16 woensdag 27 juli 2011

Het wrak ga ik maar vergeten. Hij ligt in nog veel meer onderdelen uiteen dan gisteren. De eigenaar blijft optimistisch – wat kan hij anders.. – en zegt dat de auto waarschijnlijk om 12 uur wel klaar is. Het is nu zes uur later en ik ga niet eens meer kijken. Weer door de hitte sjokken, zoals ik de hele dag al doe. Ik ben al geen loper en zit dan ook uitgevloerd op bed nu.
Ik mag dan negeren dat ik vrijdag vertrek, toch tikt de tijd door en moeten er nog steeds dingen goed geregeld worden. Waar en aan wie ik het geld voor de komende maanden in bewaring geef bijvoorbeeld, heeft heel wat voeten in de aarde. Ik kan zoon Fansu moeilijk rond laten lopen met geld voor boeken en vier maanden weekgeld. En Mariatou dito. Niet dat ik ze niet vertrouw, maar het is domweg te moeilijk gezien de Ramadan die voor de deur staat om niet aan het geld te komen. Wat ze hier doen is het naar de shop brengen. De eigenaar houdt precies bij wat ze kopen en regelt het zo dat ze genoeg hebben voor de overeengekomen periode. Omdat ik daar geen ervaring mee heb, probeer ik het eerst met een klein beetje: zeven weken geld voor Mariatou. Gaat dat fout dan is er niet teveel verloren. De rest gaat Fatou Headmistress van de Preschool beheren. Ze heeft het afgelopen jaar bewezen dat ze het geld goed kan beheren. Ze geeft Mariatou elke maandag haar weekgeld. Ik heb haar ook wat extra gegeven voor Ramadan, als stimulans om het zo goed te blijven doen.
Mariatou heeft Happy en Tineke uitgenodigd om te komen eten vanavond. Het zou leuk zijn als Djanko er ook bij kon zijn. Maar die staat nu nog te metselen. En zonder auto even op en neer naar Kartong om te badderen en om te kleden is bijna niet te doen. Dat ik nou net op het eind geen auto heb..
De internetstick heb ik ook beloofd terug te geven vanavond. Dus dit zal wel het laatste verslagje vanuit hier worden.
Morgen ga ik naar Kartong afscheid van Djanko’s familie nemen. En op het laatste nippertje probeer ik hem nog zover te krijgen Engelse les te nemen bij iemand in zijn dorp. Dan zou hij misschien in mei de toelatingstest voor de Hotelschool kunnen doen. Een hele tijd heb ik dat idee maar weer laten zitten, niet wetend hoe we het aan moesten pakken. Maar nu ik van twee mensen weet dat ze zojuist begonnen zijn aan een summercourse om komende winter misschien al werkzaam te kunnen zijn in de toeristensector, pak ik het oude idee toch maar weer op. Wat Djanko daarvan vindt? Ach, die vindt alles goed, als het maar werk is. En verder krijg ik niet echt hoogte van hem wat dat betreft. Soms irriteert het me mateloos dat het lijkt of ik de enige ben die zich druk maakt om zijn toekomst. Dan roep ik “I give up”. Steevast reageert hij dan verschrikt met “No Tinika, not that!!” Alsof dat me veel wijzer maakt..
Zucht. Ik probeer de negatieve gedachte dat het nooit wat wordt hier te onderdrukken en plaats te maken voor genieten van wat wel lukt en wel mooi is. Tegen de klippen op.
Kleine Malang bijvoorbeeld die begint te praten. Zo schattig hoe hij buurmeisje Jaje probeert te roepen. Hoe hij vanochtend lief op de grond zat te spelen met de vormendoos die ik hem heb gegeven. Hoe hij geniet als ik het keteltje water over zijn koppie en zijn lijfje giet.. Hoe.. hoe… hoe.. opeens moet ik janken. Het is een eindeloze mix van plus en minpunten. Maar wat absoluut zeker is: ik zal ze straks vreselijk missen. Trouwens, het hele leven hier, hoe primitief ook..