye- de coupeuse die de leiding heeft, is echt een schatje en erg op Mama gesteld. Ik vraag haar of ik iets mee kan nemen voor ze naar Nederland. Meteen tilt ze een reuze doos op met kinderjurkjes die klaar zijn. “Ho! Ho! Ho! I mean, it should fit in my suitcase!” verduidelijk ik haar. Dan vouwt ze netjes tien jurkjes op en verpakt het in plastic. Marielle verkoopt de kleertjes via haar bedrijf “Lets Dress”. De kindertjes die straks in die jurkjes rondlopen zouden eens moeten weten wat er allemaal aan vooraf gegaan is. Misschien een ideetje voor een volgend prentenboek?

Als de zon bijna onder is zit ik gebadderd en wel naast de put op Djanko’s compound. Ik ben doodop na het de hele dag rondrijden met het wrak. Hij is er nog een paar keer midden op de weg mee opgehouden en bijna waren we per GillyGilly teug gekeerd. Maar Djanko heeft zich eindeloos uitgesloofd met duwen in de hitte en met sukses!!
Onder de mangoboom, naast de put. Het is de enige plek waar netwerk is om internet verbinding te maken. Met de laptop op schoot hoop ik één tekst te kunnen verzenden. Binnen een paar minuten is het pikkedonker. Alleen het schermpje licht op, om mij heen daardoor diepe duisternis. Een absurd gevoel. Helemaal als ik opeens een stukje wit cocos zie verschijnen bij mijn schouder. Alsof iemand het aan een draadje uit de lucht laat zakken. Dan zie ik met moeite een handje, een paar ogen. “Mama, for you” hoor ik de kleine Ibrahim zeggen. En hij lacht verlegen een rijtje witte tanden bloot.