Parijs en de Rietveld

Ik was er eindelijk weer eens: Parijs.
Het was heerlijk, zonnig en inspirerend. Daarover later meer.
Het was ook nostalgie. In 1976 gingen we met de Modeafdeling van de Rietveld op werkweek in Parijs. Alles kwam weer boven. En toen vond ik een stukje dat ik een jaar of twee geleden schreef. Over de tijd op de Rietveld Akademie.

"Rietveld, 1975.

Ik was zowaar aangenomen. Ondanks dat ik verteld had dat ik niet kon tekenen. Dat moesten ze me maar leren. In de lessen van Brouwer leerde ik met verf omgaan. Plakkaat, aquarel. Pure techniek. Heerlijk. Het begon al met het opspannen van het dikke vlezige papier op een houten plank. Het bruine papieren plakband dat opkrulde als ik het door het water gehaald had om op te plakken. De smaak ook ervan, een beetje zoetig. Want altijd was er wel een hoekje dat los zat en dat ik dan met een extra stukje weer vastmaakte. Soms sneed het plakband in mijn tong als ik het nat likte.
De eerste opdracht om met aquarelverf en papier om te gaan was “LandLuchtWater”. Het papier moest verdeeld in drie horizontale repen. Je moest proberen vloeiend van donker naar licht te gaan. Het ging me niet eens echt slecht af. Toen opdrachten. Een krentenbol, een theedoek, een Zwaluw lucifersdoosje, een pop. Ik ploeterde met mijn marterharen penseeltje. De krentenbol mocht dan op een heuse krentenbol lijken, het haalde niet bij de stillevens die sommige van mijn studiegenoten maakten. Die zouden heuse schilders en kunstenaars worden. Ik deed gewoon Mode. Dat telde niet echt.
Het basisjaar heb ik vaak het mooiste jaar van mijn vijfjarige opleiding genoemd. Alles kon en alles mocht. Docent Jos Houweling was een creatieve geest die enorm stimuleerde. We waren brutaal. In de trein naar Parijs kleedden we eens twee heren tot op de onderbroek uit. Ze vonden ons – modemeisjes-op-werkweek – te leuk naar onze zin. We floten naar mannen zoals die dat naar vrouwen deden. We maakten reclame voor ons zelf door middel van posters. Mijn poster was uitdagend. Een ochtend lang stond ik met een medestudent op het toilet met mijn blote kont op papier te “stempelen”. Knalrose verf sierde mijn jongemeisjesbillen. Zwarte stempelletters maakten het tot een poster: “Wilt u ook zo’n dikke reet?”
Op de zilvergeverfde omafiets peddelde ik naar huis. De zware tekenmappen aan mijn schouder. Onder de arm geklemd zodat ze niet dwars op de wind zouden komen. Een vale canvas boodschappentas met leren handvat aan het stuur. Alles los in de tas. Werd er dan nooit zakken gerold? Behalve mijn eeuwige breiwerk, zat er de ouderwetse Teekendoos in. Tussen het gruis van de potloden en het stof van de stompjes houtskool rammelden de contépotloden voor modeltekenen en de Hb enHd potloden. De dure marterharen penseeltjes - met plastic buisjes beschermd - pasten er net niet in en bewaarde ik in een bamboematje. De set Rotringpennen en passer zaten veilig in een aparte doos. Onderweg naar huis kwamen daar nog de boodschappen voor het avondeten bovenop. Met een loodzware tas en de twee tekenmappen worstelde ik me over het veel te nauwe steile trapje naar mijn “halve woning”in de Utrechtsedwarsstraat.

Potloden en penselen, scharen en mesjes zijn vervangen door de muis van de computer. Prachtig om te Photoshoppen, maar weer eens echte verf aan mijn handen te hebben.. dat blijft kriebelen."