17 donderdag 28 juli 2011

Over het zandpad fiets ik terug naar Djanko’s compound. Dikke regendruppels vallen op mijn broek, maar zijn al verdampt voor ik aankom. Het wachten is nog steeds op een serieuze bui.
Geluk stroomt door mijn lijf. Ik heb zojuist een bliksembezoekje aan Kaddy’s compound gebracht. Bij haar maakte ik in 2008 voor het eerst kennis met het fenomeen Namegiving. Een soort doopfeest bij de geboorte van een baby. Haar zoontje was net geboren toen ik langskwam: “it’ s a Babyboy! A Boy!” riep iedereen en nodigden me binnen in het donkere kamertje waar Kaddy met haar baby op bed lag. Ik moest het een naam geven en noemde hem Pappish, naar de chauffeur die me bracht en die ook zo klein van stuk was. Sindsdien werd het mijn petekind en neem ik altijd iets voor hem en zijn moeder mee. Inmiddels is hij drie jaar en praat. Hij heeft van zijn moeder geleerd me altijd te roepen als ik per fiets of jeep langs rijdt. ”Mama! Mama! Mama!” Hij staat dan trappelend aan de weg. Slim, want zo vergeet ik ze nooit. De familie is onderhand alweer uitgebreid met een zusje en het gezin telt nu vijf kinderen. “Allah’s wil” moet ik geloven, als ik vraag of het niet genoeg is. Dan glimlacht Kaddy verlegen en trekt een spijtig mondje. Inmiddels heb ik het niet kunnen laten voor Pappish oudere zusje een mooi jurkje en Birkenstock slippers te kopen. Knalroze look-a-likes. Ze glundert als ik het jurkje voorhoudt. En Pappish staat op rood-wit-blauw-oranje klompjes te dansen. De rest van de familie is even blij met de tweedehandskleding. Voor iedereen wat.
Kaddy knuffelt als geen ander als ze me bedankt. Met heuse kussen (!) bedekt ze mijn wangen. Ik glunder ook, geniet. Gewoon even lekker verwennen. Het hoort er allemaal bij.